''ΧΥΔΑΙΟ'' ΤΟ ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΣΜΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

“Καπηλειά με πουτάνες από τη μία και από την άλλη όλοι εσείς, που ντροπιάζετε τον Άνδρα, όπως τον όρισε ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, όλοι εσείς θαρρείτε πως είστε οι μόνοι με πέος σκληρό, οι μόνοι που δικαιούστε να καρφώνετε το πρώτο τυχόν θηλυκό, και πως όλοι οι άλλοι είναι τράγοι. Σας λέω, λοιπόν, σ' όλους εσάς που κάθεστε απλωμένοι μπροστά μου, διακόσιοι και περισσότεροι ίσως ότι είμαι ικανός να σας γαμήσω επιτόπου στις θέσεις σας, και τους 200, και όσους περισσότερους ηλίθιους μετρήσω, πίπες στο στόμα σας θα χώσω”.

Τι είναι αυτό; Κάτουλλος, κύριε! Προχριστιανικός, Ρωμαίος ποιητής, έζησε μέχρι 30 χρονών και θεωρείται ο σκαπανέας της “ερωτικής”, δηλαδή της πορνογραφικής λογοτεχνίας, στην Δύση. Αυτά δεν είναι προσωπικές εκτιμήσεις του αποδυτηριάκια, αλλά επιστημονικές τοποθετήσεις των ερευνητών από το παρελθόν, τις ρίζες της ερωτικής ποίησης, η οποία έτσι κι αλλοιώς αποτελεί κομμάτι του πολιτισμού κάθε εποχής.

Οπωσδήποτε ο Κάτουλλος του πρώτου αιώνα πριν τον Ιησού δεν ήταν τόσο άσεμνος όσο τον παρεξηγήσει κανείς λαμβάνοντας υπ' όψιν το απόσπασμα στην αρχή του κειμένου. Όπως και να 'χει ο έρωτας, το σεξ, αλλά και η γλώσσα η ερωτική, στο κρεβάτι, στο πεζοδρόμιο, παντού, κυριαρχούσε στη ζωή, ανέκαθεν. Πότε με ελευθεριότητα, πότε με αξιοπρέπεια.

Όχι πως δεν μιλούσαν με χυδαιότητα για το σεξ κάποιοι, απλοί άνθρωποι και επώνυμοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς. Το σεξ, όμως, δεν ήταν ντροπή, δεν ήταν ακολασία, δεν καταδικάζονταν από καμία θρησκεία, από κανένα εξουσιαστή, μέχρι… Τα πρώτα “Μη” και “Δεν πρέπει” στον έρωτα τα έφαγε στη μάπα η ανθρωπότητα όταν γράφτηκε η εβραϊκή Βίβλος, κάπου 2.500 χρόνια πριν. Κι αυτό δεν έγινε επειδή οι Εβραίοι είχαν βρωμόστομα.

Οι αράδες είναι μία μικρή σπονδή του αποδυτηριάκια, να αποενοχοποιηθεί το δήθεν τολμηρό γράψιμο, η χρήση απαγορευμένων λέξεων, που κάποιες φορές η αναφορά τους είναι απαραίτητη όταν μιλάμε για σεξ, για συνουσία. Γιατί η οργή του Κάτουλλου; Επειδή τον είπαν ποιητή ξεδιάντροπο, ότι είναι πρόστυχα τα στιχάκια του. Κι αυτός είπε στον Αυρήλιο: “Στο στόμα σου τον παίρνεις, και εσύ, Φούριε, τον δέχεσαι από πίσω... ”.