Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Είναι δημοσιογράφος. Με Δέλτα κεφαλαίο Δημοσιογράφος. Το είδος δεν πέθανε. Υπάρχουν ακόμα επαγγελματίες που ξέρουν τι είναι δημοσιογραφία και τους γουστάρει με χίλια αυτό που είναι. Αυτό που κάνουν, χωρίς να κατεβάζουν τα βρακιά τους. Χωρίς να γλύφουν.

Το τοπίο δεν ευνοεί τη δημοσιογραφία. Εκδοτικές επιχειρήσεις, συνδικαλιστικά σωματεία, κόμματα και γενικά αυτό που λέγεται κράτος κρατάνε στάση εχθρική στη δημοσιογραφία. Και από την άλλη, ευλογείται, όχι απλά είναι ανεκτή η ''δημοσιογραφία'' του πωπού. Φόρα παρτίδα βγαίνει ο άλλος, σκέτος λαϊκός αγωνιστής, αναγνωρισμένος... δημοσιογράφος, και υπερασπίζεται τα δίκαια της... ποδοσφαιρικής του ομάδας. Απευθυνόμενος, βέβαια, στα χουλιγκανοπρεζόνια της εξέδρας. Στο ίδιο ακριβώς στυλ οι κομματικοί ''δημοσιογράφοι'', στα ίσα κι αυτοί υπηρετούν το... λειτούργημα της ενημέρωσης και της αντικειμενικότητας.

''Δημοσιογράφοι'' και οι πασίγνωστοι στο χώρο με σχέσεις έμμισθες με τράπεζες και επιχειρηματικούς ομίλους της πρώτης γραμμής διαπλοκής. Όλοι τους αποδεκτοί, από την κυβέρνηση, από την αντιπολίτευση.

Ο καθένας φαντάζεται πως αισθάνονται οι με Δέλτα κεφαλαίο Δημοσιογράφοι. Εκείνοι, μάλιστα, που πέρα από το ήθος τους μετράνε στη δουλειά τους. Και τη λατρεύουν. Και δεν κάνουν κέφι να περνάνε από κομματικά γραφεία, από υπουργικές στρούγκες. Να χάσουν και τη δημοσιογραφική, και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους.

Τραγικό. Να νοιώθει απομονωμένος, ''σημαδεμένος'' ο δημοσιογράφος και να μην έχει γήπεδο να παίξει.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΟΤΕ ΘΑ… ΦΥΓΕΙ Ο ΜΑΡΤΙΝΣ