γράφει ο φωστήρας
Λέω, τώρα, στο σπίτι και στο γραφείο, ότι πάω Γιάννενα για δουλειές. Μπούρδες. Η μαύρη αλήθεια είναι, ότι βράδυ παρά βράδυ (κοντά ένα μήνα τώρα) δοκιμάζω εκεί πάνω το καινούριο τσίπουρο. Είναι η εποχή που έχουν φουντώσει τα καζάνια παντού την Ήπειρο και βράζουν στέμφυλα από τον τρύγο για να δώσουν το απόσταγμα – αγίασμα τους.
Χαλάει ο κόσμος. Κι όχι μόνο εδώ. Κάθε τέτοια περίοδο, παντού όπου στήνονται οι χάλκινοι άμβυκες για να γεμίσουν με τα τσίπουρα των σταφυλιών, είναι γιορτή. Στη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, την Κρήτη, την Ήπειρο, οι ετοιμασίες και οι μέρες που τα χαλκοκάζανα βγάζουν το τσίπουρο της χρονιάς είναι γιορτινές.
Σαν τη Μεγάλη Εβδομάδα για τα χωριά της Ρούμελης, ένα πράμα. Διότι, εν Χριστώ αδελφοί μου, όταν λέμε Πάσχα, εννοούμε Πάσχα στα χωριά της Ρούμελης. Δεν συγκρίνεται με τίποτα αντίστοιχο. Κι όσοι δεν έχετε κάνει ρουμελιώτικο Πάσχα, φροντίστε το.
Πίσω στα μέρη της Πίνδου τώρα, έχω κανονίσει το ετήσιο καλεντάρι μου, ώστε να δίνω το παρόν σε δέκα, τουλάχιστον, βραδιές απόσταξης. Αδέλφια, με το χέρι στην καρδιά, αν δεν έχετε βιώσει την εμπειρία της απόσταξης, δεν θα διαβείτε τις Πύλες του Παραδείσου.
Ο Μαρτίνος Λούθηρος, μέγας μπεκρής με μπύρα, όταν δοκίμασε κρασί, είπε ότι την μπύρα την φτιάχνουν οι άνθρωποι, αλλά το κρασί το φτιάχνει ο Θεός. Σωστός ο παίχτης, αλλά τσίπουρο αποκλείεται να είχε πιει. Αν έπινε, και ιδίως, αν ήταν εκεί την ώρα που φτιαχνόταν, θα έλεγε ότι το τσίπουρο το φτιάχνει ο άνθρωπος με το Θεό παρέα.
Ξεχάστε τα υπόλοιπα. Τις βραδιές που μαζεύονται οι άντρες και φτιάχνουν τσίπουρο κατεβαίνει ο κι θεός Διόνυσος στην συντροφιά. Είναι ο δικός μας θεός. Εμείς τον φτιάξαμε πριν κάμποσες χιλιάδες χρόνια. Προτού γεννηθεί ο Απόλλωνας. Κι ήταν αδέλφια αυτοί οι δύο. Και κάθισαν και τα είπανε παρέα. Κι έφτιαξαν τους κώδικες με τα κρυμμένα μυστικά και μας τα έδωσαν να τα φυλάξουμε.
Τι να λέμε τώρα. Ο συνδυασμένος μύθος αυτής της διονυσιακής και απολλώνιας παράδοσης είναι η σύνοψη ολόκληρης της κοσμικής εξέλιξης, της διαχύσεως και της εκδηλώσεως του Θείου στον ορατό κόσμο και της επανόδου και της επανένωσης του με το Θείο στην απόλυτη αρμονία μέσω των δεινών της ενσαρκώσεως. Κι όλα αυτά μαζεμένα και βιωμένα τις βραδιές που οι άντρες βγάζουμε το νέο τσίπουρο της χρονιάς.
Βέβαια, καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχουν και δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι το τσίπουρο μοιάζει με το πεπόνι. Για να πετύχεις ένα καλό, πρέπει να δοκιμάσεις 100. Στην Ελλάδα, δίπλα στις καλές ετικέτες, υπάρχουν και τα χιλιάδες σπιτικά ατμοκάζανα. Εδώ είναι ό,τι του φτάσει του καθενός. Μετά δε από δύο τάνκερ τσίπουρο, βεβαιώνω ότι η τέχνη είναι δύσκολη.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η μουσική. Τις βραδιές που σας λέω, τις συνοδεύουν ηπειρώτικα κλαρίνα, που είναι πολύ βαριά για το γούστο μου. Βέβαια, μετά το δέκατο ποτηράκι, το πράγμα ελαφραίνει λίγο, γιατί άλλα βαράνε τα νταούλια και άλλα ακούς.
Εγώ, ας πούμε, από κάποια στιγμή και μετά, βλέπω στην παρέα ολοκάθαρα το πνεύμα του Διονύσου να είναι εκεί. Να χαμογελάει και να μας συντροφεύει. Αιώνια πιστός και φίλος μπεσαλής.
Διαβαστε ακομα:
ΕΥΚΟΛΗ ΓΚΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ
