Η ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΛΗ ΣΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ξέχνα τα καθημερινά, τα συνηθισμένα, τα απλά, τα αδιάφορα, τα ξώφαλτσα αμαρτήματα. Μιλάμε για τα θανάσιμα, αυτά που προκαλούν το θάνατο, που δίνουν το θάνατο. Και πρόσεξε. Απλώνω τα πράγματα όπως κάνει η δασκάλα στο νηπιαγωγείο. Από την αλφαβήτα ξεκινάω, ας είσαι κάποιας ηλικίας. Δεν έχεις μάθει τα γράμματα στο βάθος και στην ουσία τους. Γι’ αυτό κι εγώ, πριν προχωρήσω στο παρακάτω, στο παραμέσα, στο παραπέρα, κάνω παράκληση πρώτα να μασάς την κάθε μπουκιά. Και αφού την χωνέψεις, να πεις μετά τα δικά σου.

Τα θανάσιμα αμαρτήματα. Είναι επτά, λένε. Παραμύθια. Σαράντα τέσσερα, ίσως και 62 είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να αγνοήσω τον αριθμό επτά. Όπως υπάρχουν εκατό τόσα θαύματα, όμως στέκονται στα επτά θαύματα του κόσμου.

Έχεις αναρωτηθεί ποιο είναι εκείνο το αμάρτημα που όλες οι θρησκείες το καταδίκασαν περισσότερο, και ιεραρχικά το έχουν κατατάξει Νο1 σε επικινδυνότητα; Η πλεονεξία, κύριε μαλάκα μου. Η δική σου πλεονεξία. Και τι θα πει πλεονεξία στο λέει η ίδια η λέξη. Είναι η επιθυμία του καριόλη ανθρώπου να έχει το πλέον, το περισσότερο. Να μην περιορίζεται, όχι στο ελάχιστο, όχι στο λίγο, αλλά να θέλει ακόμα και παραπάνω απ’ αυτό που του φθάνει και του περισσεύει κιόλας. Παίρνεις χαμπάρι τι λέμε;

Θέλει κι άλλο ο άνθρωπος. Όταν λέμε κι άλλο, εννοούμε κι άλλο δίχως μέτρο, δίχως κάποιο όριο. Όχι τέτοια πράγματα. Το «Κι άλλο» είναι αμέτρητο, είναι ασύνορο. Σημείωσε και τούτο. Το κολασμένο πλάσμα της φύσης, και μόνον αυτό, αναφέρομαι στον άνθρωπο, προκαλεί τέτοιες ανάγκες για πάρτη του έτσι ώστε, τελικά, να δικαιολογεί το «Κι άλλο», δηλαδή το περιττό, το αχρείαστο.

Το ρωσικό υποβρύχιο. Πρόλογος και εισαγωγή για τα θανάσιμα αμαρτήματα και τα μεγάλα θαύματα, τέλος. Είπαμε. Δεν είπαμε; Και το υποβρύχιο είναι ένα θαύμα στα τόσα, όχι μόνον στα επτά.

Φουντάρησε το υποβρύχιο το πυρηνικό των Ρώσων και κανείς, μα κανείς απ'  όλους αυτούς τους ατελείωτους σχολιαστές και αναλυτές και γενικά παπαρολόγους των διεθνών μήντια που ασχολήθηκαν με την τραγωδία του Κουρσκ, μ’ αυτό το αίσχος, και θα σου εξηγήσω μετά γιατί το λέω αίσχος, λοιπόν, να μη ξεφεύγω, λέω ότι κανένας μουνόπουλος δεν άρθρωσε την πιο απλή, την πιο φυσιολογική κουβέντα. Ποια; Γιατί, ρε παλιάνθρωπε, έφτιαξες υποβρύχιο; Γιατί, ρε κτήνος, λες είσαι ψάρι ή φύκι και θέλεις να κυκλοφορείς μέσα στη θάλασσα; Δεν έκανες μια χαρά την δουλειά σου με το φυσικό υλικό που σου έδωσαν, με το ξύλο, όταν έφτιαξες την βαρκούλα και το καϊκάκι, άντε, δεν πειράζει, και με το βαπόρι, να ψαρεύεις, να πηγαίνεις καμία βόλτα. Όχι. Δεν σου έφθανε αυτό.

Γεννημένος και κτισμένος να κάνεις την κακουργία, το έργο του κακού. Και καταδικασμένος από το θανάσιμο αμάρτημα της πλεονεξίας δεν ησυχάζεις, και φτιάχνεις όλο και το «καλύτερο», το μεγαλύτερο, το γρηγορότερο, το ανετότερο παπόρι, τραίνο, αεροπλάνο, τηλέφωνο, κομπιούτερ, αυτοκίνητο. Κι όλα τα φτιάχνεις κόντρα στη φύση σου, παλιομαλάκα άνθρωπε.

Ξέρω πολύ καλά τι λέω, ναι, κόντρα στη φύση. Στη γύρω σου φύση, και τη μέσα σου φύση. Η κόντρα, το θανάσιμο αμάρτημα είναι πως επιτίθεσαι στο ίδιο σου το κορμί. Στην ίδια σου την ψυχή. Μόλις την περασμένη εβδομάδα έγραφα για τον Ινδιάνο Ναβάχο που έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να τα βρει με τον εαυτό του και μετά με το περιβάλλον του. Αν, δηλαδή, δεν έχεις αρμονία, τέλεια και απόλυτη αρμονία με το μέσα σου και το γύρω σου, δεν είναι δυνατόν να έχεις ευτυχία, ισορροπία.

Ποιος είσαι, ρε, άνθρωπε! Μόνο φιλολογική δεν είναι η ερώτηση, άλλωστε η κουβέντα δεν είναι καφενείου. Ρωτάω ''Ποιος είσαι!'', και σε μετάφραση αποδυτηριάκια, αν ξέρεις με τι υλικό είσαι φτιαγμένος, κύριε μαλάκα μου. Αν γνωρίζεις μέχρι ποιες ταχύτητες είναι κατασκευασμένες να δουλεύουν το καρμπυρατέρ σου, οι πλατίνες στα άντερά σου, τα συκώτια σου, οι πνεύμονες, τα νεφρά σου. Τα εντόσθια σου, κύριε αρχιμαλάκα μου, όλα αυτά για να τρως, να γαμάς, να χέζεις, να κοιμάσαι, να εργάζεσαι απαιτούν ρυθμούς χαλαρούς. Όχι στην τσίτα. Όχι στην πίεση.

Δεν κατάλαβες. Που το βρήκες γραμμένο ότι το αίμα σου, δηλαδή το καύσιμο σου, και η καρδιά σου, δηλαδή το μηχανάκι σου, από καταβολής τοποθετήθηκαν στο μοντέλο σου για να κυνηγάς καριέρα, όνομα, λεφτά, πόστα. Κι όλα αυτά με άγχος, με στρες, με υπερένταση, μ’ όλες αυτές τις μαλακίες που έβαλες στην καθημερινότητα σου τον τελευταίο αιώνα. Μέχρι που θα τραβήξει αυτή η ιστορία; Μέχρι που θα πάει; Πόσο, δηλαδή, να αντέξει ο άνθρωπος από τις βλαβερές συνέπειες της πλεονεξίας του. Αδύνατον να μη μιλήσουν οι νόμοι της φύσης, δηλαδή να αποφύγει ο άνθρωπος την τιμωρία του για την εκτροπή του.

Είμαστε στο συμβάν με το ρωσικό υποβρύχιο. Ρε, είναι βαρβαρότητα, είναι αγριότητα ακόμα και να χρησιμοποιήσεις το γιώτα χι αυτοκίνητο. Ναι, κύριε. Είναι έγκλημα, και κάτι περισσότερο. Πρόκειται για διαχρονική επίθεση, επίθεση διαρκείας αυτή που δέχεται η φύση, ο αέρας, το πράσινο, από την χρήση μηχανοκίνητων μέσων. Τώρα και ταχύπλοα σκάφη, δελφίνια και καταμαράν, σε πάνε πιο γρήγορα στα νησιά. Εντάξει, εσύ πας πιο γρήγορα, αλλά τη θάλασσα και την ατμόσφαιρα δεν την σκέφτεσαι, κύριε παλιοπούστη. Ούτε τα ψαράκια μέσα, λες και δεν τα τρως. Στα παπάρια μας τα ψαράκια, δεν θα σταματήσουν να αλληλοτρώγονται. Σιγά που θα σκεφτούμε, αν τα παλαβώνονται με τις θαλάσσιες συγκοινωνίες.

Πρώτα πήγαινε μόνος του ο άνθρωπος με τις βαλίτσες, μετά βρήκε το φέρυμπωτ για να παίρνει το αυτοκίνητο, αύριο θα φτιαχτούν καράβια που θα κουβαλάνε και σπίτια μαζί. Γιατί, όχι; Είπαμε. Δεν είπαμε; Η γαμημένη η πλεονεξία. Το έχετε παραξηλώσει, όμως. Θέλετε δεν θέλετε η ζωή η ίδια θα σας γυρίσει πίσω. Θα σας στείλει πίσω στο γαϊδούρι. Θα ξεβολευτείτε, και με τους φυσικούς ρυθμούς του αλόγου και της αγελάδας θα ξανακάνετε την δουλειά σας. Διαφορετικά θα τελειώσετε πριν της ώρας σας.

Όχι, κύριε, δεν είναι μαγκιά του ανθρώπου το υποβρύχιο και το αεροπλανοφόρο. Είναι έγκλημα, πως αλλοιώς να στο πω. Έγκλημα ενάντια στον πιο όμορφο πλανήτη του σύμπαντος, όταν ο βυθός της θάλασσας μολύνεται από το πήγαινε-έλα υπερωκεάνιων, υπερτάνκερ. Και ο αέρας που αναπνέουμε να γαμιέται από τις χιλιάδες αεροπλάνα που κάθε μέρα ανεβοκατεβαίνουν στους ουρανούς. Μπορούμε, σου λένε, και να πετάμε. Μπορείτε, μαλάκα μου, όμως δεν είναι σωστό. Και το παιδί σου στην κούνια μπορείς να το πνίξεις. Δεν το κάνεις, όμως. Ούτε θα χέσεις στο σαλόνι. Για την συγκεκριμένη ανάγκη θα πας στον καμπινέ. Κι άντε να δεχθώ ότι είναι πρόοδος, εκεί που έχεζες στο ύπαιθρο και στην αυλή του σπιτιού σου, βρήκες το κόλπο να κάνεις τη δουλειά μέσα στην οικία σου. Είναι, όμως, και πρόοδος και μπράβο μας διότι πνίγεις τον πλανήτη με δισεκατομμύρια βενζινοκίνητα και πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα;

Βλέπω ένα τάνκερ στο πέλαγος και σκέπτομαι. Με ποιο δικαίωμα, ρε αρχικαθάρματα, κυκλοφορείτε στις θάλασσες με τέτοια επικίνδυνα και θανατηφόρα υλικά, όπως είναι τα πετρελαιοειδή. Ποιοι είστε, ρε, οι γαμάω τον πλανήτη; Δεν υπάρχει κανένας πάνω απ’ εσάς. Μόνον ο θεός, αυτός ο παραμυθάς που εσείς φτιάξατε για να απαγορεύει να σε κλέβει ο διπλανός και ανάμεσα σε κάποια ''Ου'', να μη ξενοπηδιέται η γυναίκα σου. Θεοί και 'Όχι'' τούτο και το άλλο, έτσι να δίνετε ένα νόημα ήθους στην υπόστασή σας. Και τι μ’ ενδιαφέρει, ρε, εμένα του πιγκουϊνου εάν εσύ γαμάς την κόρη σου ή κλέβεις τον συνέταιρό σου; Και δεν είναι μόνο ο πιγκουϊνος και η φώκια που έχουν υποφέρει από την κτηνωδία του ανθρώπου να έχει επιβάλλει έναν τρόπο ζωής απόλυτα καταστροφικό για τη φύση, για ό,τι κυκλοφορεί και ζει στην φύση.

Έγινε κι αυτό. Βυθίστηκε ένα καράβι στα ανοικτά του Καίηπ Τάουν και από τα καύσιμά του μολύνθηκε όλη η παραλία. Το αν δεν μπορούσαν να κάνουν μπάνιο κάποιοι νοτιοαφρικάνοι σιγά που σκοτίστηκα, αφού κι αυτοί είναι συνένοχοι της επίθεσης στο φυσικό περιβάλλον από τα πετρέλαια του καραβιού. Ούτε για χάρη των γλάρων και των δελφινιών πηγαινοέρχονται στις θάλασσες τα καράβια, κρουαζιερόπλοια, δεξαμενόπλοια, ό,τι μπουρδέλα είναι.. Όλα φτιάχτηκαν για τον άνθρωπο, αυτόν εξυπηρετούν. Και τι έγινε; Πάνω από ένδεκα χιλιάδες πιγκουϊνους μαζέψανε και τους μεταφέρανε σ’ άλλες ακρογιαλιές μέχρι να καθαρίσουν όλη τη μολυσμένη θαλάσσια περιοχή.

Σε ρωτάω, κύριε μαλάκα. Θεωρείς πρόοδο την δική σου καταστροφή και την καταστροφή του πλανήτη. Και λέω και τη δική σου καταστροφή, διότι, εντάξει, συμφωνώ ότι με την πρόοδο της επιστήμης και της ιατρικής έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου. Αυτό, όμως, είναι το ζητούμενο, κύριε μαλάκα; Να μην πεθαίνεις στα 60 και να πηγαίνεις στα 80 σου κατ’ ευθείαν στον παράδεισο ή στο ταξίδι χωρίς επιστροφή στο διάολο. Αφού θα πεθάνεις, που θα πεθάνεις, βρε ηλίθιε, σημασία έχει πότε θα φύγεις απ’ αυτή την διάσταση ή να αποζητάς την αληθινή ευτυχία στα όσα χρόνια έχεις;

Το μεγαλύτερο καράβι όλων των εποχών ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι το 1912, λέω για τον «Τιτανικό», αυτό το αβύθιστο και τελειότατο στις ημέρες του πλεούμενο, και τι έγινε; Φουντάρησε. Τι πάει να πει αυτό; Πως δεν υπάρχει τέλειο κατασκεύασμα από τον άνθρωπο. Αυτό πάει να πει. Τι έγινε με το Κονκόρντ; Γκρεμοτσακίστηκε κι αυτό το ασυναγώνιστο αεροπλάνο.

Και γιατί ο άνθρωπος είναι αιχμαλωτισμένος σ’ αυτή την θανάσιμη αμαρτία, την πλεονεξία και δεν ησυχάζει μ’ ό,τι έχει και συνεχώς ψάχνει το πιο ''προχωρημένο''; Διότι, σου λέει, ο χρόνος είναι χρήμα. Ποιος χρόνος και ποιο χρήμα. Από το ποδήλατο στο μοτεράκι και από το φιατάκι στην πόρσε. Γιατί; Βρήκες το αεροπλάνο. Φθάνει. ΟΧΙ!!! Δεν θα κουβαλάει το αεροπλάνο μόνον ανθρώπους, αλλά και τανκς. Και γιατί να χωράνε στο αεροπλάνο μόνο ογδόντα άτομα κι όχι 580 και 3.000; Αύριο θα σου φτιάξουν και μια πολυκατοικία να πετάει και να απογειώνεται από την Λαμία και να προσγειώνεται στην Κάλυμνο. Φοβερά πράγματα.

Γιατί ζει ο άνθρωπος; Για να τρώει. Και σε ρωτάω. Δεν είχε ο μαλάκας να φάει και για να κερδίσει το ψωμί του έφτιαξε αεροπλάνα και υποβρύχια και οριάν εξπρές. Όχι, βέβαια. Τα έφτιαξε από την πλεονεξία. Και φθάσαμε σήμερα κάποιοι να διαδηλώνουν με μάσκες ζώων, να δείξουν έτσι ότι θέλουν να επιστρέψουν στις ζούγκλες κοντά στα άγρια θηρία διότι αντιστέκονται στο σημερινό όλο και μεγαλύτερο βύθισμα του ανθρώπου στην αυτοκαταστροφή.

Ποιος σοβαρός ασχολείται με το ρωσικό υποβρύχιο, επειδή χάθηκαν κάποιες ανθρώπινες ζωές, ''παράπλευρες απώλειες'' θα τις χαρακτήριζαν επαναστάτες της ένοπλης βίας. Και θα αγνοήσει το άλλο, ότι έπεσε πολύ η στάθμη της λίμνης κοντά στο Σινικό Τείχος, άλλη μια μέγιστη μαλακία κατασκευής του ανθρώπου, κοντά στα 6 χιλιάδες χιλιόμετρα, το μοναδικό ανθρώπινο κτίσμα ορατό από τη Σελήνη. Λέω, λοιπόν, γιατί να ασχοληθούμε με το φουντάρισμα του υποβρυχίου Κουρσκ, όταν φουντάρει το νερό, με συνέπεια να αρχίσουν να αποκαλύπτονται εδώ και αιώνες τα αφανή κτίσματα του Σινικού Τείχους. Σ’ άλλες περιπτώσεις, φουντάρουν νησιά διότι ανεβαίνει το νερό. Τούτες οι αλλαγές οφείλονται στις κακουργίες των ανθρώπων, στην πλεονεξία των ανθρώπων που έχουν κάνει κώλο, μουνί γαρύφαλλα έναν ολόκληρο πλανήτη.

Πρόσφατο κι αυτό. Μια «χαμένη» φυλή του Αμαζονίου, οι Νάουα (φώτο), που είχαν εξαφανιστεί εδώ και 100 χρόνια, βγήκαν από τη ζούγκλα κοντά στο Περού όταν έμαθαν ότι η κυβέρνηση της Βραζιλίας σχεδιάζει να κάνει εθνικό πάρκο την πατρογονική γη τους. Φοβερά πράγματα, κύριε, συμβαίνουν κι εσείς μαλακίζεστε στον κόσμο σας. Φυλές εξαφανίζονται διότι δεν γουστάρουν την ζωή όπως πάνε να τους την επιβάλλουν.

Ο ΑΛΗΤΗΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ