Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΑΡΣΕΝΙΚΗΣ ΜΟΔΙΣΤΡΑΣ

Η γυναίκα είναι μάνα. Στο λέει η φύση. Κι όταν, κύριε μαλάκα, ομιλεί η φύση, τότε κάνουν τουμπεκί οι πάντες. Θρησκείες και επιστήμες, φιλοσοφίες και ιδεολογίες. Τι να μας πουν; Όσο και να πάνε κόντρα στην μαμά, μία είναι η μεγάλη μαμά, η φύση, όλο και θα μένουν μακριά από την αλήθεια.

Η φύση, λοιπόν,  λέει ότι η μάνα είναι γυναίκα, όχι απλά ότι η γυναίκα είναι μάνα. Μάνα σημαίνει ότι η γυναίκα θα μεγαλώσει μέσα της έναν άλλον άνθρωπο, που θα τρέφεται από την ίδια. Γι αυτό η κυρία θα φουσκώσει. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν αναγνωρίζει τη φύση εκείνη η μάνα η οποία μας λέει ‘’Εγώ δεν θέλω περισσότερο βάρος διότι θα χαλάσει τη σιλουέτα μου, θα αλλάξει το κορμί μου’’. Το ίδιο εάν η εγκυμονούσα το ρίξει στη δίαιτα για να κρατήσει τις καμπύλες της. Όχι, κυρά μου, Είσαι μάνα. Έχεις μία αποστολή στη γη. Κανένας άλλος λόγος δεν μπαίνει επάνω από την Εντολή με το που βλέπεις το φως της ημέρας. Θα φέρεις έναν παιδί στον κόσμο, όπως ακριβώς ήρθες εσύ μέσα από την κοιλιά της δικής σου μάνας. Αυτή είναι η Εντολή. Και όσο γίνεσαι γυναίκα, από κοριτσάκι, όλο και πιο έντονα το νοιώθεις μέσα σου, η ίδια σου η φύση δεν σ’ αφήνει να το λησμονάς. Ότι οφείλεις, ότι έχεις χρέος να ξεπετάξεις τουλάχιστον μια άλλη ψυχή στον κόσμο. Και επειδή το θέλεις κι εσύ, πολύ δυνατά, πολύ υπαρξιακά, να κάνεις παιδί, αυτό το Θέλω είναι υπεράνω από σένα. Γι’ αυτό δεν σε ‘’καταπιέζει’’ η Εντολή, δεν την ξεπερνάς με τίποτα. Με τίποτα. Κι αν δεν σε γρατσουνάει η Εντολή, ε, τότε πρέπει να ψαχθείς.

Θες γαμήσι, κυρία μου. Γιατί! Ρωτάς γιατί; Διαφορετικά δεν μπορείς να συλλάβεις παιδί. Θες και βυζιά. Μιλάμε για τη μάνα γυναίκα, όχι τη γυναίκα βαποράκι κάποιου μωρού. Δεν θα βγει από την κοιλιά σου το βρέφος και καθαρίζεις. Όχι, βέβαια. Θα ταϊσεις το νεογέννητο, με γάλα, και το θεϊκό αυτό υγρό υλικό βγαίνει από το στήθος σου. Χωρίς βυζιά, λοιπόν, το φουκαριάρικο πως θα χώνει στο στοματάκι του τη ρώγα σου. Έτσι το ρύθμισε το έργο η μεγάλη μαμά. Το γάλα να φορτώνεται στα μεμέ της μητέρας.

Αποφασισμένα είναι όλα από τη φύση. Κανονισμένα. Τα παιδιά να μην τα γεννάνε τα δέντρα, ούτε να τα στέλνουν οι κεραυνοί, ούτε να τα βρίσκουμε σε σπηλιές. Και πού πήγε η δουλειά; Η γυναίκα να μην κυκλοφορεί σα μάνα. Σαν υποψήφια μάνα. Σα μέλλουσα μάνα. Την βλέπει ο άνδρας και δεν του ξυπνάει τον πόθο. Γιατί; Δεν βλέπει επάνω της εκείνα που τον ανάβουν, που τον τρελαίνουν και δεν τον αφήνουν από τη σκέψη σου να την βγάλει.

Η μόδα. Ποια μόδα; Φοβερά πράγματα. Όχι η μόδα στις πεινασμένες χώρες της Αφρικής, αλλά η μόδα του… ανεπτυγμένου κόσμου, της Δύσης, του πλούτου, της βιομηχανίας του γυναικείου ρούχου. Η μόδα προστάζει. Τα συμφέροντα, αλλά και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, ένα στοιχείο που δεν το προσπερνάς, σημειώνει ο αποδυτηριάκιας. Είναι και τα απωθημένα εκείνων των ανδρών που έγιναν μοδίστρες.

Μιλάνε οι αδελφές. Η χούντα των ντηζάϊνερ. Αποφασίζουν αυτοί τον ιδεώδη τύπο της σημερινής γυναίκας. Όπως αυτοί την φαντάζονται. Ένα ζωντανό πτώμα. Ένα κινούμενο κάγκελο. Ατροφικιά. Με ανύπαρκτα μπράτσα. Με πόδια οδοντογλυφίδες. Εκεί το φθάσανε. Έτσι θέλουνε το θηλυκό που γίνεται εξώφυλλο στα περιοδικά μόδας και κυριαρχεί στα γκλάμορους ντεφιλέ, στις κολεξιόν. Όχι θηλυκό. Καμία θηλυκότητα.

Τρέχει ο ποδοσφαιριστής να μαρκάρει τον αντίπαλο και σωριάζεται επάνω στο χορτάρι. Νεκρός. Τι γίνεται εδώ; Άστο…, δεν το ακουμπάμε αυτό σήμερα. Επαγγελματίας είναι και η δουλειά τον θέλει να αντέχει, να κάνει πρωταθλητισμό, να δίνει και δυο παιχνίδια την εβδομάδα. Δεν έχει άλλη επιλογή ο επαγγελματίας. Θα φαρμακωθεί. Διαφορετικά θα μείνει πίσω. Θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι. Δεν θα μπορεί να ζήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Θα αφήσει στο έλεος την καριέρα του.

Πριν από 150 χρόνια δεν υπήρχαν μανεκέν. Το ρούχο γινόταν γνωστό από τις βιτρίνες των καταστημάτων. Φορέματα, φούστες, μπλούζες, ταγιέρ, παλτά, όλα τα έβλεπε ο κόσμος να τα φοράνε στις πλαστικές κούκλες. Και, βέβαια, ήταν αδιανόητο τότε η μοδίστρα να ήταν άνδρας. Δεν γίνονται, ρε, αυτά τα πράγματα.

Μόλις πριν από 85 χρόνια στη Νέα Υόρκη εμφανίστηκε το πρώτο πρακτορείο μοντέλων και τα κορίτσια, τα μανεκέν εκείνης της εποχής , τα αντιμετώπιζαν σαν πουτανάκια. Πέρα απ’ αυτό. Ήταν κανονικές γυναίκες και χωρίς το άγχος της ζυγαριάς. Με βυζιά, με κώλους, με μπούτια. Τελικά, οι μοδίστρες αντικαταστάθηκαν από τους μόδιστρους. Το τραίνο βγήκε από τις ράγες. Οι κουνιστοί εξέλιξαν το μόντελιγκ, το έκαναν κοσμικό γεγονός και σώου και έφτιαξαν τις βασίλισσες της πασαρέλας, Ναόμι Κάμπελ, Καίητ Μός, Σίντυ Κρώφορντ, Ιμάν, Λίντα Ευαγγελίστα κ.α.

Πρώτη η Τουϊγκυ(φώτο) άνοιξε το δρόμο της… καχεξίας πριν από 50 χρόνια περίπου για να ακολουθήσει η πρώτη γενιά των αστραφτερών σουπερ μόντελ, τοπ – μόντελ τα οποία, θύματα επαγγέλματος λουσάτου αλλά και σκληρού, ανθυγιεινού, είναι απίθανο να γλυτώσουν από την πρέζα. Θα πέσουν σίγουρα στο ναρκωτικό. Καμία έκπληξη η αυτοκτονία πριν από κάποια χρόνια της 19χρονης Κορεάτισσας Ντάουλ Κίμ. Βρέθηκε κρεμασμένη στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Δεν άντεξε. Μιλάμε για το αστέρι. Για πολλά εξώφυλλα. Για πολλά λεφτά. Για ό,τι θέλει να έχει, εκτός από τον εαυτό της, εκτός από την ίδια τη ζωή. Δεν είναι μελοδραματικά αυτά. Σε παρακαλώ. Αποδυτηριάκια διαβάζεις. Θα στο πω αλλοιώς. Πρέπει να ‘ναι τρελός, μου είχε πει πριν χρόνια ο Χάρυ Κλύν, για να εκτίθεται, να βγαίνει μπροστά σε άγνωστο κόσμο ο τραγουδιστής, ο ηθοποιός, ο διασκεδαστής. Εννοεί ο πόντιος ότι πρέπει να τον βαράει μια παλαβομάρα, ότι δεν είναι νορμάλ να ανεβαίνει κάποιος στη σκηνή. Εκτός, λέω εγώ, αν αποκτήσει μια «κτηνωδία» ή πείσει τον εαυτό του ότι αυτό που κάνει είναι τέχνη, είναι ψυχαγωγία, είναι διασκέδαση και στο φινάλε, ως επαγγελματίας αποενοχοποιεί τον εαυτό του διότι κάνει μια προσφορά στο κοινό.

Έλα, ρε, θα πει ο άλλος που δεν αντιλαμβάνεται το ζόρι π.χ. να κάνεις μια εκπομπή στην τηλεόραση ή το μοντέλο του Υβ Σαιν Λωράν και του Κάλβιν Κλάιν. Οι κοπέλλες αυτές, λέει ο άσχετος μαλάκας, κονομάνε, είναι περιζήτητες, γυρίζουν όλον τον κόσμο και το μόνο που κάνουν είναι να βάφονται και να περπατάνε κουνώντας τον κώλο τους.

Ποια γρίπη; Θα έχετε ακούσει την επιδημία της νευρικής ανορεξίας. Το λέει η λέξη. Ανορεξία. Δεν υπάρχει όρεξη για φαγητό. Κι αν υπάρξει, δεν τρως. Εχθρός οτιδήποτε θέλει το στόμα. Το κάθε γραμμάριο. Υπολογίζει και τη μισή μπουκιά. Μοντέλο δεν ήθελες να γίνεις; Δεν υπάρχει δίαιτα. Κάποια δίαιτα. Είπαμε, δεν θα τρως! Θεά της πασαρέλας σημαίνει να μεταβληθεί σε «καλλίγραμμο» σκιάχτρο. Γι’ αυτό τη λένε νευρική ανορεξία. Νευρογενή, ψυχογενή ανορεξία. Παίζει μπάλα ο τρόμος του πάχους. Μην τυχόν και πάρει βάρος το κορίτσι. Με συνέπεια να πεθαίνει η μια μετά την άλλη. Μιλάμε για φοβερά πράγματα.

Ο ρίπτης στον αθλητισμό δεν έχει άλλη επιλογή, θα ντοπαριστεί κι έτσι θα φουσκώνει, θα παίρνει κιλά. Από την άλλη, το μοντέλο μπαίνει θέλει δεν θέλει στον κόσμο της τυραννίας που λέγεται ασιτία, αθρεψία. Μιλάμε για αληθινό γολγοθά. Φοβερό. Να ‘σαι άνθρωπος και να ‘χεις φυσιολογική ανάγκη να φας, να πιεις νερό και να μην τρως, κι αν πίνεις ένα ποτήρι νεράκι προηγουμένως να σφίγγεις τη ζώνη σου, να μη ξεχειλώσει η κοιλιά σου.

Πώς αντιδρά ο ανθρώπινος οργανισμός όταν τρέφεται τόσο όσο χρειάζεται, όχι για να ζει, όσο απλά να… αναπνέει; Αϋπνία. Ζαλάδες. Τάσεις επιθετικότητας. Και απομόνωσης. Επόμενο είναι επειδή είναι σούπερ μόντελ να εξαναγκάζει τον εαυτό της σε… σούπερ εξουθενωτικές δίαιτες. Με διατροφικές ακρότητες να μπαίνει στη σέντρα του γηπέδου των διαταραχών και να κινδυνεύει σωματικά και ψυχολογικά. Τέρμα. Δεν είναι άνθρωπος. Δεν λειτουργεί πλέον ως κανονικός άνθρωπος. Μιλάμε ότι στερείται την απόλαυση του φαγητού. Μιλάμε για υπόταση, για αναιμία. Για μόνιμη δυσκοιλιότητα και βέβαια, έτσι φάντασμα, έτσι υποψία γυναίκας που γίνεται, μειώνεται η σεξουαλική επιθυμία. Η αδερφάρα, όμως, ο σχεδιαστής μόδας λέει ότι όσο πιο αδύνατη είσαι, τόσο καλύτερη για μένα. Διαφορετικά, κοριτσάκι μου, δεν έχεις θέση στο λαμπερό κόσμο της μόδας.

Τι να κάνει η μοντέλα; Εκείνη με τα συμβόλαια εκατομμυρίων επάνω της. Παίζονται τεράστια κεφάλαια της βιομηχανίας της μόδας. Μπήκε στο χορό, δεν είναι εύκολο να κάνει πίσω. Ούτε θα αφήσει άλλες να πάρουν σειρά. Έφτυσε αίμα να φτάσει μέχρι εδώ, δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα όσο περνάει η μπογιά της.

Κορίτσια 42 κιλών και θέλουν να κατέβουν κάτω από 40. Να φθάσουν τα 37 κιλά. Και πιο κάτω από τα 35. Φοβερά πράγματα. Να γίνουν πιο κέρινες κούκλες από τις κέρινες. Και πιο… αδύνατες. Βλέπεις κορίτσια 1μ. 75 ύψος και στη σούμα 32, άντε 34 κιλά. Έτσι την κατάντησε ο εφιάλτης της απώλειας βάρους. Τρώνε και κάνουν εμετό. Δεν υπάρχει χειρώτερη επίθεση από άνθρωπο στον εαυτό του, να τρώει και μετά να προσπαθεί να βγάλει ό,τι έφαγε. Μέχρι και δέκα φορές την ημέρα κάνουν εμετό. Είπαμε. Διαφορετικά δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν συμβόλαια. Υπάρχει η υπόσχεση ότι θα γίνει σταρ και ο δρόμος που οδηγεί στο νοσοκομείο και στη ψυχοθεραπεία.

Πριν από 7 χρόνια πέθανε από… πείνα και από τις επιπλοκές που της προκάλεσε η νευρική ανορεξία η 18χρονη Ελιάνα Ράμος, από το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Ούτε η πρώτη ήταν, ούτε η τελευταία. Αναφέρω μόνο αυτή την περίπτωση επειδή πραγματικά παρουσιάζει μια κατάμαυρη ιδιαιτερότητα. Μουνάρες η Ελιάνα και η αδελφή της Λουϊσελ έπεσαν στο λούκι της μόδας. Έξι μήνες πριν από το θάνατο της, η Ελιάνα, είδε μπροστά στα μάτια της, στη διάρκεια μιας επίδειξης μόδας, να πεθαίνει η 22χρονη Λουϊσελ, που κι αυτή λιμοκτονούσε για να κρατηθεί στο χρηματιστήριο των τοπ – μόντελ.

Φοβερό. Πριν ακόμα αναπτυχθεί κανονικά, πριν ακόμα σχηματισθεί το κορμί κοριτσιού, μπαίνει στην αγριότητα της σκληρής δίαιτας. Το επιβάλλει η μόδα όπως την ορίζει η… αρσενική μοδίστρα. Έτσι την θέλουν την γυναίκα. Έτσι να την βλέπουν. Απολειφάδι. Και η… επανάσταση πέτυχε! Επιβλήθηκε η αδύνατη γυναίκα, η όσο το δυνατόν πιο αδύνατη, που και σωματικά είναι… αδύναμη. Τι να γαμήσεις σε μια αδύναμη γυναίκα και πώς μια γυναίκα χωρίς κρέας να καταστεί έγκυος, να κουβαλήσει παιδί στην κοιλιά της; Από ποια γυναίκα να τραφεί το βρέφος όταν η έγκυος δεν διαθέτει στον οργανισμό της τα βασικά στοιχεία, τα απαραίτητα μέταλλα;

Ευαίσθητο κορίτσι η Ντάουλ Κίμ, είχε κάνει πολύ μεγάλο όνομα στο modeling αλλά όπως σημείωνε στο block της ένοιωθε μοναξιά, ήταν μια βασανισμένη ψυχή, αισθανόταν φάντασμα, υπερβολικά πιεσμένη από τη δουλειά. Είχε αγάπη για τον Ρώσο συγγραφέα Λέοντα Τολστόι και πριν αυτοκτονήσει, πριν κρεμαστεί στο διαμέρισμά της, είχε προαναγγείλει το τέλος της στο διαδίκτυο. Είπαμε. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία. Άλλη πηδάει από το μπαλκόνι για να σκοτωθεί, άλλη παίρνει χάπια.

Κάποτε μπήκαν στο παιχνίδι οι νηστείες, φυσικά πρώτα από τις θρησκείες. Δικαιολογημένα. Τι να πεις του αλλουνού όταν δεν έχεις να τον ταϊσεις; Του λες ότι για να εξαγνιστεί η ψυχή σου πρέπει να μην τρως τούτο και κείνο. Έλα, που τούτο και κείνο είναι ό,τι ποθεί η ψυχή του, η αγνή ψυχή του.

Σήμερα; Δίχως υπερβολή, παίζουν οι λίστες αναμονής στα νοσοκομεία, στις ειδικές κλινικές που θεραπεύουν τη νευρική ανορεξία. Όπως άλλος μπαίνει σε κλινική να κάνει αποτοξίνωση από τα ναρκωτικά, έτσι και σ’ αυτό το έργο. Μπουρδέλο. Να έχει τα πάντα στη διάθεσή του, ό,τι γουστάρει και να μην… τρώει. Και, τελικά, να τον πάνε καροτσάκι στο νοσοκομείο για τουλάχιστον τρείς μήνες, τον ελάχιστο χρόνο νοσηλείας, για ό,τι έπαθε από τον εθισμό να μην τρέφεται κανονικά. Έφτασε να βλέπει φαγητό και να το συχαίνεται. Να βλέπει πιάτο στο τραπέζι και να σκέπτεσαι ότι αν τσιμπίσω, αν δοκιμάσω, θα… παραμορφωθώ. Και πριν καταλήξει στο νοσοκομείο περνάει στην κατάθλιψη, στη σκέψη της αυτοκτονίας, διότι τι ζωή είναι αυτή, να κατεβάζει καθαρτικά για να χάνει βάρος.