Η ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΚΟΥΣ

Πιστεύω, λέει. Ο άνθρωπος είναι ανόητος. Κι αν ο πιστός δεν είναι ανόητος με δίπλωμα, έχεις να κάνεις με από χέρι κορόιδο.

Τα λέμε χοντρά και τσουβαλάτα. Δεν υπάρχει άλλη γλώσσα όταν μιλάς γι' αυτή την κατάρα, την πίστη, ό,τι πιο αντιανθρώπινο. Πιο βαρβαρικό. Και όμως, ο πιστός αντιμετωπίζεται ως άτομο ενάρετο, ευσυνείδητο, ευγενικό, υποδειγματικό. Και πράγματι πιθανότατα να είναι τέτοιας κουλτούρας και ηθικής. Όπως, από την άλλη, η πίστη τον οδηγεί πολύ εύκολα στην πιο χυδαία εκτροπή, στο κάθε έγκλημα.

Από τον Σωκράτη στον Πλάτωνα, και από τον Πλάτωνα στον Αριστοτέλη. Είναι η Μεγάλη Συνέχεια. Εντάξει, δεν τα είπαν όλα αυτοί οι τρεις, είπαν τα 92 στα 100. Και στα υπόλοιπα έδειξαν το δρόμο της σκέψης.

Η φύση είναι ο πραγματικός κόσμος, είπε ο Αριστοτέλης που είχε στη ξεφτύλα την “πίστη”, αυτό που νοείται ως πίστη, και πορεύθηκε με όπλο τη Λογική. Για να κάνουμε ταμείο, μιλάμε για τον άνθρωπο του οποίου η σκέψη, περισσότερο από κάθε άλλον στους αιώνες, διαμόρφωσε τον δυτικό πολιτισμό. Γεννήθηκε το 384 και πέθανε ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του μαθητή του.

Αυτός, ο Αριστοτέλης θεμελίωσε αλλά και ταξινόμησε τις επιστήμες. Τι κάνω τώρα, μου λες. Αναφέρομαι στον Αριστοτέλη. Κακώς! Είναι τόσο τεράστιο μέγεθος το άτομο, τόσα πολλά του οφείλει το ανθρώπινο γένος, που μάλλον είναι λάθος να τον ξεπετάς ακουμπώντας τον ξώφαλτσα, τηλεγραφικά.

Διαβαστε ακομα:

ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ...