Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Η ΕΛΛΑΔΑ

Το βράδυ που το ιερό πλοίο, η Πάραλος, έφερε το μήνυμα στην Αθήνα, την καταστροφή του αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς, εκείνη την ημέρα πέθανε η Ελλάδα. Από τότε αυτό που λέγεται Ελλάδα μπήκε στο χώρο της διάλυσης. Του αναξιόπιστου.

Οι Σπαρτιάτες, οι νικητές, ποτέ δεν ήταν καλοί ηγεμόνες. Γι' αυτό και δεν ήξεραν την τέχνη του κατακτητή. Ήταν επόμενο η χώρα να οδηγηθεί στην περιπέτεια, ο κόσμος στη ψυχική εξουθένωση. Καθεστώτα αντιπαθητικά επιβλήθηκαν στις πόλεις, η ύπαιθρος γέμισε με ληστές, οι θάλασσες με πειρατές. Διάλυση. Τα χρόνια μέχρι τον ερχομό του Αλέξανδρου, αυτά τα 50 χρόνια ήταν το τελειώμα της Ελλάδος.

Με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ρημάχτηκαν τα πάντα.Έπαψε να υπάρχει Ελλάδα. Τελειώσαμε. Αυτά που ξέραμε μείνανε στο παρελθόν. Η επιτύμβια λίθος στην υπόθεση Ελλάδα. Ό,τι λέμε. Χάθηκε η συνείδηση ανωτερότητας. Τον Πέρση τον βλέπανε για βάρβαρο. Τον Σκύθα για βάρβαρο. Ακόμα και τους Φοίνικες, βάρβαροι κι αυτοί. Οι Περσικοί Πόλεμοι τους  είχαν ανεβάσει και, εκτός όλων των άλλων, τους είχαν προσδώσει ένα συναίσθημα υπεροχής.

Μιλάμε για τους Έλληνες, τους καθ' εαυτού, όχι τους Μακεδόνες. Ε, αυτή η αίσθηση ανωτερότητας πήγε περίπατο με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, που ξεκίνησε σα σήμερα, 431 χρόνια πριν τον Ναζωραίο, με την εισβολή των Σπαρτιατών στην Αττική. Αλλοιώθηκε με τα χρόνια η εθνική συνείδηση. Έπαψαν οι λαοί να συμπεριφέρονται όπως ήξεραν. Οι περιγραφές του Θουκυδίδη είναι συνταρακτικές.

Ο γιος κατέδιδε τον πατέρα, επειδή ο ένας ήταν δημοκρατικός, ο άλλος ολιγαρχικός. Ο διχασμός. Οι μισοί πολεμούσαν, οι άλλοι μισοί παραδίνανε την πόλη στους Σπαρτιάτες ή στους Αθηναίους.

Τριάντα χρόνια πόλεμος. Με το σπαθί στο χέρι. Διάλυση ζωής. Κι όλα αυτά έγιναν με περσικά λεφτά στα ταμεία της Σπάρτης. Ξαφνικά οι Σπαρτιάτες βρέθηκαν με... στόλο. Ένα πρωί στο λιμάνι του Γυθείου έφθασαν 170 τριήρεις ναυπηγημένες στην Φοινίκη. Χάρισμα της Περσίας στους άσχετους ναυτικούς Σπαρτιάτες.

Διαβαστε ακομα:

ΑΝ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ...