ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΧΟΡΔΕΣ ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗ ΓΝΗΣΙΑ ΜΑΓΚΙΑ

Τραγούδια για νταήδες, κουτσαβάκια, χασίσια, ναργιλέδες και τον λεγόμενο υπόκοσμο. Αυτό ήταν το ρεμπέτικο τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα στην πατρίδα μας. Ούτε εκατό χρόνια πριν. Σα χθες, μόνο που το κοντΙνό παρελθόν έχει σκεπαστεί από ένα σωρό πράγματα και μοιάζει ανύπαρκτο. Λες και δεν υπήρξε, καμιά συνέχεια με το ύστερα, με το σήμερα. Έλα, όμως, που το προπολεμικό Χθες και το μεταπολεμικό είναι δικό μας, όχι του Ιταλού και του Σκωτσέζου, του Κροάτη και του Ισπανού, του Γερμανού και του Ρουμάνου.

Για ποιο ρεμπέτικο μιλάμε; Ποιο είναι το ρεμπέτικο τραγούδι στο οποίο καταγράφεται μια πλευρά από τις καταγωγές μας, τις ρίζες μας τις αποκομμένες. Αν ρωτήσεις τον μακαρίτη Μιχάλη Γενίτσαρη η κουβέντα του είναι αυτή: ''Το γνήσιο ρεμπέτικο είναι με το αθάνατο μπουζούκι το τρίχορδο''. Δηλαδής;

Το ''δηλαδής'' θα το πεις εσύ, όχι ο Γενίτσαρης, γιατί ένας αληθινός ρεμπέτης τα λέει χωρίς δευτερολογίες. Δηλαδής, μπουζούκι με τέσσερις χορδές, αυτό που καθιέρωσε ο Μανώλης Χιώτης, είναι μαϊμού ρεμπέτικο. Κουστουμάτο, ιλουστρασιόν ρεμπέτικο και δεν βγάζει τον καθαρό ήχο του μπουζουκιού. Με τέσσερις χορδές το όργανο δεν θα πει -και δεν θα γίνει πιστευτό - τραγούδια για τα αλάνια, τους ντερβίσηδες της εποχής του μεσοπολέμου.

Μπουζουξής ο Γενίτσαρης. Συνθέτης βέβαια πολλών ασμάτων, αλλά τον λες μπουζουξή και είσαι μέσα. Πειραιωτάκι, γεννήθηκε Ιούνιο του 1917, και από την κούνια έπιασε στα χέρια του το μπουζούκι. Στα 18 του κιόλας έπαιζε και τραγούδαγε επαγγελματικά στην περιπετειώδη ζωή του. Έκανε και φυλακή, ακόμα και εξορία, όχι για λόγους πολιτικούς. Μάζεψε μπόλικο υλικό ζωής του πεζοδρομίου και έγραψε για μαγκιά, μπαμπεσιά, καψούρα και φυλάκα.

Ο Μιχάλης Γενίτσαρης ο μπουζουξής δεν άφησε το πάλκο, γρατζούναγε το αγαπημένο του μπουζούκι και τραγούδαγε και μετά τα 80 του. Πέθανε στα 88, το 2005, σα σήμερα 11 Μαίου.

Διαβαστε ακομα:

ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤ ΚΑΙ ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ