ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΜΑΛΟ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΙΟΛΑΣ
Παντού και πάντα. Ο δράκος είναι παρών. Σε όλες τις εποχές, σε κάθε χώρα. Δεν κρατιέται ο δράκος, το άτομο είναι κτυπημένο από την τρέλα, την μανία του να την πέσει σε απροστάτευτη γυναίκα. Να την βιάσει, ίσως και να την σκοτώσει. Ατέλειωτη η βίβλος των σχετικών περιπτώσεων, σχεδόν παρόμοιων σε διαφορετικούς αιώνες, σε διαφορετικούς τόπους. Η ανωμαλία είναι ίδια. Και δεν αντιμετωπίζεται. Δεν θεραπεύεται. Παρά μόνο με ευνουχισμό, με χημικού τύπου παρέμβαση, την οποίον συνήθως αποδέχονται οι σαλταρισμένοι. Οι δυστυχείς αυτοί φουκαράδες, όσοι έχουν φάει στο μπράτσο λες μια ίδια ένεση από αίμα δράκου.
Ο δράκος. Ο επικίνδυνος. Κι όμως είναι να τον λυπάσαι. Ευτυχώς που με τσακώσανε, είπε. Και δεν είναι παραμύθι. Είναι η αλήθεια. Το ξέρει καλύτερα από τους ειδικούς, όσους γιατρούς μελέτησαν τη πάθηση στα χρονικά της εγκληματολογίας.
Δεν είναι σε θέση ο δράκος να συγκρατήσει την αχαλίνωτη, τη φλογισμένη επιθυμία του να τιμωρήσει μια γυναίκα. Και το βράδυ που θα του την βαρέσει δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα να τον σταματήσει.
Πως να αντιμετωπίσει η κοινωνία τον δράκο;. Αδύνατον. Δεν έχουν αξία τα όποια προληπτικά μέτρα προστασίας. Θα κτυπήσει ο άρρωστος εκεί που κανένας δεν το περιμένει. Και σε θύμα υπεράνω... ''υποψίας''. Σε κάποιες πόλεις, όπως π.χ. στη Θεσσαλονίκη, τη δεκαετία του ΄60, ζητούσαν και τη βοήθεια του στρατού. Και πάλι ο δράκος κτυπούσε.
Διαβαστε ακομα: