ΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΣΟΥΛΑΣ ΜΑΝΤΟΝΑ

Δεν μας χ…, ρε Νταλάρα; Το θυμόσαστε, ελπίζω, αυτό το ξεχασμένο σλόγκαν. Δεν μας χ…, ρε Μαντόνα; Αυτό λέω εγώ. Η μαντάμ το ‘ριξε στον αντιρατσισμό! Όχι, ρε.

Έβαλε δυο ημίγυμνους χορευτές της η Μαντόνα τον έναν με την μουσουλμανική ημισέληνο, τον άλλον με το εβραϊκό αστέρι του Δαυϊδ, για να περάσει κι αυτή το μήνυμα ότι όλοι είμαστε ίδιοι, ότι όλων των ανθρώπων το αίμα έχει το ίδιο χρώμα. Σοβαρά;

Σοβαρά μιλάμε. Πολύ σοβαρά. Και θα περιμένουμε να μας το πει, τούτο και το άλλο, η κάθε κυρία Μαντόνα. Από πού και ως πού; Επειδή είναι τραγουδίστρια. Άσε, ρε. Τι θα πει «επειδή είναι τραγουδίστρια»; Θα πει επειδή η εν λόγω είναι ένα πολυεθνικό βιομηχανοποιημένο προϊόν. Γι’ αυτό. Η μεγαλοκοπέλλα πρώτα απ’ όλα, πάνω απ’ όλα, από την τέχνη, το τραγούδι, το χορό, το σώου, το ό,τι κάνει, μπίζνες. Πουλάει τη μαστοριά της πάνω στη σκηνή, την τσαχπινιά της, και πολύ καλώς πράττει. Όχι, όμως, να λανσάρει και ηθική και διδαχή. Πάει πολύ. Άσε, ρε.

Ξευτύλα πολιτιστική είναι να σου λέει ποιο είναι το σωστό και ποιο το άπρεπο μια διεθνής τσούλα, επειδή πουλάει σαν τραγουδίστρια. Εκεί κατάντησαν οι κοινωνίες. Τα ξύνει ο κόσμος όταν μιλάνε πατριάρχες και φιλόσοφοι, επιστήμονες και κυβερνήτες, και έχουν αυτιά στα ξεκατινιάσματα κάθε σουρτούκας.

Διαβάστε ακόμα:

Η Κατερίνα για τα παιδιά των gay