ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Πολλά σκυλιά στους δρόμους. Το γεγονός εκθέτει διεθνώς τους Έλληνες. Κάνει εντύπωση σ' ένα Ισπανό, ε, όχι σε βορειοευρωπαίο, ποδοσφαιριστή, όπως θα περίμενε κανείς. Στο φινάλε δεν έχει σημασία ποιας χώρας είναι ο ξένος, όσο η ίδια η παρατήρηση.  Ότι κυκλοφορούν ελεύθεροι, σε κάθε γωνιά, σε κάθε τετράγωνο... αναρχικοί σκύλοι. Για εμάς τους Έλληνες δεν τρέχει τίποτα. Δεν μας ενοχλεί το φαινόμενο. Γιατί; Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε. Έχουμε αποδεχθεί τούτη την ολοζώντανη και διαρκή προσβολή. Σκυλιά αδέσποτα. Πολλά σκυλιά. Παντού.

Δεν έχουμε απαίτηση από τον Δήμο, από την αστυνομία, από την περιφέρεια, από την κυβέρνηση, από την κάθε μπουρδέλο αρχή να αντιμετωπίσει το εν λόγω πρόβλημα. Δεν υπάρχει πρόβλημα, άλλωστε. Δεν το αντιμετωπίζει ως πρόβλημα η πλειοψηφία των πολιτών.

Να δεις σκύλο όχι υιοθετημένο σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη; Αδύνατον! Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ούτε ψόφια σκυλιά στις άκρες μιας εθνικής οδού. Στην Ελλάδα έχουμε συμβιβαστεί με τα σκυλιά, κι όταν κάνουν επίθεση στα Ι.Χ. αυτοκίνητα. Κι όταν αποπατούν στα πάρκα. Ο Έλληνας αισθάνεται και το γουστάρει να είναι αδέσποτος κι αυτός. Όπως ο ασύδοτος σκύλος δεν λειτουργεί με πειθαρχία και συμπεριφέρεται με τα ένστικτα της φύσης του, έτσι και ο Έλληνας. Δεν κάνει κέφι τους νόμους. Η έννοια της ''ελευθερίας'' για τον νεοέλληνα παραπέμπει στο κοπρόσκυλο.

Είναι και το άλλο. Ζήτημα κοινωνικής κουλτούρας η απουσία αδέσποτων. Οφείλεται και στην εγκατάλειψη των ζώων. Ύστερα, είναι μια δουλειά, κι  απαιτεί οργάνωση, να μαζεύεις τα σκυλιά του δρόμου. Όσα εγκαταλείπουν οι Έλληνες. Δεν είμαστε για τέτοια.

ΑΣΩΤΟ ΛΕΕΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟ ΡΕΜΑΛΙ