ΑΜΑΝ ΓΙΑΒΡΟΥΜ, ΑΜΑΝ ΚΟΥΖΟΥΜ

Το πουστιρλέ ολέ στα εσώψυχα κελαηδάει στο περιθώριο, κι αυτό βγαίνει πιο εύκολα με το τσιφτετέ. Μη μπερδεύουμε την ομοφυλοφιλία, αυτή δεν ορίζεται με το τσιφτετέλι. Είναι ξέρασμα να μερακλώνονται στο τσιφτετέλι αρσενικοί που δεν είναι gay, Είναι ο καθρέπτης ενός λαού του οποίου η διασκέδαση κάποτε από ζήτημα πολιτισμού και στάση ζωής, εξελίχθηκε στον αυτοχλευασμό του, στην αυτοεξαχρείωση του.

Συγκρίνοντας το χθες βγαίνει το μέγα συμπέρασμα ότι ο Έλλην δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος και ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα περνάει καλύτερα χθες, όχι σήμερα. Από την τουρκοκρατία ποτέ δεν έπαιξε τραγούδι Θα παλαίψουμε τις δυσκολίες, Θα τα καταφέρουμε. Δεν υπάρχουν αυτά. Διασκέδαση είναι το Κλαίω και Υποφέρω σε μουσική από Μέση Ανατολή, όσο κι αν την μακιγιάρουν οι πλαστικοί χειρουργοί της μουσικής σύνθεσης.

Το γλέντι είναι ταυτότητα εθνική. Μουσική και χορός βγάζουν σημαδιακά δρώμενα της ανθρώπινης ψυχής. Ο μεταπολεμικός Έλληνας έπιασε πέντε δεκάρες και την έπεσε στην πίστα του σκυλάδικου και του κυριλέ κωλάδικου. Έβγαλε το τσατσιλήκι του, το ρουφιανιλήκι του, τη φτήνεια του σίγουρα. Με φριχτά ακούσματα, εμετικά και για απόβλητα. 

Μαγαζιά της νύχτας και δεν αναπνέεις σαν άνθρωπος. Στριμωξίδι και φάτσες σκατέ ολέ, σνομπ, μπλαζέ και πάνω στο κεφάλι σου λουλουδουδες, ίδιες Πακιστανοί στα φανάρια. 

Ο Έλληνας, για να κάνουμε ταμείο, περισσότερο από κάθε άλλον λαό, είχε φτάσει πολύ υψηλά την τέχνη της διασκέδασης. Κάποτε. Ναι, είναι τέχνη, και μέσα από την κουλτούρα της διασκέδασης η κάθε φυλή, λέει με τον τρόπο της τι έχει μέσα και έξω από το κορμί της. Λες το καψουροτράγουδο και - άλλο αυτό - το  ερωτοτράγουδο έχουν τη δική τους ποίηση. Τον δικό τους τρόπο. 

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ