ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ 1821 ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...

Μύθοι, μύθοι, μύθοι... Φτιαγμένοι από εμάς τους ίδιους, τους πρώην ραγιάδες (“κοπάδι” - “πρόβατα” από την αραβο-περσική ρίζα “ρ-ε-αγιά”), που δεν λέγαμε – δεν μπορούσαμε να ξεμάθουμε τέσσερις αιώνες σκλαβωμένοι και ψάξαμε νέους αφέντες και προστάτες με κολάρα φράγκικα στην τσουρούτικη και καθημαγμένη χώρα μας.

Πολλά τα χρόνια της σκλαβιάς. Στα Γιάννενα πάνε μόλις τρεις γενιές που είχανε ακόμα πασά. Το ίδιο και στη Σαλονίκη. Και στη Μυτιλήνη. Τα Δωδεκάνησα τα πήραμε τελευταία. Δεν ξεριζώνεται έτσι εύκολα το ραγιαδιλίκι. Μας ήταν εύκολο να γίνουμε ξανά, αμέσως μετά, κολάτζα του ισχυρού της ημέρας. Να ψάξουμε στον ίσκιο του να ξαποστάσουμε. Ίσως και να μην μπορούσαμε αλλιώς. Έτσι είχαμε μάθει. Κι είχαμε τόσο κουραστεί.

Ναι, αλλά διακόσια χρόνια μετά, δεν βαστάει άλλο. Όλοι αυτοί οι μύθοι είναι πια για τα σκουπίδια. Μύθοι; Θα αναρωτηθείτε. Ναι, μύθοι.

Ότι τάχα «επενέβησαν» οι Μεγάλοι υπέρ της Ελλάδας. Μπούρδες. Η ναυμαχία ήταν βέβαιη. Όχι όμως για την Ελλάδα και τον «φιλελληνισμό» και τρίχες κατσαρές. Αλλά για το εμπόριο. Διότι ο Μοχάμεντ Αλί, (όχι ο Greatest, ο άλλος, o πατέρας του Ιμπραήμ) την είχε δει Σουλτάνος και Αυτοκράτορας μαζί, που μπορεί να κλείνει τα Στενά της Αιγύπτου για να κάνουν τα αγγλικά πλοία το γύρο της Αφρικής. Ε, τον βρήκανε οι Άγγλοι μαζεμένο τον στόλο του στο Ναβαρίνο και τον κάνανε οδοντογλυφίδες.

Ενώ τη μάχη του Φαλήρου, Απρίλιο του 27, ο Χάμιλτον την είχε δει με το μονόκιαλο του του από την κουπαστή της ναυαρχίδας του. Το ίδιο και την Μάχη των Μύλων, εκεί στα βαλτοτόπια έξω από το Ναύπλιο τον Ιούνιο του 25, παρέα με τον Nτε Ρινί, το Γάλλο Ναύαρχο και φιλαράκο του, συνοδεία σνακ με δύο πίντες ρούμι (Τα ίδια κάνανε κι οι διάδοχοι τους εκατό χρόνια μετά, στην καταστροφή της Σμύρνης). Αν δεν είχαν κλείσει τότε οι Αιγύπτιοι τα στενά στο Σουέζ, μέχρι σήμερα θα μας κοίταγαν οι «φίλοι» μας με τα κιάλια.

Μύθος και ότι η Επανάσταση «είχε καταπνιγεί». Εκείνος που είχε πνιγεί στο αίμα ήταν ο στρατός του Ιμπραήμ (Στην εικόνα, αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο, Φεβρουάριο του 1825). Ξέρετε πόσους νεκρούς του μέτρησε στον Μοριά; Πάνω από εξήντα χιλιάδες. Το ξαναγράφω με αριθμούς. Πάνω από 60.000. Το έχετε ξανακούσει αυτό το νούμερο;

Κι όμως, είναι αλήθεια. Ότι αυτός, ο «Ναπολέων της Ανατολής», που είχε εκπαιδεύσει τον στρατό του με βετεράνους των ναπολεόντειων πολέμων και τον είχε εξοπλίσει με τα καλύτερα όπλα της εποχής του, αυτός, που δέκα χρόνια πριν είχε φάει για κολατσιό τους φοβερούς και τρομερούς Μαμελούκους και το 18 έκανε σεργιάνι και πήρε τη Μεδίνα από τους Άραβες ΄ αυτός, που νίκησε παντού αλλού, στο Σουδάν, στην Αιθιοπία και την Συρία και στον πόλεμο με τον ίδιο τον Σουλτάνο λίγα χρόνια μετά, έφτασε μέχρι την Προύσα, 150 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη, ώσπου τον ανάγκασε σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση το 1833 με παραχώρηση κοντά όλης της Συρίας από τους Οθωμανούς στους Αιγυπτίους.

Ε, αυτός ο ίδιος, που ήρθε τον Φεβρουάριο του 25 στον Μοριά να τον κάνει «μέσα τρεις μήνες να προσκυνήσει», δεν μπόρεσε να πάρει μόνος του ούτε το Μεσολόγγι και για 3,5 χρόνια να κάνει ζάφτι δέκα χιλιάδες σκόρπιους ατάκτους. Μέχρι που αναγκάστηκε να γυρίσει με τ’ απομεινάρια ενός διαλυμένου στρατού στην Αίγυπτο το καλοκαίρι του 28, για να μην χάσει και την Αλεξάνδρεια, όταν ξέσπασε ο γαλλο-αιγυπτιακός πόλεμος.

Πότε είπατε κύριε; Το καλοκαίρι του 28; Μα το Ναβαρίνο είχε γίνει ένα χρόνο πριν. Οκτώβριο του 27. Τι δηλαδή; Ο Ιμπραήμ δεν έφυγε μετά το Ναβαρίνο; Αλλά έκατσε ένα χρόνο ακόμα; Μα πως; Αφού στο Ναβαρίνο μπλα, μπλα, μπλα. Αύριο η συνέχεια του έργου και οι... μύθοι…

Διαβαστε ακομα:

ΚΕΦΑΛΑΣ Ο ΛΑΟΣ, ΟΧΙ Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ