ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΧΑΛΙΑΣ

 
Είμαι αραγμένος στη ξαπλώστρα. Με μυαλό πεντακάθαρο. Έχω βουτήξει για μία ώρα και η σκέψη έχει καθαρίσει από τις τοξίνες της καθημερινότητας. Και το μυαλό έχει μαλακώσει, κινείται με αργούς ρυθμούς. Είναι η θεραπευτική, η χειρουργική επίδραση της θάλασσας, του ήλιου και του αέρα. Δεν παίζεται με τίποτα αυτή η τριπλέτα. Θάλασσα, ήλιος κσι σεράκι γανώνουντα μέσα σου. Και σε στέλνουν στον εαυτό σου.

Αυτή η μαγεία, η λευκή μαγεία, αυτή η δύναμη της φύσεως στο ελληνικό νησί δεν υπάρχει. Πουθενά. Τα ζώπυρα, τα πυρ ανανέωσης ζωής χάνουν τουλάχιστον μιάμισυ μονάδα ενέργειας στο Ιόνιο. Στο Αιγαίο είναι ολοκληρωτική η αποθέωση. Μήπως χρειάζεται να ερμηνεύσουμε την ελληνική λέξη απο-θέωση;

Κι εκεί στις μεγάλες σου στιγμές, εκεί που είσαι ο εύκολος αγωγός υποδοχής στην τριπλέτα που λέγαμε, στην πέφτει ο μαλάκας. Ο αιώνιος μαλάκας. Ο ακτύπητος μαλάκας. Στα δύο μέτρα, ίσως και λιγότερο από τα αυτιά σου αρχίζει να σπηκάρει ατελείωτα με το κινητό του. Όχι σεμνά, όχι με το χέρι στο στόμα, να μη σε ενοχλεί, να μη σου κάνει επίθεση με τις σαβουρομαλακίες του. Όχι. Θορυβεί, παρλάρει λες και ο χάλιας βρίσκεται στο γήπεδο.

Διαβαστε ακομα:

 

ΑΜΦΙΠΟΛΗ ΕΔΩ, ΑΜΦΙΠΟΛΗ ΕΚΕΙ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η... ΑΜΦΙΠΟΛΗ