ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΑΡΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Είμαι πονηρός. Κι όχι μόνον έχω μια δεύτερη σκέψη - κι αυτή δεν σφυρίζει στο μυαλό των άλλων - θέλω και να κονομάω. Αυτός είμαι. Από την πρώτη στιγμή που κατάλαβα τον εαυτό μου πήρα πρέφα πόσο ξύπνιος είμαι εγώ και πόσο εύκολα μπορώ να βγάζω χρήματα. Και πώς, λοιπόν, θα το καταφέρνω; Πολύ απλά. Αρκεί να μπορώ να ικανοποιήσω τον άλλονα. Να του δίνω αυτό που θέλει. Τι τραβάει η ψυχή του αλλουνού.

Να φάει, πρώτα. Εγώ είμαι απ’ έξω. Γιατί; Δεν μ’ έχει ανάγκη στο φαί. Γιατί να πληρώσει εμένα όταν γύρω από το καλύβι του φυτεύει ντομάτες και αγγούρια, ταίζει τρεις κότες και πέντε αρνιά και τη βγάζει μια χαρά. Και στο φινάλε είμαι εγώ για δουλειά; Είπαμε. Είμαι πονηρός. Δεν θα κάτσω να κάνω τον αγρότη και τον ψαρά, τον κτηνοτρόφο και τον ξυλουργό και τον υποδηματοποιό για να ζήσω καλύτερα. Όχι, δεν είναι αυτά για μένα.

Το γαμήσι. Αυτό έχει ψωμί. Εδώ είμαι μέσα. Εγώ ο πονηρός. Ο κάργα κατεργάρης είμαι, αυτός που επινόησε το αρχαιότερο επάγγελμα. Την πορνεία. Και όπως αποδεικνύεται αυτό που εγώ έστησα πριν χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παίζει μπάλα πολύ δυνατά. Δεν είναι μόνο το αρχαιότερο επάγγελμα το πληρωμένο σεξ, είναι και το επάγγελμα που δεν θα καταργηθεί ποτέ. Διότι ο κόσμος, δηλαδή οι άντρες, θέλουν να πηδάνε. Και επειδή είναι γεννημένοι πουτανιάρηδες, έτσι τους έφτιαξε ο Θεός, μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα, πάρα πολύ σοβαρά…, γι’ αυτό θέλουν να πηδάνε και πουτάνες. Η γυναίκα, η τίμια και ενάρετη γυναίκα, αυτή που δεν είναι πόρνη, δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει απόλυτα τον άντρα. Και επειδή στον άντρα δεν φθάνει το συζυγικό σεξ, ο συντροφικός έρωτας, γι’ αυτό θέλει και το εξτρά, το πληρωμένο ή όχι γαμήσι.

Μη λέμε τα γνωστά. Στο φινάλε είμεθα στο μπουρδέλο του αποδυτηριάκια. Απευθύνεται το σεντόνι σε πελάτες της στήλης, οι οποίοι μόνο χθεσινοί δεν είναι. Λοιπόν. Δεκάδες είναι τα επαγγέλματα που γίνονται πρώην. Που περνάνε στην ιστορία. Η ζωή και η τεχνολογία, όπως οι νέες ανάγκες, στέλνουν στο μουσείο επαγγέλματα άχρηστα σήμερα, ενώ στις κοινωνίες γεννιούνται νέα επιτηδεύματα. Η πορνεία θα αλλάξει πρόσωπο, θα φύγει από το μπουρδέλο το παραδοσιακό, θα σερβίρεται όπως μια πίτσα ντελίβερυ, σα να είναι σουπερμάρκετ. Στην πορεία της Ιστορίας οι πουτάνες θα γίνουν εταίρες, γκέϊσες, κωλ-γκερλ, όμως η πορνεία θα κυριαρχεί πάντα. Ας μη φθάσουμε στο σήμερα, όμως. Ας ξεχάσουμε το πώς γίνεται σήμερα η δουλειά. Είμαστε στην αρχαιότητα. Κι εγώ, ο αρχαίος Έλλην, ο αρχαίος Ασιάτης, ο αιώνιος πονηρός, ψάχνομαι πώς θα κονομήσω.

Ο πονηρός δεν είναι έμπορος. Δεν ασχολείται με το εμπόριο και τις μπίζνες. Ο πονηρός είναι πονηρός. Καταφερτζής. Πουλάει μυαλό. Κατεβάζει ιδέες και τις σκέψεις αυτές δεν τις βγάζει από τις τσέπες του. Τίποτα δεν βγάζει από την τσέπη του ο πονηρός. Ο επιχειρηματίας είναι άλλο ζώο. Είναι τεχνοκράτης. Βάζει τα λεφτά, την οργάνωση και ένα πλάνο, και για να του κάτσει η δουλειά αν χρειαστεί θα τακιμιάσει με την εξουσία. Δεν αγνοείται ποτέ η εξουσία. Οι απανταχού απατεώνες της γης σ’ όλες τις εποχές παίζουν με την εξουσία. Και παίζω με την εξουσία σημαίνει ότι πρώτα την εξυπηρετώ και μετά βολεύομαι κι εγώ. Εγώ που δεν είμαι κτηματίας και ιδιοκτήτης βουνών και λιμνών, εγώ που δεν μπαίνω στο παιχνίδι ως ληστοσυμμορίτης ή αέρα πατέρα αγωνιστής και ιδεολόγος, εγώ ο πονηρός τι κάνω; Είπαμε. Το γαμήσι έχει λεφτά.

Το κορίτσι δεν είναι πόρνη. Σας παρακαλώ. Πρέπει να την πληρώσεις για να την πηδήξεις, αλλά εγώ ο πονηρός σου λέω ότι η κυρία είναι ιέρεια του έρωτος, είναι ιερόδουλη, μια δούλη του ναού, υπηρετεί την θεά Αφροδίτη.

Φοβερά πράγματα. Τρούμπα είχαν όλα τα λιμάνια της αρχαιότητος. Και Τρούμπα ως γνωστόν εστί η γειτονιά του Πειραιά με τα μπουρδέλα. Αυτά μια φορά κι έναν καιρό. Μπα; Δια λόγου καταργηθήκανε τα «σπίτια» στην Τρούμπα, όμως όχι και η πορνεία. Μην τρελαθούμε. Είτε δια λόγου, είτε δια νόμου δεν μπορεί κανείς, ακόμα και το πιο σκληρό καθεστώς, να απαγορεύσει, να εξαφανίσει την πορνεία. Την οργανωμένη πορνεία. Την πορνεία την «επαγγελματική». Όπως επίσης κανένα κράτος και κανένας δικτάτωρ θα τολμήσει ποτέ να επιβάλλει νταηλίκι την πουτάνα.

Ο άλλος θέλει να πάει με γυναίκα. Αν όχι τόσο όσο έχει ανάγκη να φάει και να χέσει και να κοιμηθεί, όμως κι αυτή η ανάγκη, το γαμήσι, είναι πολύ δυνατή και δεν μετριάζεται ακόμα και με το γάμο. Έτσι είναι φτιαγμένος ο άντρας. Κι εγώ, όπως είπαμε, είμαι ο πονηρός. Και δεν έχω τα κότσια να γίνω ο κλασικός, ο συμβατικός επιχειρηματίας. Τι κάνω; Ευλογώ το γαμήσι.

Στο όνομα της θρησκείας. Για πάρτη της Θεάς. Και οι ιέρειες του ναού θα γαμιούνται μέσα στο ιερό του ναού. Δεν παίζομαι ο δικός σου. Εγώ το έκανα κι αυτό. Όχι ο βασιλιάς, ούτε κάποιος άλλος εξουσιαστής, ένας άνθρωπος των όπλων και του αίματος. Εγώ έκανα μπουρδέλο το ιερό του αρχαίου ναού. Μιλάμε σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Πάρα πολύ σοβαρά. Κι άσε μερικούς περίεργους, που δεν μπορούν με τίποτα να αρνηθούν την πραγματικότητα, και σου ‘ρχονται σήμερα και σου λένε ότι το πορνείο δεν ήταν μέσα στο ιερό του ναού, αλλά λειτουργούσε απ’ έξω.

Ο Νικολά Ζαρκοζί, ο Λουί ντε Φύνες της πολιτικής, αυτός ο πρόεδρος της Γαλλίας λέει ότι πρέπει να ξανανομιμοποιήσουμε τους οίκους ανοχής. Οίκος, έ! Έτσι το λένε. Όχι μπουρδέλο, ούτε πορνείο, όπως λέμε ζαχαροπλαστείο, σιδηρουργείο, κουρείο. Ο μάγειρας είναι στο μαγειρείο, έτσι και η πόρνη είναι στο πορνείο. Εκεί εργάζεται. Τι είναι η πουτάνα; Μια εργάτρια του σεξ. Και επειδή είμαστε σε εποχή οικονομικής στενότητας πρέπει να λειτουργήσει η… διαφάνεια. Να ξέρουμε τι γίνεται, όχι στο κρεβάτι της πουτάνας, αλλά στο αλισβερίσι. Γι’ αυτό σε Γερμανίες και Ολλανδίες η πορνεία γίνεται με την άδεια της αστυνομίας. Και με την κονόμα της εφορίας, μη ξεχνιόμαστε.

Τι λέμε; Ότι δεν είμαι μόνον εγώ ο πονηρός της αρχαιότητος. Πονηροί είναι και κάποιοι καπάτσοι πολιτικοί σήμερα που μιλάνε για νομιμότητα, για διαφθορά και άλλα τέτοια κουφά. Έτσι και ο Σαρκοζί. Τι μαλακίες είναι αυτές, σου λέει ο Νικολά, να θεωρούνται παράνομες οι ιέρειες της πορνείας; Θα καταργήσουμε, λοιπόν, το νόμο του 1946 διότι θέλουμε να προστατεύσουμε τις… ιέρειες. Φοβερά πράγματα. Δεν λέει να τα αρπάξουμε και ό,τι αρπάξουμε και από την πορνεία, λέει ότι το κράτος οφείλει να προστατεύσει τις πουτάνες από την εκμετάλλευση των μαστροπών. Φοβερά πράγματα.

Κάποτε οι μαστροποί ήταν οι ιερείς του ναού, σήμερα είναι κάτι αληταράδες, και χάνουν το ψωμί τους αν νομιμοποιηθεί η πορνεία. Τι σόϊ νταβατζηλίκι να πουλάει ο άλλος όταν η κυρία είναι νόμιμη, όταν με τη θέληση της γίνεται πουτάνα, όταν δεν υποχρεώνεται, ούτε εκβιάζεται όπως τις άλλες τις φουκαριάρες που τις ξεφορτώνουν από Ρωσίες και Βουλγαρίες.

Στήνω τον Θεό του πολέμου. Δεν πολεμάς, ρε μαλάκα; Πολεμάς τον πούστη τον άλλον. Ε, αφού πολεμάς, είτε έχεις με το μέρος σου το δίκαιο, είτε όχι, σου φτιάχνω και έναν Θεό του πολέμου. Και για τους δυο σας θα είναι ο ίδιος ο Θεός. Τίμια πράγματα. Με την βοήθεια του ίδιου Θεού ορμάτε, σκατομαλάκες, να φάτε τα λυσακά σας. Κι όχι μόνον Θεό του πολέμου θα σου δώσω, αλλά η θεϊκή κυβέρνηση του βουνού Όλυμπος θα διαθέτει και υπουργό θάλασσας και ναυτιλίας και ό,τι άλλο χρειάζεσαι. Γι’ αυτό σου φτιάχνω και την Θεά του γαμησιού. Μόνο που την λέω της ομορφιάς. Το καταλαβαίνεις, ε; Πονηρός είμαι και δεν θα ζωγράφιζα μια άσχημη για Θεά του έρωτα.

Μια είναι η Παναγία. Μια είναι, όμως αυτή η ίδια μια έχει περισσότερα από χίλια ονόματα. Κάθε εκκλησία της Παναγίας έχει ένα διαφορετικό όνομα. Έτσι κι εγώ ο πονηρός έχω και την εκδοχή της Αφροδίτης – πόρνης. Όπως το λέω. Όχι μόνον της Αφροδίτης της ομορφιάς και της αγνότητος και του έρωτος, αλλά και της Αφροδίτης που προστατεύει τις επί χρήμασιν εκδιδόμενες γυναίκες, οι οποίες όμως εκδίδονται για το ταμείο του ναού. Όπως το λέω και κουβέντα δεν σηκώνω.

Θέλω να πηδήξω. Να πληρώσω και να πηδήξω. Αυτή, όμως, η νεαρά που θα με πάει στον ιδιαίτερο χώρο της δεν είναι πόρνη, είναι ιέρεια του έρωτος. Ιέρεια του ναού. Και θα μου το κάνει τελετουργικά. Με τρόπο θρησκευτικό. Όπως, δηλαδή, της έχει υποδειχθεί. Όπως, δηλαδή, θα το ήθελε η ίδια η Θεά Αφροδίτη να γίνει το γαμήσι. Όπως ακριβώς και ο παπάς τελετουργικά εκτελεί τα μυστήρια τα θρησκευτικά και δεν λέει ό,τι του καπνίσει σε γάμο, σε κηδεία, σε μνημόσυνο, σε βαφτίσια, απ' όπου τα παίρνει το μαγαζί.

Η τελετουργία εξαγνίζει την πράξη. Ακόμη και τη σεξουαλική. Όταν, λοιπόν, εγώ ο «πελάτης» βλέπω το κορίτσι, πιθανόν να ‘ναι και ανήλικη, και «ανήκει» στο ναό, και εκπληρώνει διάφορες υπηρεσίες του ναού της Θεάς, και παράλληλα με ικανοποιεί σεξουαλικά μ’ έναν τρόπο ιερουργικό, με κινήσεις τέτοιες λες εκτελεί καθήκον αφοσίωσης και πίστης στην Θεά, τότε εγώ δεν αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μπουρδέλο. Ούτε θεωρώ πως αυτή με την οποία θα συνουσιαστώ είναι ένα πουτανάκι και το κάνει για τα φράγκα. Όχι, βέβαια, ό,τι κάνει στο κρεβάτι μαζί μου το κάνει για το παγκάρι της εκκλησίας.

Η πορνεία δεν εμποδιζόταν ακόμα κι όταν ήταν παράνομη. Απλά με το καθεστώς παρανομίας βρίσκουν την ευκαιρία να κονομάνε οι μπάτσοι. Και να ανθεί το ευγενές είδος του νταβατζή. Ο πελάτης, είτε θέλει να πηδήξει, είτε να τζογάρει στο στοίχημα, δεν κωλώνει με την παρανομία. Θα πάει και στην παράνομη πουτάνα, θα παίξει και στον πειρατή μπουκ.

Εγώ είμαι πονηρός. Γνωρίζω ότι υπάρχει φτώχεια στα όρια της αθλιότητος. Από τη μια κάποιοι άνδρες θέλουν γυναίκα, πληρώνοντας ακόμα και ολόκληρο το μεροκάματο τους, από την άλλη αγάμητα και παρθένα κορίτσια δεν έχουν βρακί να φορέσουν. Τι κάνω; Δεν έχω άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσω τη δύναμη της θρησκείας.

Έλα, κορίτσι μου, να μη ζεις σε βάρος της οικογένειάς σου, δεν είναι σωστό αυτό, και μέχρι πότε να σε ταίζει ο φουκαράς ο πατέρας σου, έλα, κορίτσι μου, να υπηρετήσεις την Θεά, να καθαρίζεις τον ναό, να υμνείς τη χάρη της και να μυηθείς στο μυστήριο της. Τι να κάνει το κορίτσι; Τυχερή και ευλογημένη είναι που την διάλεξαν και την έταξαν στην προστασία της Θεάς. Και το γαμήσι, γαμήσι. Το πληρωμένο γαμήσι. Κανένα πρόβλημα όμως, διότι όπως λέει και ο αρχιερέας, όργανο δικό μου κι αυτός, εμένα του πονηρού, το κορίτσι δεν είναι πόρνη, είναι ιέρεια, είναι ιερόδουλη. Αυτό γινόταν. Δουλειά νταβατζή και αρχινταβατζή έκαναν οι ιερείς και οι αρχιερείς της αρχαιότητος.

Την είπαν Πόρνη την Βαβυλώνα, για όλες τις αμαρτίες της και τα ξεκωλιάσματα. Ό,τι ακραίο και καταχρηστικό εκείνης της εποχής, το συναντούσες στη Μεσοποταμία. Και ήταν πουτάνα η Βαβυλώνα όχι μόνον διότι κάποιες εκκλησίες της πόλης επιβίωναν οικονομικά λες ήταν κανονικά μπουρδέλα. Σιγά, μωρέ. Το ίδιο, άλλωστε, γινόταν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο της αρχαιότητος.