ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΣΤΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ...
26/11/2022
•
γράφει ο φωστήρας
Δύο ημέρες έχει μείνει η μοτοσυκλέτα μου στο συνεργείο και νιώθω ακρωτηριασμένος. Σήμερα το πρωί, μάλιστα, τα στερητικά σύνδρομα αρχίζουν να γίνονται ανησυχητικά. Δεν μπορώ χωρίς αυτήν. Κι όχι γιατί χάνω, έστω και προσωρινά, το αναντικατάστατο μέσο μετακίνησης μου στην Αθήνα. Αλλά διότι στον πυρήνα της, η σχέση του αναβάτη με το μεταλλικό του άλογο είναι μεταφυσική.
Είναι ψυχιατρικό το θέμα. Κι έχει να κάνει με τα βαθύτερα εσώψυχα μας. Κάποιες σχέσεις μας είναι ανεξήγητες. Όπως αυτή του ανθρώπου με τον σκύλο του. Η πιο σπαρακτική, ίσως, σκηνή στην Οδύσσεια είναι αυτή που ο Άργος ξεψυχάει στα πόδια του βασιλιά της Ιθάκης. Το κυνηγόσκυλο που κοντά του μεγάλωσε από κουτάβι και πηγαίνανε μαζί στα κυνήγια αγριόχοιρων, ήταν η μόνη ζώσα ψυχή που γνώρισε τον Οδυσσέα, όταν επέστρεψε στο παλάτι του γέρος και ρακένδυτος ζητιάνος.
Τα ίδια και συνταρακτικά με το άλογο. Στην πλάτη του ο άνθρωπος ταξίδεψε από την μια άκρη του κόσμου ως την άλλη. Οι μπουκ θα σας πούνε ότι το σπορ με τον μεγαλύτερο τζίρο από στοιχήματα στον πλανήτη, είναι οι ιπποδρομίες. Με διαφορά από το δεύτερο. Από την Αρχαία Ρώμη μέχρι σήμερα. Η ταύτιση με το άλογο είναι αξεδιάλυτη. Οι γιατροί ψάχνουν να εξηγήσουν την μυστηριώδη αυτή σύνδεση που, επιβεβαιωμένα αν και ακατανόητα, κάνει θαύματα ακόμα και στην θεραπεία ασθενών με κινητικά προβλήματα.
Θυμάμαι την ταινία «ο Γητευτής των Αλόγων» με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που το είχε αυτό σαν κεντρικό θέμα. Στο «Άβαταρ» ο Κάμερον το πήγε ένα βήμα παραπάνω. Η ψυχική επαφή του ανθρώπου με το άλογο είναι αναντίρρητη. Δοκιμασμένη κι απαράλλαχτη στους αιώνες. Κάποιοι δίαυλοι ανοίγουν, κάποιοι νευρώνες ενώνονται. Σαν σε κβαντική διεμπλοκή, ζώο και άνθρωπος γίνονται ένα. Δεν μπορέσαμε ακόμα να το εξηγήσουμε επιστημονικά. Δεν χρειάζεται όμως. Συμβαίνει. Και το ξέρουμε. Το εμπειρικό βίωμα είναι όλη η απόδειξη που χρειαζόμαστε.
Τώρα, θα μου πείτε, ίδιο πράγμα είναι η μοτοσυκλέτα με το άλογο; Ε, ναι λοιπόν. Στην ουσία το αντικατέστησε στην ιστορική πορεία και εξέλιξη. Κι αν δεν είναι ακριβώς το ίδιο, είναι ότι πλησιέστερο υπάρχει. Οι αμερικάνοι χαρλεάδες έχουν πολλά να πουν γι’ αυτό. Όπως και η γλώσσα τους, που άφησε το “drive” για το αυτοκίνητο και κράτησε το “ride” για το δίκυκλο, όπως ακριβώς για τα άλογα. Δεν το οδηγείς το μεταλλικό άλογο. Το καβαλάς. Κι αυτό σε ταξιδεύει.
Η σχέση του αναβάτη με τη μηχανή του δεν έχει τίποτε αντίστοιχο. Όσοι αρνητές και ιδίως οι ζηλωτές της τετρακίνησης, απλά δεν έχουν νιώσει την αίσθηση της δύναμης ανάκατη μ’ έναν αέρα ελευθερίας να γεμίζει τα πνευμόνια και την ψυχή σου, καθώς ανεμίζουν τα μαλλιά σου κόντρα στον άνεμο.
Και το κράνος, θα με ρωτήσετε; Πρόβλημα. Σε πολλές μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, πληρώνεις ένα επασφάλιστρο και το πετάς στα σκουπίδια. Εδώ σε ταράζουνε στα πρόστιμα. Είναι όμως κι εκείνα τα στροφιλίκια στο δρόμο της Παλαιάς Επιδαύρου και στου Μοριά τις στράτες. Κι οι δρόμοι οι αλαργινοί, με άκρη τις μακρινές γραμμές των οριζόντων. Που όλα τα αφήνεις πίσω. Κι οι χτύποι στα έμβολα του κινητήρα συντονίζονται μ’ αυτούς της καρδιάς σου.
Κι ελευθερώνεσαι…
Διαβαστε ακομα:
ΤΟ ΠΑΜΠΟΝΗΡΟ, ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ...