ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΟΥΧΟ, ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ...

Τελευταία ημέρα του έτους, σήμερα. Όχι, κύριε, δεν μας τα λες καλά... Αύριο είναι η πρώτη ημέρα του νέου έτους. Όχι, κυρία μου, δεν μας τα λες καλά...

Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά..., λέει το τραγούδι. Μαλακία λέει το τραγούδι, όπως μαλακίες λένε τα περισσότερα τραγούδια. Γιατί να γιορτάσουν τα παιδιά που πάλιωσε, λέει, το προηγούμενο έτος; Να βιαστούν να μεγαλώσουν, δηλαδή. Να χαρούν, να τραγουδήσουν κάτι το οποίο προκύπτει χωρίς τη δική τους θέληση. Αν, βεβαίως, δεχθούμε ότι ο χρόνος παλιώνει, μεγαλώνει κι αυτός όπως ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι το παρελθόν του. Όχι το σήμερα του και το αύριο του. Το ποιος είναι ο καθένας το μαρτυράει το τι έχει κάνει, τουτέστιν το χθες του. Και οι μνήμες δεν παλιώνουν, απεναντίας όσο ζωντανές είναι τόσο καρποφορούν τη σκέψη του και σε κάνουν καλύτερο.

Να το ξαναπούμε λόγω της... ημέρας. Πως δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπήρξε ποτέ. Άχρονος είναι ο χρόνος. Λάθος να τον πεις αιώνιο και παντοτινό τον χρόνο. Ανύπαρκτος είναι. Απλά για λόγους πρακτικούς ο άνθρωπος ξεκίνησε να μετράει το ''χρόνο'', σε ώρες, ημέρες, μήνες, έτη, αιώνες, χιλιετίες. Να. ένας λόγος της απομάκρυνσης του από την αλήθεια της ύπαρξης του.