ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΠΑΖΙΝΑ

Κείμενο Ηλία Μπαζίνα. Χωρίς προλόγους. Χωρίς καν μια δική μου λέξη. Είχε δημοσιευθεί στη φυλλάδα παραμονές Χριστουγέννων 2010. πριν σκάσει το κανόνι με τα μνημόνια. Γράφει ο μεγάλος Ηλίας:

...Σε όσους μου λένε «Καλά Χριστούγεννα», εγώ απαντάω «Καλή Ανάσταση». Και δεν εννοώ την Ανάσταση του Χριστού, ούτε την Ανάσταση της Ελλάδας. Εννοώ το μακρινό όραμα της ανάστασης του λαού της, που τώρα βιώνει τα χειρότερα Χριστούγεννα μετά την Γερμανική Κατοχή. Διότι είναι πλέον φανερό στον καθένα ότι το μέγα πρόβλημα δεν είναι κάποια... κρίση.

Κρίσεις πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το πραγματικό πρόβλημα είναι το φάσμα της ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ στον μέσο άνθρωπο, που αποτελεί την τεράστια πλειοψηφία στον πλανήτη, ΝΑ ΖΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ.

Η επιλογή της λέξης «απαγόρευση» είναι μια προσπάθεια να εκφραστή μια κατάσταση στέρησης της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στυγνή και όχι μια τυχαία εξέλιξη. Με απλούστερη διατύπωση βαίνουμε προς καθεστώς ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ που θα έχη χαρακτήρα καταναγκαστικό και απολύτως ανελαστικό.

Κοντολογής αυτό που θα καταργηθή δεν θα είναι απλά το λεγόμενο «δικαίωμα στην εργασία» που είναι ακόμα και τώρα αμφίβολο αν υφίσταται. Όχι! Θα φτάσουμε σε μια κατάσταση όπου δεν θα υπάρχη η αμειβόμενη εργασία ούτε ως έννοια, ως αντίληψη, ως concept, αν θέλετε. Θα γίνη ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ, όπως είναι σήμερα αδιανόητος ο κανιβαλισμός, που κάποτε για ολόκληρους πληθυσμούς αποτελούσε το αυτονόητο.

Κι έτσι θα βαθύνει και θα πλατύνει το χάσμα ανάμεσα στις δύο κατηγορίες ανθρώπων, που ακόμα φαίνεται τόσο καθαρά. Στους πολλούς, που θα γίνονται όλο και πιο πολλοί και που δεν θα έχουν κανένα έλεγχο πάνω σε οτιδήποτε εκτός από τις πεπτικές τους λειτουργίες (ΑΝ τις έχουν ακόμα). Και στους λίγους που θα αποφασίζουν για ΟΛΑ!