ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

γράφει ο γιώργος λιάνης

... Απέξω στην πομπή δεν ήταν το πλήθος που ταίριαζε στη μεγάλη φωνή που σίγησε. Εξαίρετη ηλιόλουστη μέρα, απίστευτη ανοιξιάτικη μέρα κι όμως ο κόσμος λίγος. Τι να' φταιξε σκέφτηκα: Γιατί περισσότερος κόσμος στις επικήδειες πομπές ορισμένων κυρίων, που η ιστορία του τραγουδιού θα φροντίσει να ξεχάσει γρήγορα το όνομά τους;

Σκέφτηκα πολύ να γράψω ένα κομμάτι για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Σαν το δικό μου ρέκβιεμ. Και σκέφτηκα να τον πενθήσω σαν ένας απλός άνθρωπος, σαν ένας απλός φίλαθλος ας πούμε. Γιατί ξέρω ότι οι απλοί φίλοι είναι απλοί άνθρωποι και πιο πολύ από τα ποδοσφαιρικά τους είδωλα μνημόνευσαν και μνημονεύουν στη ζωή τους Στυλιανό Καζαντζίδη και Γρηγόρη Μπιθικώτση. Της δικαιοσύνης πράγματα.

Θα πρέπει στο εικοσιπεντάχρονο δημοσιογραφικό μου να έχω κάνει περίπου δέκα συνεντεύξεις με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Και θα πρέπει με τόλμη να πω πώς τον έζησα σε στιγμές δύσκολες και χαλεπές. Αλλά και διαφορετικές. Θριάμβου και ωσαννά...

... Γιατί καταλάβαινε ότι είχε συγκεντρωθεί ο καιρός και η Μοίρα τον είχε διαλέξει και είχε κατατάξει για πάντα στους μεγάλους, όσο αδύναμος και αν ήταν σαν άνθρωπος. Δια νοός και χειρός Θεοδωράκη πάντα (φώτο). Αυτός τον πήρε από το χέρι και τον πέρασε στην αιωνιότητα.

Είναι νωρίς ακόμη να γίνουν αξιολογήσεις. Είναι νωρίς να πει κανείς αν η μεγάλη καμπάνα που σώπασε θα μείνει στους αιώνες σαν αντίλαλος, αλλά μπορεί κανείς να πει τα λιγοστά του λόγια για ανθρώπους του λαού, δηλαδή ταπεινούς σαν τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που η ψυχή του έπαιζε και με το άσπρο και με το μαύρο όπως όλους μας.

Θυμάμαι πόσο κατηγορήθηκε γιατί ρίξε πει τον ύμνο της 21ης ​​Απριλίου στο Στάδιο και όταν τον ρώτησε ο ένας και μοναδικός που είχε το δικαίωμα να κάνει αυτή την ερώτηση, ένας βασανισμένος από την τυραννία, ένας που την πολέμησε με τα τραγούδια του, που είπε εκείνη την απλή κεφαλή που δεν έχει το κεφάλι του.

Αλλά και ο Μίκης τι μεγαλείο! Ποτέ δεν έριξε την πέτρα, τον «λίθον του αναθεμάτου». Άφησε να περάσει ο καιρός και συγχώρισε τον Μπιθικώτση.

Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί δεν είμαι ειδικός. Ώσα λέω τα λέω σκόρπια, με μεγάλη αγάπη και πόνο από μέσα μου. Ο Μπιθικώτσης είχε αυτό που ταιριάζει σε λίγους ανθρώπους και που το' γραψε υπέροχα ο Γιώργος Χειμωνάς.  «Είχε την ψυχολογία της καρφωμένης σημειίας. Που τα καρφιά της εμποδίζουν να κυματίσει».

ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ δύο αποσπάσματα από κείμενο που γράφτηκε για την εφημερίδα ''ΦΙΛΑΘΛΟΣ'' από τον Γιώργο Λιάνη, την επομένη της κηδείας του Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο οποίος γεννήθηκε 11 Δεκεμβρίου το 1922, και πέθανε Απρίλιο του 2005.

Διαβαστε ακομα:

Η ΣΚΕΨΗ ΕΦΤΑΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΕΡΗΔΕΣ...