ΝΑ 'ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ, ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

«Ποιος ασχολείται με την αιώνια καταδίκη από το παπαδαριό σε κάποιον ο οποίος βρήκε σ' ένα δευτερόλεπτο το άπειρο της ηδονής;». Η κουβέντα αυτή ανήκει στον ποιητή Σαρλ Μπωντλαίρ, ο οποίος κατά τον αποδυτηριάκια γεννήθηκε για ένα μόνο λόγο. Να γράψει “Τα Άνθη του Κακού”. Είμαστε στα μέσα του 19ου αιώνα και η θρησκεία, όπως και ο χυδαίος, ο βαρβαρικός πουριτανισμός δείχνουν τις μασέλες τους.

Σήμερα ο Charles Pierre Baudelaire κρίνεται μέγας ποιητής, ένας από τους κορυφαίους κλασικούς. Στον καιρό του τον είχαν βγάλει ανώμαλο, έκφυλο. Επειδή ο άνθρωπος έβλεπε την ομορφιά της ζωής με την ασχήμια μαζί, με τη βία, με την κακία, αλλά και με την ηδονή. Γεννήθηκε Απρίλιο του 1821 και πέθανε 31 Αυγούστου 1867.

Όσοι πολέμησαν τον Μπωντλαίρ για τα ποιήματά του στη συλλογή Fleurs du Mal, Άνθη του Κακού, τους ξέρασε η Ιστορία. Τον ποιητή τον τοποθέτησε στα Ηλύσια Πεδία της λογοτεχνίας.

“Αν κάποτε στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο γρασίδι
Μιας τάφρου, στη μουντή μοναξιά του δωματίου σου,
Ξυπνήσεις ξεμέθυστος πια, ρώτα τον άνεμο, ρώτα το κύμα
Το πουλί, το ρολόι, κάθε τι που φεύγει
Κάθε τι που στενάζει, κάθε τι που κυλάει, που τραγουδάει,
Που μιλάει. Ρώτα τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι
Θα σου απαντήσουν: Είναι η ώρα της μέθης!
Για να γίνει ο μαρτυρικός σκλάβος του χρόνου.
Μέθα, μέθα αδιάκοπα!
Αλλά με τι; Με ρακή, με κρασί, με ποίηση, με αρετή...
-Με ό, τι θέλεις, αλλά μέθα!
Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος
Εκεί είναι όλη η ιστορία, είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νοιώθετε το φριχτό μαρτύριο του Χρόνου
Που παίζει τους ώμους σας και σας γυρνάει στη γη.
Πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
…………………………………………………………………………………………
-Είναι η ώρα να μεθύσετε!
…………………………………………………………………………………………
Το κρασί ντύνει και την πιο άθλια τρώγλη
Με λαμπρή πολυτέλεια.
Τη μεταμορφώνει σε παλάτι χρυσό...”.

Αρκετά από Μπωντλαίρ. Με την πένα στο χέρι ο ποιητής σου στέλνει το φως που αιώνια παραμένει αναμμένο και δεν έχει σχέση καμία με θρησκεία, αστυνομία, δημοκρατία, ιδεολογία, όλες αυτές τις κωμωδίες που παίζουν σοβαρά και ταλαιπωρούν τα δίποδα. Αυτή είναι του αποδυτηριάκια η κουβέντα για την ποίηση των ποιητών.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ