ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ...

Ο Κωστής Παλαμάς γράφει: «Εάν κάποιος με πειθανάγκαζε να διαλέξω αποκλειστικά μεταξύ Παπαδιαμάντη και Καρκαβίτσα, θα έστεκα ευλαβικά μπροστά στον Παπαδιαμάντη, θα του φιλούσα το χέρι και θα ψήφιζα τον... Καρκαβίτσα».

Μιλάμε για γίγαντες. Παλαμάς, Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας τρεις από τους γίγαντες της Ελλάδος. Της ελληνικής λογοτεχνίας. Τους διαβάζεις και μπαίνεις βαθειά στις σάρκες της φυλής μας. Αυτοί είμαστε, ρε. Αυτοί είμασταν. Κι αν γίναμε άλλοι, αν αλλάξαμε, τουλάχιστον να ξέρουμε ποιανής γενιάς αίμα μάς έσπειρε.

Μου το είπε 14χρονος ανηψιός; «Μεγάλα τα κείμενα στον αποδυτηριάκια... ». Πήρες πρέφα; Ένα γραφτό 200-300 λέξεων του πέφτει μεγάλο. Πώς να διαβάσει Ξενόπουλο και Βιζυηνό, άλλοι δυο γίγαντες, μην πάω παραπέρα.

Γιατρός ο Καρκαβίτσας γνώρισε τη δυστυχία των χωρικών στη Θεσσαλία και στα 26 του έγραψε τον «Ζητιάνο», που με την «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη θεωρούνται τα σπουδαιότερα «κοινωνικά» μυθιστορήματα της λογοτεχνίας μας.

Θύμα του εθνικού διχασμού ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, φυλακίζεται το 1916 στη Θεσσαλονίκη, προσβάλλεται από φυματίωση, εξορίζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Λεχαινά, όπου εκεί μεταφέρθηκαν τα κόκκαλα του, πέντε χρόνια πριν το θάνατό του στο Μαρούσι. Δέκα ημέρες πριν πεθάνει στα 57 του ο Λεχινίτης συγγραφέας παντρεύτηκε την γυναίκα με την οποία συζούσε και την κατέστησε κληρονόμο του.