ΜΕ ΟΥΙΣΚΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ...

 
ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΩΣΤΗΡΑ
 
Πίνω πολύ. Η γυναίκα μου με λέει αλκοολικό, αλλά ο σωστός χαρακτηρισμός είναι αυτό που λέγαν οι παλιοί «γερό ποτήρι». Καθόσον έχω βρει εδώ και χρόνια, μετά από κάτι επικές σούρες τη δεκαετία του 80, τις τεχνικές και τις αντοχές μου, ώστε να το πίνω και να μην με πίνει. Τότε, μεταξύ 18 και 25 είχα γίνει κουδούνι ουκ ολίγες φορές με ουίσκι, ρούμι, τζιν, βότκα, ούζο, ακόμα και με δύο γυάλινες τετράλιτρες μπότες μπύρες (η δεύτερη ήταν στοίχημα ποιος θα μείνει στο τέλος όρθιος) και κάτι λοιπά παραφερνάλια αποστάγματα. Σήμερα, από την ασφαλή απόσταση τεσσάρων δεκαετιών, βλέπω εκείνη την περίοδο σαν τα χρόνια της σοβαρής προπόνησης στην «οινοφλυγία», όπως την χαρακτήριζαν στα αστυνομικά δελτία οι παλιοί αξιωματικοί υπηρεσίας. Εδώ και καιρό πλέον, ο οργανισμός μου έχει αναπτύξει τους κόφτες που χρειάζεται, ανάλογα με το πιοτί και την περίσταση, ώστε να σηκώνομαι από το τραπέζι πάντα καθαρός και ατσαλάκωτος, σαν να βγήκα απ’ το καθαριστήριο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μέρα στη ζωή μου, τα τελευταία σαράντα χρόνια και βάλε, να μην έχω καταναλώσει σοβαρή ποσότητα οινοπνεύματος. Και το δηλώνω: Από πεποίθηση. Διότι τυγχάνω πιστός ακόλουθος του θεού Διονύσου και αριστούχος απόφοιτος της Επικούρειας Σχολής σκέψης.

Πως το’ λεγε ο Ρασπούτιν; (άλλη νεροφίδα αυτή): «Δεν μπορώ να κάνω σοβαρή κουβέντα με τ’ αρχίδια γεμάτα και το στομάχι άδειο». Ε λοιπόν, moi aussi δεν μπορώ να συζητήσω δίχως οινόπνευμα στο τραπέζι. Ανάλογα με την εποχή και την περίσταση. Ας πούμε, τώρα, κατακαλόκαιρο, κάθε μέρα φεύγουν τουλάχιστον έξι κουτιά μπύρας μισόλιτρα. Τρία το μεσημέρι και τρία το βράδυ. (Ευτυχώς, βρήκα καλή Pilsner σε σούπερ μάρκετ με 0,80 το ένα. Για νερό την πίνω).

Και που λέτε, τις πιο καθαρές σκέψεις ου μην αλλά και τις πιο σοβαρές αποφάσεις που έχω κάνει στη ζωή μου, τις έκανα τότε που η αιθυλική αλκοόλη περιδιάβαινε στους νευρώνες του εγκεφάλου μου. Οίτινες τις ώρες εκείνες διαπλατύνονται και από δύσβατα μονοπάτια μετατρέπονται σε κινέζικες λεωφόρους.

Σας φαίνεται περίεργο; Λανθάνετε. Σας δηλώ υπευθύνως ότι στην περίπτωση που, ό μη γένοιτο, χρειαστώ ποτέ σοβαρό ποινικολόγο πλάι μου, θα προστρέξω στις υπηρεσίες συναδέλφου τινός, αγνώστου στο πλατύ τηλεοπτικό κοινό, (χαίρει απεριόριστης εκτιμήσεως μεταξύ των ειδημόνων, άφθαστος στο ακροατήριο), όστις ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ να διαβάσει φάκελο δικογραφίας ΧΩΡΙΣ ένα μπουκάλι καλό ουίσκι ανοιγμένο στο γραφείο. Και πάντα ΜΕΤΑ το πρώτο διπλό ποτήρι.

Και να δείτε (εγώ το έχω δει και το ξέρω) ότι εκείνες ακριβώς τις ώρες θα βρει τα σημεία που πρέπει να υπερτονίσει και τα άλλα, που θα κρατήσει στη σκιά και μετέωρα, για να χτίσει στο ακροατήριο το πιο στέρεο σενάριο στην κάθε περίπτωση. Τότε και μόνο τότε θα βρει «το κλειδί να ξεκλειδώσει την υπόθεση».

Μην απορείτε καθόλου. Εδώ οι μεγαλύτεροι και πλέον επιτυχημένοι Πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής ήταν μπέκρες. Ο Γεώργιος Ουάσιγκτον, πρώτος στη σειρά, μέχρι που είχε φτιάξει δικό του αποστακτήριο, Ο Αντιπρόεδρος του και δεύτερος Πρόεδρος των Η.Π.Α. John Adams, εκ των Founding Fathers και ΣΟΒΑΡΟΣ πολιτικός φιλόσοφος, έπινε την Port Side μπύρα για πρωινό. Ο Οδυσσέας Γκραντ λένε ότι είχε γίνει ντουφέκι πριν την μάχη στο Σάιλο ενώ ο Φράνκιν Ντέλανο Ρούζεβελτ βρήκε τον μάστορα του μόνο στο πρόσωπο του συμμάχου του Ουίνστον Τσώρτσιλ (άλλο θηρίο τούτο), όταν ταβλιάστηκε για μέρες στο κρεβάτι μετά από κάμποσα μπουκάλια καλό κονιάκ.

Γι αυτό σας λέω. Τι να σας πω δηλαδή; Εις υγείαν…

Διαβαστε ακομα:

Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ