Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Παρακολουθούσα το παιχνίδι Ολλανδίας – Αργεντινής και λυπόμουνα τον εαυτό μου. Να είμαι βιδωμένος στην πολυθρόνα, άγρια μεσάνυχτα, να φάω στη μάπα και μια παράταση, για ποιο λόγο; Δεν παιζότανε μπάλλα, ούτε από τη μια ομάδα, ούτε από την άλλη.

Γιατί, λοιπόν, δεν πήγαινα για ύπνο; Δύσκολο. Απίθανο. Δεν είναι ότι είσαι επαγγελματίας, ότι κάνεις μια δουλειά. Απλός ποδοσφαιράκιας να ‘σαι δεν ξεκολλάς από το κουτί. Θα κάτσεις μέχρι το τέλος. Μέχρι το τέλος του τέλους. Κι αν είχε κι άλλο έργο μετά τα πέναλτυ, πάλι θα κρατούσες τα μάτια ανοικτά.

Η δύναμη του ποδοσφαίρου. Του θεάματος που βλέπεται μόνον ζωντανά. Δεν είναι σινεμά, ούτε τραγούδι να το χαρείς και μπαγιάτικο.

Είναι αυτό που είναι και αισθάνεσαι πως θα ήταν έλλειμμα, ότι θα χάσεις κάτι αν δεν το παρακολουθήσεις στις στιγμές της δράσης του.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Και στις μάπα παραστάσεις σε καθηλώνει.

Διαβάστε ακόμα:

Ο Μέσι δεν είναι Μαραντόνα