ΜΝΗΜΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΕΜΠΗ

Πέρασαν 19 χρόνια από τότε που την κοπάνησε ο Χρήστος Σιέμπης. Σα να μου φαίνονται πολλά. Πάρα πολλά. Μήπως έχω κάνει λάθος στο μέτρημα. Πέθανε σα σήμερα 7 Απριλίου το 1997, άρα εικοσαετία παρά ένα. Δεν το σκέφθηκα. Πώς όταν θάψεις δικό σου άνθρωπο, επειδή τον κρατάς ζωντανό στη μνήμη, το χρόνο της απώλειας δεν τον ακουμπά η
αριθμητική...

Τι 20 και 10, τι μόλις πέρυσι. Όποτε κι αν τον έχασες τον αδελφό, τον φίλο, τον συνεργάτη, τον γείτονα, τον συμμαθητή, είναι το ίδιο. Όχι, ακριβώς... Εκείνον που τον θεωρείς δικό σου, εκείνον με τον οποίον επικοινωνείς μαζύ του και με τα μάτια, εκείνον που γούσταρες, που τον γουστάρεις ακόμα, όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερα τον κρατάς δίπλα σου. Όλο και περισσότερο η μνήμη του σβήνει το χρόνο, τον κομματιάζει, τον μικραίνει.

Θυμάμαι τον Σιέμπη, τον έχω στην καβάτζα της σκέψης μου, γιατί μ' αρέσει να θυμάμαι το δικό μου παρελθόν. Γιατί με τους καιρούς του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» είναι δεμένος ο Χρήστος.

Απαραίτητη σημείωση για όσους δεν γνωρίζουν. Ο Θεσσαλονικιός εμφανίστηκε στον Ταύρο λίγες ημέρες πριν κυκλοφορήσει η φυλλάδα:

«Ποιος είσαι εσύ;».
-Ο κανένας, αλλά θέλω να γίνω δημοσιογράφος.
«Τι έχεις κάνει μέχρι σήμερα;».
-Τίποτα..., γράφω στο εφημεριδάκι του Συνδέσμου Φιλάθλων ΠΑΟΚ Αθήνας.
«Και θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος...».
-Πολύ.

Μάτια υγρά. Ζεστά. Το πρώτο που είδε εκείνος που τον είχε αντίκρυ. Δύσκολο να κουλαντρίσει το παλληκάρι τις ευαισθησίες που κουβαλούσε.

ΓΙΑ ΤΟΝ Χρήστο Σιέμπη στο apodytiriakias.gr υπάρχουν τα εξής κείμενα:
-Ο Αποδυτηριάκιας για τον Χρήστο Σιέμπη
-Μνήμη του «Φιλαθλαίου» Χρήστου Σιέμπη
-Μου έδωσες την ατάκα για όλους