ΕΤΣΙ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ!

Μιλάμε για γίγαντες. Αναφέρω τρία ονόματα γιγάντων, κι ένα επεισόδιο αληθινό. Ο ίδιος ο Κωστής Παλαμάς γράφει: «Εάν κάποιος με πειθανάγκαζε να διαλέξω αποκλειστικά μεταξύ Παπαδιαμάντη και Καρκαβίτσα, θα έστεκα ευλαβικά μπροστά στον Παπαδιαμάντη, θα του φιλούσα το χέρι και θα ψήφιζα τον Καρκαβίτσα».

Παλαμάς, Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας τρεις από τους γίγαντες της Ελλάδος. Της ελληνικής λογοτεχνίας. Τους διαβάζεις και μπαίνεις βαθειά στις σάρκες της φυλής μας. Αυτοί είμαστε, ρε. Αυτοί είμασταν. Κι αν γίναμε άλλοι, αν αλλάξαμε, τουλάχιστον να ξέρουμε το αίμα ποιανής γενηάς μάς έσπειρε.

Τι μου είπε ένας 16χρονος ανηψιός; «Μεγάλα τα κείμενα στον αποδυτηριάκια». Πήρες πρέφα; Ένα γραφτό 200-400 λέξεων του πέφτει μεγάλο. Πώς να διαβάσει Ξενόπουλο και Βιζυηνό, άλλοι δυο γίγαντες, μην πάω παραπέρα.

Σα σήμερα, 24 Οκτωβρίου, το 1922, την πιο κατάμαυρη χρονιά του νέου ελληνισμού, της Μικρασιατικής Καταστροφής χρονιά, πέθανε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, το μεγαλύτερο από τα 11 παιδιά του Ρουμελιώτη πατέρα του, στα Λεχαινά Ηλείας.

Ο Καρκαβίτσας ήτανε γιατρός κι όταν γνώρισε τη δυστυχία των χωρικών στη Θεσσαλία έγραψε στα 26 του τον «Ζητιάνο», που με την «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη θεωρούνται τα σπουδαιότερα «κοινωνικά» μυθιστορήματα της λογοτεχνίας μας.

Θύμα του εθνικού διχασμού, φυλακίζεται το 1916 στη Θεσσαλονίκη, προσβάλλεται από φυματίωση, εξορίζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Λεχαινά, όπου εκεί μεταφέρθηκαν τα κόκκαλά του, πέντε χρόνια πριν το θάνατό του στο Μαρούσι. Δέκα ημέρες πριν πεθάνει ο συγγραφέας παντρεύτηκε κι αυτή την γυναίκα κατέστησε κληρονόμο του

Διαβαστε ακομα:

ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ...