ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΑΝΙΣΟ

Δεν έχω κανένα δικαίωμα να αφαιρέσω τη ζωή κανενός πλάσματος στη γη, έλεγε ο Παρασκευάς. Μερμύγκι να βρω στο δρόμο, θα προσέξω μήπως το πατήσω.

Προσπαθώ να τις αγνοήσω τις μύγες. Να κάνω το κορόιδο. Μου το επιβάλλει η μνήμη του γκούρου. Στο φινάλε οι μύγες δεν γνωρίζουν ότι με αποσπούν από το γραφτό μου, δεν τους καταλογίσω έλλειψη ευγένειας.

Δεν πάει άλλο. όμως!. Έχουν ξεπεράσει το όριο οι μύγες. Γιώργο, δεν φταίω εγώ. Θα τις λοιώσω. Αν δεν αντιδράσω θα με βγάλουν νοκ - αουτ. Οι μύγες; Ναι, αυτές οι δυο μύγες μ' έχουν κερδίσει μέχρι τούτη τη στιγμή επτά γύρους.

Σχίζω χαρτιά και ξαναρχίζω να γράφω απ’ την αρχή. Σηκώνομαι όρθιος να τις κυνηγήσω, δεν τις πετυχαίνω. Σου λέω, Γιώργο, μ’ έχουν κάνει άνω κάτω. Ναι, οι μύγες. Να τες, πάλι.

Τελικά, τις σκότωσα, Γιώργο. Αφού προηγουμένως μ’ είχαν κάνει ανά κατά διά, Γιώργο. Τέτοια αναστάτωση, τέτοια ταραχή μου προκάλεσε αυτό το σκατένιο πράμα, το τοσοδούλικο, σ’ εμένα τον γίγαντα, που τελικά κατάφερα να τις πολεμήσω μέχρι τελικής τους πτώσης. Βγήκα νικητής.

Ντέρμπυ; Όχι, βέβαια. Ντέρμπυ λες την αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ισάξιους αντιπάλους. Άνισος αγώνας ήταν αυτός, ανάμεσα σε μένα, τον ισχυρό, και την μύγα.