ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΑΤΟΣ Ο ΠΑΛΗΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ

Ο αριστερός ήταν αντιστασιακός. ΗΤΑΝ, βέβαια. Ανήκει στο παρελθόν και θα ξαναγεννηθεί αύριο. Πότε ακριβώς, άγνωστο.

Άσε να λένε όσοι λένε για τα χαμένα χρόνια, για τη νιότη του αριστερού του παρελθόντος. Ο άνθρωπος έδινε ό,τι είχε, και ό,τι καλύτερο είχε να δώσει και ήταν υπερήφανος. Με τραγούδια πήγαινε στο θάνατο. Δεν λογάριαζε τον εαυτό του και θυσιάζονταν χωρίς να τον υποχρεώσει κανείς.

Αυτός ήταν ο παληός αριστερός. Παληός; Ο χθεσινός. Είχε αποδράσει από το μικρόψυχο, τον εγωιστικό, τον στείρο του Εγώ. Δεν είναι ένα και το αυτό ο καθημερινός λόγος με το ποίημα. Με το σκίρτημα. Με τους κραδασμούς και τους σεισμούς. Άνθρωποι απλοί, έκαναν πράξεις μεγάλες, που τις βλέπαμε σε εκλεκτούς και στις κορυφαίες στιγμές της ζωής τους.

Που είναι σήμερα ο αιώνιος αριστερός; Υπάρχει αλλά καβατζάρει σε τίποτα σπηλιές. Και δεν περιμένει να υψωθεί ο ήλιος του μεσονυχτίου και όλα να αλλάξουν σε μια νύχτα.

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ