ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥ

Σ’ ένα μέλαθρον ευγηρίας είδα μια φορά μια εικόνα του Αγίου Νεκτάριου. Κρατούσε ο άγιος μια περγαμηνή που έλεγε ότι τα δύο υπέρτατα αγαθά είναι «Φόβος Θεού και Μνήμη Θανάτου». Μεγάλο το όνομά σου, άγιε μου, αλλά διαφωνώ με το πρώτο μέρος. Εγώ δεν τον φοβάμαι καθόλου τον Θεό, τον αγαπώ μόνο. Θα μπορούσα δηλαδή να παίξω τάβλι μαζί Του, να πάμε γήπεδο να δούμε τον Ιωνικό, να πάμε σινεμά, να του κάνω δώρο ένα κεχριμπαρένιο μπεγλέρι, να συζητήσουμε τις ελάχιστες πιθανότητες της Γκρίμσμπι…, και όποιος πει ότι βλασφημώ είναι μεγάλος βλαξ και δεν ξέρει από αγάπη.

Πώς μπορείς να φοβάσαι κάτι που αγαπάς πολύ, μωρέ; Όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει φόβος, γιατί ο φόβος δεν είναι τίποτα άλλο παρά έλλειψη αγάπης. Φοβάμαι, ρε, την γυναίκα που αγαπάω;

Άκου εδώ περίπτωση. Μια φορά, πριν από δύο χρόνια, δύο καψούρες καλοθελήτριες βάλανε την σύζυγό μου στην μέση και την είπαν πως είχα γκόμενα. Ξέρετε τι είπε η γυναίκα μου, ρε; «Το λυπάμαι το κορίτσι εκ βάθους καρδιάς, διότι εγώ πάντα θα είμαι η κυρία Παρασκευά και η νούμερο ούνο γκόμενα!»

Μπορώ να φοβηθώ ποτέ αυτήν την γυναίκα, ρε; Μπορώ να φοβηθώ τον Ιωνικό και τη Στέρλινγκ Άλμπιον, μπορώ να φοβηθώ τα παιδιά μου, τη μάνα μου, τον μπουκ μου ή το γάτο μου το Στάλιν; Όχι, βέβαια! Τότε, πώς μπορώ να φοβηθώ τον Θεό αφού τον αγαπάω πάνω απ’ όλους κι όλα;

Γιατί να είναι ταμπού ο θάνατος αφού είναι το ΜΟΝΟ πράμα για το οποίο είμαι 100% βέβαιος πως θα συμβεί. Δεν ξέρω αν θα κάτσει το παρολί μου, ούτε ξέρω αν θα φάω βλήτα, ραδίκια ή σκορδαλιά με τον μπακαλιάρο μου την Τετάρτη. Εκείνο που ξέρω είναι πως μια μέρα θα «φύγω».

Από παιδί είχα μια επιθυμία. Να με βάλουνε σ’ ένα διαστημόπλοιο, ν’ ανάψουνε τις μηχανές και να με αμολύσουνε στο διάστημα χωρίς πιλότο, χωρίς επιστροφή. Να περάσω από Άρη, Ποσειδώνα, Πλούτωνα, τον αστερισμό της Ανδρομέδας, να κοιτάξω πίσω και να δω τον γαλαξία μας να εξαφανίζεται σαν κλανιά στο Ολυμπιακό Στάδιο, να κάνω τσάρκα με μια μαύρη τρύπα, σε τριανταδύο διαστάσεις και μετά να πεθάνω μόνος μου, εν πλήρη συνείδηση αλλά πνευματικά μαστουρωμένος από το μεγαλείο του Θεού, που πάντα ήταν μέσα μου ενώ εγώ ο αρχιμαλάκας τον γύρευα στο υπερπέραν!...

Εν τω μεταξύ πρέπει να θυμηθώ να αγοράσω κριτσίνια, οδοντόπαστα και λίγο κασέρι Κρήτης από το σούπερ μάρκετ αύριο. Α, ναι… και κονσέρβα για τον γάτο μου το Στάλιν. Τη φτύνει τη ρέγκα!

· Ούτε η Σαραγόσα φοβάται τον θάνατο. Όπως λέει και η ΒΑΛΕΝΘΙΑ φοβούνται τον θάνατο οι πεθαμένοι;

· Ρε, άσε το γαλαξία και το Ολυμπιακό Στάδιο, ελπίζω να εξαφανιστεί η Φότζια σαν κλανιά στο στάδιο της ΑΝΚΟΝΑ!

· Η Γκρόνιγκεν δεν μπορεί να αγαπάει τη ΒΙΤΕΣΕ γιατί τη φοβάται, την τρέμει, χε-ζε-ται (και καλά κάνει)

· Ο Θεός μας αγαπάει όλους, ο ήλιος Του φωτίζει καλούς και κακούς. Τώρα βέβαια αν υπάρξει μια μικρή έκλειψη στην περιοχή της Αλμερία, θα φταίει η ΕΞΤΡΕΜΑΔΟΥΡΑ που έριξε τη σκιά της.

· Μπαρμπέγια… Μπαρμπέγια… μήπως είδε κανείς τη Μπαρμπέγια; Όχι; Θα την ρούφηξε η μαύρη τρύπα της ΜΑΓΙΟΡΚΑ!

· Τον γάτο μου τον φωνάζω Στάλιν γιατί είναι κοκκινοτρίχης. Δεν ξέρω ακριβώς τα χρώματα της Γκεταφέ, αλλά ξέρω τι χρώμα θα ‘χει μετά τον αγώνα με την ΟΣΑΣΟΥΝΑ: Μπλε μαρέν και μαύρο (γύρω από τα μάτια!).

· Αν αμολύσουμε την Άλοστ στο διάστημα θα τη στέλνανε πίσω οι εξωγήινοι με το σημείωμα (σε ιερογλυφικά): «Πάρτε πίσω τη βρωμοξευτίλα, κωλοπαιδα και στείλτε μας τη ΛΟΜΕΛ να μας διδάξει μπάλα!»

· Ο Θεός μπορεί να είναι μέσα στον Παρασκευά αλλά ο Παρασκευάς δεν είναι Θεός, κυρίως όταν τα κουπόνια βρωμάνε σαν ένα συμπαντικό σκυβαλοδοχείο γεμάτο ιταλοβελγοϊσπανικά περιττώματα και αναμμένα κάρβουνα. Έχετε έτοιμους τους πυροσβεστήρες!

Διαβαστε ακομα:

ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟ