ΜΕΤΑ ΤΑ 90 ΔΕΝ... ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

Πέθανε, λέει, και το  πρώτο που ψάχνω στον πεθαμένο είναι η ηλικία του. Πόσο χρονών πέθανε. Αν, δηλαδή, είναι 10 π.χ. ο πεθαμένος ή 50 και 90 χρονών. Έτσι είναι. Να το κλάψω το φουκαριάρικο αν πέθανε στο άνθος της ηλικίας του, όπως λένε. Αν πέθανε στα εκατό, τι; Να μην δεχθώ τους ατράνταχτους νόμους της φύσης; Τι, δηλαδή; Δεν γίνεται να μην πεθάνει, κι αν περάσει τα 90, να σταματήσει κάπου ανάμεσα στα 90 και τα 100.

Δεν πεθαίνει, λοιπόν, κανένας όταν πια έχει χορτάσει τη ζωή. Κανονισμένα πράγματα. Κανείς δεν είναι αθάνατος. Κανένας δεν γλυτώνει. Άρα, για να το φιλοσοφήσουμε, είναι τουλάχιστον προκλητικό να μιλάνε για θάνατο για όποιον πέρασε τα 90, έστω τα εκατό. Σ' αυτές τις ηλικίες δεν μιλάς για θάνατο, αλλά για πέταγμα, για φτερούγισμα ζωής, από εδώ στο άγνωστο.