ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΜΑ ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ...

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Η νέα κόντρα της κυβέρνησης με τον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη αναζωπύρωσε τη διαμάχη που ξέσπασε σχεδόν με την έναρξη λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας αυτό που πιστεύουν πολλοί. Ότι το καλύτερο πρόγραμμα της εγχώριας ΤΙΒΙ είναι οι καβγάδες των εκάστοτε κυβερνήσεων με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Η αέναη μάχη για την εξουσία. Και είναι ενδιαφέρον γιατί έχει έντονο παρασκήνιο, μπόλικη αντιπαράθεση και αρκετό χρήμα. Όσο για το δίπτυχο αίμα και σπέρμα που θα έκανε το σενάριο ακόμη πιο ελκυστικό, πολλά λέγονται και περισσότερα θρυλούνται.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τη μοναδική αντίδραση ενάντια στο νόμο για την ιδιωτική τηλεόραση που προήλθε από τον τότε πρόεδρο της ΔΗΑΝΑ και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. Όντως συγκλονιστική η ομιλία του στις 14 Σεπτεμβρίου 1989: «Αξιότιμοι κύριοι συνάδελφοι, ό,τι και να κάνετε σ’ αυτό το άρθρο, όπως και να το τροποποιήσετε, που δεν το τολμάτε, όπως και να αξιώσετε σύμφωνη γνώμη, που δεν θα την αξιώσετε, η κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες. Ένας τρόπος και μόνον υπάρχει, να παρέμβει η Βουλή και να μη δοθούν οι άδειες σε ανθρώπους επικίνδυνους, να ψηφιστεί η διάταξη κατά την οποία απαγορεύεται στους εκδότες να χορηγούνται οι άδειες».

Ο Κ. Στεφανόπουλος χαρακτήριζε αντισυνταγματική τη διάταξη, αλλά και ολόκληρο το νόμο κάνοντας σκληρή κριτική κυρίως στον Συνασπισμό για τη στάση που κρατούσε: «Εγώ δεν τους εχθρεύομαι ούτε ταξικές διαφορές έχω μαζί τους. Καμία. Με μερικούς δε εξ αυτών, ανταλλάσσω πολύ ευχαρίστως και χαιρετισμό. (...) Και αν εγένεντο ήρωες στην υπόθεση Κοσκωτά και εγένεντο, και αποκαλύπτομαι για την ικανότητά τους αυτή, λόγω συμφέροντός τους. Και ξεκίνησαν, όχι υποθέτοντας τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά ότι πρόκειται περί χρημάτων της μαφίας. Τους ενόχλησε η μαφία. Κοιτάξτε πόσο ενοχλείται κανείς από τα όμοια». (Πρακτικά της Βουλής 14/9/1989).

Ο πόλεμος εξουσίας που σοβούσε στο παρασκήνιο, πήρε μεγάλες διαστάσεις το 1992 με τη φυλάκιση των εκδοτών – δημοσιογράφων, που αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον αντιτρομοκρατικό νόμο 1916 «...για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα», που προέβλεπε την απαγόρευση δημοσίευσης των προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων στις εφημερίδες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεωρούσε ότι έτσι θα εμπόδιζε καθοριστικά την πρόσβαση των ιδεών της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν στην κοινωνία.

Για την αντιπολίτευση, όμως, δεν επρόκειτο μόνο για περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου, αλλά και για επανεγκαθίδρυση του αστυνομικού κράτους. Τελικά οι εκδότες – δημοσιογράφοι αποφυλακίστηκαν μετά από 13 ημέρες, καθώς η ποινή τους είχε ανασταλτικό χαρακτήρα και έκριναν ότι δεν υπήρχε νόημα να μείνουν άλλο στη φυλακή, καθώς το μήνυμα είχε περάσει.

Το 1993 (επί Μητσοτάκη) με το νόμο Κούβελα δόθηκαν συνολικά επτά τηλεοπτικές άδειες εθνικής εμβέλειας -άλλες δύο δόθηκαν αργότερα από την κυβέρνηση Παπανδρέου (τέλη 1993) για να γίνουν τελικά εννιά. Όλα αυτά τα χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις, από τον Ανδρέα Παπανδρέου (στην δεύτερη θητεία του) μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά δεν έκαναν το παραμικρό για να ορίσουν τους κανόνες τους παιχνιδιού, αφού το νομικό κενό τους βόλευε όλους.

Μία απόπειρα να δοθούν κανονικές άδειες επιχειρήθηκε το 1997, με την προκήρυξη επί πρωθυπουργίας Σημίτη και υπουργίας Τύπου Δημήτρη Ρέππα 117 αδειών τηλεοπτικών σταθμών, εκ των οποίων οι 6 εθνικής εμβέλειας, 53 περιφερειακής και 58 τοπικής. Ο διαγωνισμός διατηρήθηκε ανοιχτός για πέντε (!) χρόνια, κηρύχθηκε άγονος το 2002, αλλά αντί η κυβέρνηση Σημίτη και ο μετέπειτα υπουργός Τύπου Χρήστος Πρωτόπαππας να κλείσει τα κανάλια, τους ξαναέδωσε προσωρινές άδειες για να λειτουργούν κανονικά.

Μετά ήρθε ο Μπαϊρακτάρης και οι νταβατζήδες, η διάταξη να είναι φανερός ο βασικός μέτοχος κάθε καναλιού δεν πέρασε από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και φτάσαμε στο νόμο Ρουσόπουλου για τη «...συγκέντρωση των ΜΜΕ, την αδειοδότηση των ηλεκτρονικών μέσων και τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή» – μια μετάβαση, που ήρε ουσιαστικά όλα τα ασυμβίβαστα. Και, ταυτόχρονα, άνοιξε και τον δρόμο για τα δώρα της «ψηφιακής εποχής» – δώρα, που επισφραγίσθηκαν με το μονοπώλιο της Digea (την εταιρία που έχει το μονοπώλιο στη διανομή του τηλεοπτικού σήματος στην Ελλάδα).

Τώρα είναι σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος Τσίπρα – εκδοτών...

Διαβάστε ακόμα:

Τέλος εποχής για τηλεπερσόνες