ΧΑΡΑ ΤΟ ΕΓΓΟΝΑΚΙ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ

Σοβαρός ο Θεός. Μελετημένος κατασκευαστής. Πρώτα σχεδίασε τι θα φτιάξει και μετά έδινε ζωή σ' αυτό που είχε εμπνευστεί. Το λάθος του ήταν να χαρίσει την ικανότητα στον άνθρωπο να αρθρώνει λόγο, να φτιάχνει προτάσεις, να επικοινωνεί. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να βρωμάει ο τόπος από τις παπαριές όσων ανοίγουν το στόμα τους να μιλήσουν. Να κάνουν χρήση του μοναδικού στον άνθρωπο προνομίου να ομιλεί.

Τραγικό, τελικά, το αποτέλεσμα από το καταραμένο δώρο της γλώσσας. Της ομιλίας. Ασύλληπτης έκτασης λόγια καθημερινά έχουν συνέπεια να συσκοτίζουν αντί να φωτίζουν τη ζωή του μέσου ανθρώπου. Η ελευθερία του λόγου, η δυνατότητα στον καθένα να γνωρίζει τι λένε οι πιο ισχυροί της γης, μόνο κατάκτηση δεν είναι, διότι κρατάει τις αλήθειες μακριά, μπερδεύει και κυρίως προκαλεί αντιπαλότητες, φανατισμούς.

Σήμερα γι' αυτό το δήθεν σοβαρό ζήτημα, αύριο για το άλλο πιάνουν το σχοινί και το τραβάνε οι μεν στους δε, και οι δε στους μεν, υποτίθεται αντίπαλοι σε ιδέες και πρακτικές. Διαφορετικοί σε ικανότητα και ηθική. Αλήθεια έχει ο ανταγωνισμός στη γειτονιά, όταν οι ανήλικοι παράβγαιναν ποιανού το κάτουρο φτάνει πιο μακριά. Αυτό, ναι.

Κάπου σε κυριακάτικο σεντόνι το 'χα γράψει. Με χαρά γέμιζε η ψυχή του δισέγγονου μετά από τρέξιμο χιλιομέτρων πολλών, αφού καβάλησε βουνό και ποτάμι για να προλάβει όσο γίνεται γρήγορα το μέγα νέο στον παππού του. Με δάκρυα ενθουσιασμού, λαχανιασμένος από το τρεχαλητό, ο πιτσιρικάς πλησίασε τον γέρο...

- Το έμαθα κι έτρεξα να στο πω...
Σα να υποψιάστηκε κάτι κακό ο σοφός μαθουσάλας. Πήρε δυο-τρεις βαθειές ανάσες το αγόρι και είπε...