Ποιος είναι ο Χριστός; «Μυθικός ιδρυτής της θρησκείας, της γνωστής με το όνομα χριστιανισμός». Αυτό αναφέρεται στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, βεβαίως την κομουνιστική περίοδο. Δεν κατάφερε να ξεριζώσει Χριστό και χριστιανισμό η ΕΣΣΔ, παγκόσμια δύναμη, δικτατορία πολύχρονη. Ο Χριστός Ζει. Όχι ακριβώς. Στέκεται μακριά Του ο κόσμος, δεν Τον πλησιάζει, απλά λαμογιάρει θρησκευτικά μαζί Του μέσω του χριστιανισμού, που στην αγορά κυκλοφορεί σε διάφορες πατέντες. Κι αυτό, όμως, σημαίνει ότι ακόμα δεν έχει πεθάνει ο Άνθρωπος. Πάντα λειτουργεί η ελπίδα, η ψεύτικη και σάπια ελπίδα, πως τα δίποδα κάποτε θα εξελιχθούν σε Ανθρώπους, επειδή κουβαλούν μέσα τους μια συλλογική ψυχή η οποία υποτίθεται ευνοεί τη δικαίωση της εντολής Αγαπάτε Αλλήλους.
Με το ζόρι δεν εξομοιώνονται τα δυο μεγέθη, ο Χριστός και ο χριστιανισμός. Ψεύδος των Σοβιετικών ότι ο Ιουδαίος υπήρξε ιδρυτής θρησκείας. Ο Ιουδαίος Χριστός δεν έστησε καμία εταιρεία, δεν έφτιαξε καμία ιδεολογία, δεν οραματίστηκε καμιά πατρίδα, ούτε λάνσαρε κάτι τι εμπορικό. Δεν υπήρξε κατασκευαστής θρησκείας ο γιος της Μαρίας του οποίου η διδασκαλία χρησιμοποιήθηκε για να κυριαρχήσει ένα δόγμα, μάλιστα χωρίς την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού. Και ο Μαρξ δεν έχει σχέση με τους μαρξιστές, οι οποίοι στο όνομα μιας επιστημονικής θεωρίας πήδηξαν κόσμο δίχως να λάβουν υπ’ όψιν τους την ανθρώπινη φύση.
Προκειμένου να επιβάλλουν μια δική τους θρησκεία οι κομουνιστές έκαναν μια τρύπα στο νερό στον πόλεμο ενάντια στο χριστιανισμό. Ο Χριστός δεν χτυπήθηκε και από τη μακράν ισχυρότερη εξουσία που γνώρισε η γη, τη Ρώμη, την απίστευτη στα μέτρα της εποχής της. Έτσι είναι, σε σύγκριση με την Ρώμη αναλογικά μειονεκτούν οι σύγχρονες υπερδυνάμεις.
Ούτε ο Χριστός απομυθοποιείται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ παρά τα φρικτά εγκλήματα τους στο όνομα του χριστιανισμού. Γιατί, λοιπόν, ο Ιησούς παραμένει άτρωτος και διαχρονικός ενώ τα δίποδα συνεχίζουν αμετακίνητα να συμπεριφέρονται ως Ιούδες και Βαραββάδες και Καϊάφες; Εύκολη η απάντηση όταν τρως στη μάπα τους θρήσκους και τους θρησκευόμενους. Τις θεούσες.
Πάσχα. Είναι η Σταύρωση, είναι και η Ανάσταση. Είναι, κυρίως, η Θυσία, η απόφαση θυσίας με την έννοια της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψεως, όχι στο πνεύμα του πατριώτη, του αγωνιστή, του πολιτικοποιημένου, του οποίου ο θάνατος μοιάζει περισσότερο αυτοκτονικός. Ο Ιησούς δεν αυτοκτόνησε, το τέλος Του δεν πέρασε έτσι στις βιολογικές μνήμες, αλλά με νόημα σωκρατικό αποδέχθηκε τη θυσία Του. Πέθανε γι’ αυτά που πίστευε, για τα πιστεύω Του, όχι αέρα πατέρα για την πίστη. Ένα καλαμπούρι είναι η πίστη, στη σκέψη και στην πράξη, όταν ο ''πιστός'' είναι κολλημένος με ανοησίες, με φαιδρότητες. Και καταραμένη είναι η ''πίστη'' όταν θεμελιώνεται και ντοπάρεται σε αντιπαλότητες.
Το τέλος σε χαρακτηρίζει. Το τέλος της δικής σου ζωής. Ο μαρτυρικός θάνατος παραπέμπει στον Παράδεισο, στο δικό σου παράδεισο. Αξίζει να πονέσω όταν γνωρίζω εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή μετά τον θάνατο, αν υπάρχει «θάνατος». Τι είπε; Αγαπάτε Αλλήλους. Δηλαδή; Μη φιλιέστε στο στόμα, αλλά τουλάχιστον μην αλληλοσκοτώνεστε, καθάρματα. Μην τη ψάχνετε να εκμεταλλευτείτε, να εξαπατήσετε τον άλλον. Δεν γίνονται αυτά, όμως. Να, γιατί ούτε με τη σταύρωση τα καθήκια έχουν την ευκαιρία να λάβουν γνώση. Τελικά, την κοπανάνε στον άλλον κόσμο δίχως ντροπές, δίχως θυσίες. Κι όμως, γουστάρουν Ανάσταση. Τόσο λεβεντιά οι δικοί σου. Στο ντούκου περνάει ένα ακόμα Πάσχα. Θα τα σταυρώσουν πάλι τα φουκαριάρικα αρνάκια.
Διαβαστε ακομα:
