Στο σινεμά η συνταγή είναι γνωστή. Για να φτιαχτεί ταινία η δουλειά ξεκινάει από το story. Μια δυνατή ιστορία, μια ''γεμάτη'' ιστορία έτοιμη, γραμμένη σε βιβλία από συγγραφέα. Μια επιλεγμένη, λοιπόν, ιστορία που προσφέρεται να γίνει ταινία και έχει εκτιμηθεί άξια να κερδίζει τον θεατή. Μετά είναι το σενάριο, που θα εκμεταλλευτεί το αβανταδόρικο στόρυ. Στο σινεμά η ίδια η ιστορία πιθανόν να βγει μάπα το καρπούζι, όπως και να αιχμαλωτίσει. Αρκεί να πέσει σε μάστορα σεναριογράφο, ο οποίος δίνει πολύ δυνατούς διαλόγους και ατάκες.
Είδα ταινία με την Αντέλ Εξαρχόπουλος, η οποία με είχε μαγέψει με την αληθινά συγκλονιστική ερμηνεία της στο ''Η ζωή της Αντέλ'', του 2013. Έκανε μια μόρτισσα που έμπλεξε με λεσβία. Ρεσιτάλ το κορίτσι, βραβευμένη ηθοποιός, γεννημένη το 1993, ικανή για πολύ μεγάλες δουλειές στον κινηματογράφο. Αδιάβαστο συνήθως θα πάει το σενάριο, όσο καλοδουλεμένο είναι, μάλιστα βασισμένο σε πετυχημένη ιστορία, αν οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι λίγοι. Μέτριοι. Κρυόπλαστοι.
Στην ταινία που πέτυχα στο καλωδιακό κανάλι η Παριζιάνα ελληνικής καταγωγής η Adele Εξαρχόπουλος ερωτεύεται στη φυλακή μέσα τον παντρεμένο δημόσιο λειτουργό που έχει αναλάβει να παρακολουθεί τη συμπεριφορά της ως κρατούμενη. Αυτή είναι στο αναμορφωτήριο και η πολιτεία με τον κατάλληλο άνθρωπο οφείλει να την προετοιμάσει, προκειμένου όταν αποφυλακιστεί να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία. Και προκύπτει καυτός έρωτας ανάμεσα στην ανυπότακτη Αντέλ και τον παντρεμένο κρατικό «κηδεμόνα» της (φώτο).
Αυτό είναι το στόρυ. Η ιδέα της ιστορίας, την οποία ο σεναριογράφος την φορτώνει με προσωπικές συγκρούσεις, αλλά και παράνομα μπλεξίματα. Τι ταμείο, όμως, να κάνει το έργο αν στη σύνθεση του δεν διαθέτει παικταρά. Μια Αντέλ Εξαρχόπουλος, δηλαδή. Από μόνη της είναι μια σχολή. Μια κατηγορία.
Το 'χει το ταλέντο το κορίτσι. Ό,τι έχει ανάγκη ο ηθοποιός δεν το... αγοράζει, ούτε του το εμπνέει ο δάσκαλος στη δραματική σχολή. Στην υποκριτική δεν εξελίσσεται κανένας από πιτσιρικάς, επειδή το ΄ριξε στη πολύ μελέτη. Είναι να το ΄χεις. Να σε θέλει η κάμερα. Η Αδελαϊδα Εξαρχοπούλου, να πούμε στα ελληνικά το όνομα της, χωρίς καμία προσπάθεια βγάζει τόσο εύκολα, τόσο έντονα κάθε συναίσθημα. Καθρέπτης το μάτια της. Αυτό που χρειάζεται να μεταδώσει στον θεατή το βλέπεις στο βλέμμα της. Πρόσωπο που γράφει στην κάμερα. Πρόσωπο λάγνο, πεινασμένο, αδικημένο, ολότελα ερωτικό. Δίκαια στη Γαλλία την αναγνωρίζουν για σπουδαία ηθοποιό.
Διαβαστε ακομα:
ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΤΟΙΧΟ
