Ο ΤΖΟΓΟΣ ΠΗΡΕ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ

Από πιτσιρικάς κατάλαβα ότι η Ιταλία ήταν πιο προχωρημένη από την Ελλάδα, κι όχι επειδή οι γείτονές μας ήτανε 5 και 6 φορές περισσότεροι σε πληθυσμό. Βγαίνανε παγκόσμιας αναγνώρισης σχεδιαστές μόδας. Είναι αυτό κριτήριο για να συγκρίνει κανείς δύο χώρες; Κι αυτό. Γιατί, όχι. Και, βέβαια, στην Ιταλία γεννηθήκανε θηρία σκηνοθέτες του σινεμά. Παικταράδες ανοίγανε δρόμους, φτιάχνανε σχολές, παρουσιάζανε ταινίες αριστουργήματα.

Ο ελληνικός κινηματογράφος παρήγαγε δραματικές ταινίες με τις οποίες γελούσες. Της πλάκας. Κοινωνικές ταινίες ασόβαρες, ο πρωταγωνιστής π.χ. μιλούσε ρητορικά, σα να ήταν υποψήφιος βουλευτής.

Ιταλός σκηνοθέτης του σινεμά ο Βιτόριο ντε Σίκα. Ιταλός, τονίζω. Έκανε ιταλικό κινηματογράφο. Στις ταινίες του έβλεπες Ιταλία, ιταλική κοινωνία, ιταλική περίοδο, μετά τον πόλεμο, ιταλικές ανθρώπινες φιγούρες. Μάστορας ο άνθρωπος. Ο “Κλέφτης Ποδηλάτων” του ήταν η αιτία να δημιουργηθεί η κατηγορία Όσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής, το 1948. Πριν από τρία χρόνια, ο άλλος τεράστιος Ιταλός σκηνοθέτης, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι είχε κάνει το “Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη”.

Αυτοί οι δύο, Ροσελίνι και Σίκα με τον άλλονα τον Λουκίνο Βισκόντι θεμελίωσαν τον λεγόμενο ιταλικό νεορεαλισμό. Η σχολή! Με ταινίες ρεαλιστικές και ποιητικές.