ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟΣ, ΞΕΦΤΥΛΙΣΜΕΝΟΣ GAY

Ασφαλώς και δεν τον σχολιάζεις επειδή ήταν gay. Kai επειδή δεν έκρυβε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Eπιδείκνυε, όμως, την ομοφυλοφιλία του, και την περιέφερε με τρόπο θεατρινίστικο. Μία συμπεριφορά σκέτο σώου, με γκριμάτσες, χειρονομίες, στάσεις του σώματος και την τσιριχτή φωνή του, που τη λάτρευε με χίλια ο αφρός της κοσμικής ζωής της Νέας Υόρκης.

Περιζήτητος ο λεπτεπίλεπτος Τρούμαν Καπότε στα πάρτυ και στα event σε γιώτ και ξενοδοχεία. Όλοι αποζητούσαν την παρέα του επαγγελματία και ευφυούς κουτσομπόλη, τον ήθελαν δίπλα τους, να μιλήσουν έστω και για μία στιγμή, να τον ακούσουν να πυροβολεί τις θανατηφόρες ατάκες και όποιον πάρει ο χάρος. Είναι ακριβώς η εποχή που αρχίζουν φανερά να ξεσαλώνουν οι gay στην Αμερική, κάποια χρόνια μετά τον πόλεμο.

Έγραψε μονάχα ένα βιβλίο και έδειξε τεράστια κλάση συγγραφέα. Το «Εν ψυχρώ». Το σύμπαν αναγνώρισε το ταλέντο του, αλλά και το δρόμο που άνοιγε στη λογοτεχνία. Εκπληκτικός γραφιάς. Ο στυλίστας. Το παν, άλλωστε, γι' αυτόν είναι το στυλ, το ύφος στο γράψιμο, όχι τόσο το ίδιο το στόρυ.

Με αφορμή ότι σα σήμερα 25 Αυγούστου, το 1984, πέθανε ο Τρούμαν Καπότε, πλησιάζουμε τούτη την εκκεντρική, όσο και παρακμιακή μούρη. Αξίζει τον κόπο. Κάποιοι, πέραν από το ανήσυχο του μυαλού τους και την ακραία συμπεριφορά τους, βγαίνουν από την κοιλιά της μάνας τους με προίκα, με χάρισμα, το ταλέντο για τούτο και το άλλο.

Το Εν Ψυχρώ, In Cold Blood, έγινε ταινία και στο ρόλο του Τρούμαν Καπότε ο μέγας, ο τεράστιος, ο Φίλιπ Σαίημουρ Χόφμαν, μακαρίτης πια, γι΄ αυτή την ταινία κέρδισε το Όσκαρ το 2006. Δεν τους πιάνει το μάτι σου κάποιοι ηθοποιοί, όπως αυτός ο ξανθομάμπουρας κοντοστούπης και βαρύκιλος Φίλιππος. Τον είχα τρακάρει σε μία ταινία που έκανε τον χαρτοπαίκτη, τον άρρωστο τζογαδόρο και από τότε τον βράβευσα με το δικό μου Όσκαρ. Έπαιζε συγκλονιστικά, μα τόσο φυσικά. Είναι ο ηθοποιός.

Επιστροφή στον Τρούμαν Καπότε, και το αριστούργημά του «Εν ψυχρώ». Γραφή εντελώς ξένη, μ’ ό,τι κυκλοφορούσε στα μυθιστορήματα. Δεν είναι υπερβολή να πεις ότι ο Καπότε, η τιτίκα, το πρεζόνι, αυτό το ξεφτυλισμένο πράμα, με έδρα το Μανχάταν της Νέας Υόρκης, άλλαξε, επηρέασε βαθειά τη δημοσιογραφία. Όλοι το αναγνωρίζουν.

Δημοσιογράφος ήταν ο Καπότε κι όταν, το 1959, έγινε μία άγρια δολοφονία από δύο καθάρματα, σε μία ήσυχη, απόμερη κωμόπολη του Κάνσας, το είδε σαν την μεγάλη ευκαιρία. Ότι το ρεπορτάζ της συγκεκρινένης ιστορίας προσφέρεται για κάτι πολύ περισσότερο από τη δουλειά στην εφημερίδα.

Τακίμιασε, έγινε κολλητός με τους δύο συλληφθέντες δολοφόνους. Δύο ρεμάλια του κερατά. Μπήκαν στο σπίτι, σκότωσαν τέσσερις ανθρώπους με μία σφαίρα στο κεφάλι και έφυγαν με λεία... 40 δολάρια κι ένα ζευγάρι κυάλια. Ο Τρούμαν Καπότε στα δύο αυτά κτήνη είδε τη σκοτεινή πλευρά, το σκοτεινό πρόσωπο της σύγχρονης Αμερικής.

Δεν άντεξε την επιτυχία του, το σουξέ του, τη διασημότητα ο Τρούμαν Καπότε, μετά το βιβλίο της ζωής του, το περιβόητο In Cold Blood, που το έγραψε με αφορμή την τετραπλή δολοφονία από τα δύο αποβράσματα. Έπεσε κατ’ ευθείαν στο ναρκωτικό και τον αλκοολισμό και σχεδόν ρεκλαμάριζε την ομοφυλοφιλία του.
Τον Ιούνιο του 1958, ένα χρόνο σχεδόν πριν αρχίσει να γράφει το Εν Ψυχρώ, ήρθε στην Αθήνα με τον γκόμενό του, τον επίσης συγγραφέα Τζακ Ντάνφυ κι έμειναν λίγες μέρες στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Την κοπάνησαν στην Πάρο, κι εκεί, απομονωμένοι, έγραφαν ασταμάτητα.

Να πούμε για τα παιδικά του χρόνια; Πιτσιρίκι τον κλείδωνε στο ένα δωμάτιο του σπιτιού η μάνα του, που δεν ήταν πόρνη, και στο άλλο δωμάτιο πηδιότανε μ’ όποιον έβρισκε. Ίσως εκεί βρίσκεται η τραυματική αιτία, γιατί ένας τόσο ταλαντούχος είχε αποφασίσει να ξεφτυλίζει την έννοια ζωής, όχι απαραίτητα την προσωπική του ζωή, μπαίνοντας και βγαίνοντας συνεχώς σε κλινικές αποτοξίνωσης από τα ποτά και τις ουσίες.

Διαβαστε ακομα:

ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΓΟΛΙΑΘ, ΟΧΙ Ο ΔΑΥΙΔ.