ΕΝΑ ΣΕΝΤΟΝΙ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ ΤΖΑΚ ΚΕΡΟΥΑΚ
«...Οι άνθρωποι πηγαίνουν κάθε μέρα βιαστικά σε ανόητες δουλειές, τους βλέπεις να βήχουν πρωί-πρωί στο μετρό. Σπαταλούν τη ψυχή τους σε πράγματα όπως το «νοίκι», τα «αξιοπρεπή» ρούχα, το υγραέριο, το ηλεκτρικό, την ασφάλεια και συμπεριφέρονται όπως οι χωριάτες, και είναι τρισευτυχισμένοι γιατί μπορούν να αγοράσουν διάφορα μπιχλιμπίδια στα μαγαζιά.
»… Η ζωή μου θα είναι σ’ ένα αγρόκτημα, όπου θα παράγω ο ίδιος ό,τι θέλω να φάω. Δεν θα κάνω τίποτα, μόνο θα κάθομαι κάτω από ένα δένδρο, ενώ οι σοδειές μου θα μεγαλώνουν, θα πίνω σπιτικό κρασί, θα γράφω μυθιστορήματα για να διαπαιδαγωγώ την ψυχή μου, θα παίζω με τα παιδιά μου και θα κοροϊδεύω τους άλλους τους φουκαράδες που θα βήχουν ασταμάτητα. Και πριν καλά – καλά καταλάβουν θα πηγαίνουν όλοι μαζί με στρατιωτικό βήμα σε κάποιον ολέθριο πόλεμο που θα έχουν κηρύξει οι ηγέτες τους για να κρατήσουν τα προσχήματα. Σκατά στους Ρώσους, σκατά στους Αμερικάνους, σκατά σ’ όλους... ''