ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ

Δεν μοιρολογούν τον νεκρό. Γιατί να τον κλάψουν και να κτυπιόνται στο στήθος, αφού το τέλος, ο θάνατος του δικού τους ανθρώπου, ήταν θέλημα του Θεού. Αν, λοιπόν, συγγενείς και φίλοι πενθούν τον πεθαμένο, είναι σα να στέφονται ενάντια στον μεγαλοδύναμο. Με απόφαση του Ύψιστου πεθαίνουν οι άνθρωποι, και τους καλεί στον ουρανό διότι τους αγαπάει. Δεν κλαίνε, λοιπόν, δεν μαυροφορούν διότι δεν θέλουν να δυσαρεστηθεί ο μεγαλοδύναμος.

Απλά είναι τα πράγματα. Όλοι πεθαίνουν διότι αυτό θέλει ο Θεός. Και αφού τους θέλει κοντά του, αντιληπτό ότι ο δημιουργός δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιους ανθρώπους. Τους πεθαίνει όλους, άρα όλους τους αγαπάει. Κάποιοι κλαίνε και στηθοδέρνονται για το χαμό δικού τους ανθρώπου, αλλά λένε ''Μη μας παρεξηγεί ο Θεός..., με τη λύπη μας δεν κατηγορούμε τον Θεό, απλά δείχνει την αγάπη μας στον νεκρό. Κλαίμε για να μας ακούσει πόσο πονάμε για την απώλεια του, πριν πετάξει μακριά, εκεί όπου θα συναντήσει τον δημιουργό του...''.

Ψεκάζουν τάφο φτύνοντας από το στόμα αλκοόλ. Φίλοι προσφέρουν τα μαλλιά τους, μάλλον για να καίγεται κάτι δικό τους μαζί με το σώμα του πεθαμένου. Κάποτε σφάζανε ζώα και τα ρίχνανε στη φωτιά. Τι να φταίνε τα ζωντανά, ψάξε βρες το νόημα της θυσίας τους. Και μικρά παιδιά, αλλά του εχθρού, έριχναν στη φωτιά που καιγόταν το κουφάρι του πεθαμένου.

Η φωτιά σβήνει με κρασί και στα αποκαίδια επάνω κτίζουν τύμβο στη μνήμη του μακαρίτη, και διοργανώνονται ''αθλητικοί'' αγώνες με έπαθλο στον νικητή μια σκλάβα, μια γυναίκα του εχθρού.

Διαβαστε ακομα:

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ