ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΒΟΥΡΕΣ

Στρατηγός ο Δομάζος, γράφανε παληά. Καλό. Πολύ καλό. Γιατί όχι στρατηγός ένας ποδοσφαιριστής που ενεργεί επιτελικά μέσα στο παιχνίδι. Αυτός ορίζει το ρυθμό και τον τρόπο που η ομάδα του θα αμυνθεί, θα επιτεθεί.

Δέχομαι, λοιπόν, να πεις έναν παίκτη “στρατηγό” και “μαέστρο” και “αρτίστα”, ακόμα και “ημίθεο”, “Θεό”. Ψιλομανούριασαν κάποιοι από το παπαδαριό όταν άρχισαν οι αθλητικές εφημερίδες να χαρακτηρίζουν “Θεούς” κάποιους ποδοσφαιριστές, μετά από εκπληκτική τους απόδοση και σε συνδυασμό με τη νίκη της ομάδας τους.

Πράγματι κάποιοι παικταράδες έχουν κάτι το εξωπραγματικό, το θεϊκό, η φιγούρα τους και ο ψυχισμός που βγαίνει από το παιχνίδι τους εισπράττεται στην εξέδρα με τρόπο που δύσκολα εκφράζεται με λέξεις.

Έχασε η Ίντερ στο Μεάτσα από την Κάλιαρι με 4-1(!) και έδωσαν τίτλο “Τραγωδία στο Μιλάνο”. Όχι, ρε! Δεν χρησιμοποιείς τη λέξη “τραγωδία” στο ποδόσφαιρο, παρά μόνον αν σκοτωθούν άνθρωποι, αν γκρεμιστεί μια κερκίδα π.χ.

Τι θα πει τραγωδία; Είναι ένα γεγονός που προκάλεσε θύματα, καταστροφή, πόνο σε ανθρώπους. Και οι Έλληνες έτσι ονομάτισαν το είδος του θεάτρου που αναπαριστά παθήματα ανθρώπων. Και στους θεατές προκαλείται το έλεος και ο φόβος.

Δεν θα πεις τραγωδία μια βαρειά και ντροπιαστική ήττα. Ποτέ. Δεν την πλησιάζεις αυτή τη λέξη με τη δική της ιερότητα. Μίλησε για διασυρμό της Ιντερ, για ντροπή της, ζήτα και τα ρέστα από τον Μοράτι, όμως όχι ότι είναι τραγωδία για το Μιλάνο το 4-1 της Κάλιαρι.

Διαβάστε ακόμα:

Η σφαγή των μεγάλων στο Mega