Ακούω Beatles και γίνομαι αυτό που είμαι. Άγνωστες δυνάμεις ζωής και πνεύματος ξυπνούν μέσα μου με τα τραγούδια των τεσσάρων παιδιών από το Λίβερπουλ που έγραψαν και έπαιξαν τη πιο μεγάλη μουσική του καιρού μας. Αφήνω στην άκρη όσες αηδίες ακολουθούν τους Μπητλς και ειδικά τον Τζων Λένον, για τον οποίον γράψω τις δικές μου σκέψεις με αφορμή της δολοφονίας του στις 8 Δεκεμβρίου, το 1980, .
Έχουν, λοιπόν, κατά καιρούς ειπωθεί διάφορα περίεργα. Για παράδειγμα, ότι το τάδε τραγούδι είναι ένας ύμνος στους χίπυς, στα παιδιά των λουλουδιών. Με το άλλο τραγούδι τους ευλογούν τα ναρκωτικά. Το παράλλο είναι αντιπολεμικό, εκείνο αντιφασιστικό, κάποιο αντιχριστιανικό. Φαιδρότητες.
Για μένα ο John Lennon ούτε επαναστάτης είναι και οραματιστής, ούτε ιδεαλιστής και ειρηνιστής. Πολυμεταχειρισμένες ανοησίες. Να, στο φινάλε, κι αν ήταν ό,τι ήταν. Ό,τι θαρρούσε πως ήτανε. Εγώ λέω ότι ο Λένον είναι μουσικός. Αιώνιος μουσικός. Παγκόσμια προσφορά η πεντακάθαρη ποιότητα της λαϊκής μουσικής των Μπητλς. Βεβαίως λαϊκής διότι δεν απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, σ’ ένα μόνο κομμάτι του λαού, σε κόσμο της τάδε ηλικίας, αλλά στους πάντες. Και όσοι μπολιάστηκαν με τα τραγούδια τους, τα κρατούν μέσα τους, στο αίμα τους, μέχρι το θάνατό τους.
Αθάνατοι είναι οι Μπήτλς διότι είναι αθάνατη η μουσική τους. Σε γεμίζει με την αισιοδοξία, όχι και τη βεβαιότητα, ότι είσαι πλασμένος να βρεις τον εαυτό σου. Μην έχουμε εξωανθρώπινες απαιτήσεις.
Δεν είσαι Θεός. Δεν θα τελειοποιηθείς. Άρα, δεν είναι απαραίτητο να αντιληφθείς τη ζωή, τον κόσμο. Με τη μουσική των Beatles, λέει ο αποδυτηριάκιας, έρχεσαι σε επαφή με την ύπαρξή σου και σε βοηθάει συνειδητά να αγνοήσεις, να απομακρυνθείς από την αγριότητα, τη μηδενικότητα, τη ματαιότητα γύρω σου.
Ακούω και σήμερα Μπητλς. Και μέχρι να πεθάνω θα τους ακούω, σα να κάνω την προσευχή μου. Με τόση αγάπη, με τόση ικανοποίηση. Δεν τους χορταίνω, δεν μου γερνάνε, δεν μου παλιώνουν.
Δεν θα δοξολογήσω τον Τζων Λένον επειδή τον πυροβόλησαν και τον άφησαν στον τόπο. Δεν θα τον εξιδανικεύσω επειδή τον έφαγε ένα ψυχοπαθολογικά ταραγμένο άτομο. Είναι αυτός που είναι, σαν άτομο. Δεν θα τον ζωγραφίσω διαφορετικά στη σκέψη μου. Δεν θα τον εξιδανικεύσω σαν άνθρωπο, δεν θα τον ''ηρωποιήσω''' επειδή τον σκότωσε ένας χάλιας. Δολοφονία για όποια αιτία αποφάσισε ο δολοφόνος του.
Ο Τζων Κένεντυ είναι αυτός που είναι. Το ίδιο ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Ο Τσε Γκεβάρα, Ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Κανείς δεν είναι άλλος επειδή τον καθαρίσανε. Ακούω αυτά τα αθώα, τα μαγικά κομμάτια Strawberry Fields Forever και Eleanor Rigby και ανεβαίνει το ηθικό μου, αποκτώ πνευματική ισορροπία. Είναι πολύ μεγάλοι οι ευλογημένοι Beatles.
Διαβαστε ακομα:
