Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ''ΦΙΛΙΑΣ''

Παρασκευή 19 Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων: Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των τηλεθεατών παρακολουθεί την ελληνοτουρκική αναμέτρηση στο «Survivor». Άλλαξαν πολύ, ως φαίνεται, τα πράγματα, από την επεισοδιακή συναυλία, την ίδια μέρα πριν από είκοσι χρόνια (1997), του Σάκη Ρουβά στην Πράσινη Γραμμή. Τότε η αντίδραση ήταν τόσο σφοδρή (ο έλλην σταρ και ο τούρκος συνάδελφός του Μπουράκ Κουτ είχαν γίνει δεκτοί με ντομάτες, γιαούρτια και πέτρες) που η καριέρα του Ρουβά κόντεψε να καταστραφεί. Τώρα οι «Διάσημοι» και οι «Μαχητές» μπορούν να παίζουν ανέμελα με τους φίλους τους τούς Τούρκους, διεκδικώντας μια εβδομάδα διακοπών στο Μπόντρουμ, την ελληνική Αλικαρνασσό.

Πράγματι, όλοι ετούτοι παίρνουν μέρος σε ένα εύπεπτο και ψυχαγωγικό παιχνίδι, δεν κάνουν πολιτική. Όμως, και τα παιχνίδια που παίζουμε (και δεν αναφέρομαι στα πολιτικά) δείχνουν ποιοι είμαστε. Ή πώς έχουμε καταντήσει έπειτα από τόσα χρόνια αμάθειας (ψιλά γράμματα είναι μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα της ιστορίας μας στα σχολικά βιβλία) και (ηθελημένης, ως ένα βαθμό) εθνικής αμνησίας.

«Προϊόν» ενός τέτοιου κόσμου και η τηλεόρασή μας, συνεχίζει με το ελληνοτουρκικό «Survivor» εκείνο που έκανε σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια: να προβάλει μια ονειρική, εξιδανικευμένη, παιχνιδιάρικη φιλία ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους, που στο κάτω-κάτω «δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε», όπως πολλάκις ακούγεται. (Δεν έχουμε;)...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ του άρθρου του Κοσμά Βίδου στο protagon.gr