ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Πεκίνο. Ζωντανή μετάδοση από την κρατική τηλεόραση. Στο μικρόφωνο ο επαγγελματίας. Ο ειδικός. Ο δημοσιογράφος που κάνει αυτή τη δουλειά 30 και 40 χρόνια. Όχι κάποιος τυχαίος.

Γίνεται, για παράδειγμα, η κούρσα στα 1.500 μ. ή, το άλμα σε ύψος, ο ακοντισμός και η σκυταλοδρομία. Είσαι μάρτυς του αίσχους. Μιας δημοσιογραφικής αηδίας.

Όσο κρατάει το αγώνισμα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, ο κρατικός δημοσιογράφος θα σε τρελλάνει στα νούμερα. Στα στατιστικά. Αυτός είναι τόσο χρονών, ο άλλος ήταν τρίτος στους ολυμπιακούς και δεύτερος στους πανευρωπαϊκός, εκείνος έχει ατομική επίδοση τόσο, θέλουμε τρεις γύρους ακόμα, ο τάδε περνάει μπροστά, ο δείνα επιτίθεται, που είχε κερδίσει πριν επτά χρόνια στους άλφα αγώνες.

Δεν βγαίνει από το στόμα του «ειδικού» εδώ και 50 χρόνια ούτε μια ατάκα για το συγκεκριμένο αγώνισμα, είτε είναι το επί κοντώ, είτε η σφυροβολία. Τίποτα. Να μπάσει τον τηλεθεατή στη μαγεία του αθλητισμού. Να μυήσει όσους τον ακούν στην ιδιαιτερότητα αυτού και του άλλου αγωνίσματος.

Τίποτα. Ο δημοσιογράφος δεν βλέπει στίβο. Μόνον ονόματα ξέρει και ρεκόρ. Όπως ένας λογιστής που κάνει αριθμητικές πράξεις, που παιδεύεται με νούμερα.

Διαβάστε ακόμα:

Η χυδαία επίθεση στον Ιωάννη Μελισσανίδη