ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ

Federico Fellini. Ένας μέγιστος του σινεμά. Και πολύ προχωρημένος από την εποχή του. Κατά γενική αναγνώριση μια σχολή μόνος του. Αν με ρωτήσεις να πω μονάχα μια λέξη για τον F.F., αυτή είναι «καλλιτέχνης». Δεν κατέβηκε στον κόσμο, άμα γουστάρετε πλησιάστε εσείς. Αυτός είναι ο καλλιτέχνης. Ο διαχρονικός.

Αδιαφορία, δηλαδή, στην αντίληψη του πουλάω. Στην αγωνία να αρέσω. Τι είναι αυτά; Έχω μέσα μου όσα έχω, μου βγαίνουν όπως μου βγαίνουν, έ, δεν θα αγνοήσω τις ορμές και τις εμπνεύσεις μου προκειμένου οι δικές μου ταινίες τραβήξουν την προσοχή και των παιδιών της Θύρας τάδε και την κυρία Μπουμπού με τον μάστρο-Μήτσο; Μη σώσουν. Σε παρακαλώ. Καλλιτέχνης είμαι και όσοι με καταλαβαίνουν. Δεν είμαι ιερέας και πολιτικός να πουλάω παραμύθι σωτηρίας της ψυχής και της τσέπης.

Τελειώνει ο πόλεμος και η Ευρώπη, ιδιαίτερα ο νότος της, πιο συγκεκριμένα Ιταλία, Ελλάδα, γυρίζουν σελίδα. Ε, αυτός, ο Φελίνι ήταν ένας απ’ εκείνους που κινηματογράφησε την κοινωνία της μεταπολεμικής Ιταλίας και την ανέδειξε με τις ταινίες του. Γεννήθηκε Ιανουάριο του 1920, και πέθανε 31 Οκτωβρίου, το 1993. Στα 33 του γυρίζει το I Vitelloni, που θα πει τα «Υπετροφικά Μοσχάρια», κι αυτά είναι μία παρέα από ρεμάλια της μεσοαστικής τάξης χωρίς φιλοδοξίες και προορισμό. Μετά από ένα χρόνο κάνει το La Strada, μαυρόασπρο κι αυτό, και τον καθιερώνει, με πρωταγωνιστή έναν φοβερό Άντονυ Κουήν. Ιδού, ο περίφημος ιταλικός νεορεαλισμός.

Σε κάποιο βαθμό οι μετέπειτα μεγάλοι του Χόλυγουντ, Μάρτιν Σκορτσέζε και σία επηρεάστηκαν από τον Φελίνι. Επηρεάστηκαν, δεν έκλεψαν. Ο μεγάλος δεν μιμείται, δεν αντιγράφει, αλλά πατάει, οργώνει πάνω στα αριστουργήματα των περασμένων δεκαετιών. Επηρεάζεται από άλλον, όμως με το δικό του προσωπικό στυλ φτιάχνει το δικό του δημιούργημα.

Ο Φελίνι δεν έκανε εμπορικό σινεμά. Δεν βλέπεις ταινία του για να περάσεις δυο ώρες ευχάριστα. Μπαίνεις στη σκοτεινή αίθουσα και ταξιδέψεις στον κόσμο του, όχι ως τουρίστας. Κι αν δεις για δεύτερη φορά την ίδια ταινία του πιθανόν να κάνεις διαφορετικό ταξίδι.

Διαβαστε ακομα:

ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...