Ο ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΕΜΠΗ

Τα πρώτα δέκα χρόνια ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» δεν είχε κανένα θάνατο. Η εφημερίδα κυκλοφόρησε το 1982 και μέχρι το 1992 ουδέν θανατικό. Λογαριάζει ηλικίες ο Χάρος; Νέα παιδιά, αφαντάριστα ακόμα ξεκίνησαν τη δουλειά από τον «ΦΙΛΑΘΛΟ» κι είχαν τη ζωή τους όλη μπροστά του και τον Άλλον, τον μαυροντυμένο μακριά τους.

Ο πρώτος θάνατος στη φυλλάδα ήρθε το 1994. Ο μπασκετικός Παπαδόπουλος στα 25 του, πριν καλά – καλά ξεκινήσει τη δημοσιογραφία, ένα τρυφερό πλάσμα, Πειραιωτάκι, έφυγε από την κακιά αρρώστια. Ο Χρήστος Σιέμπης ταλαιπωρήθηκε περισσότερο, εγχειρίστηκε και στις ΗΠΑ, όμως ο Άλλος τον είχε στο σημάδιμός δεν άλλαξε. Πέθανε σα σήμερα, ημέρα Δευτέρα 7 Απριλίου, το 1997.

Για την απώλεια του Χρήστου Σιέμπη δίνουμε το κείμενο του αποδυτηριάκια Κάθε Κυριακή ο ΠΑΟΚ εξάρες

Πέθανε από καρκίνο ο Χρήστος Σιέμπης. Και λοιπόν; Εκεί που είναι τώρα δεν υποφέρει από κανένα καρκίνο. Εκεί που βρίσκεται τώρα δεν τον πιάνει τίποτα. Πήγανε όλοι χθες το απόγευμα στο νεκροταφείο για την κηδεία του Χρήστου. Για να τον θάψουν, να τον κλάψουν. Όχι, ρε. Τώρα ο Χρήστος τα έχει όλα. Τώρα τα έχει βρει όλα. Εκεί που είναι έχει μαζί του τον «ΦΙΛΑΘΛΟ», τον Καραγιαννίδη, τον Μπαζίνα, τον ΠΑΟΚ, τον Σπριντ. Όλα, σου λέω. Όλα χωρίς τον περιορισμό του φυσικού του σώματος. Τέλος. Τώρα είναι ο Χρήστος Σιέμπης. Τώρα είναι που τα έχει δημιουργήσει όλα νοητικά εκεί που είναι. Παρέα με τα δύο παιδιά του, τη γυναίκα του, τους γονείς του.

Πέθανε, λέει, ο Χρήστος Σιέμπης. Και τι σημασία έχει αυτό; Ο ΠΑΟΚ κάθε εβδομάδα ρίχνει εξάρες. Αυτό ζει τώρα πλέον ο Χρήστος. Δεν είναι μόνον ότι ο ΠΑΟΚ κερδίζει τους πάντες που βρίσκει μπροστά του και τους φορτώνει γκολ πάρτε για να έχετε. Και η Τούμπα συμπεριφέρεται άψογα. Εκεί είναι που έχει τρελαθεί η Χρηστάρα. Οι παοκτζήδες ρίχνουν γαρδένιες στους διαιτητές. Μαυρόασπρες γαρδένιες.

Ο καταραμένος ο καρκίνος τού είχε πάρει τα μαλλιά τού Χρήστου. Πλέον δεν τρέχει τίποτα που πήγε. Ποια μαλλιά. Κοτσίδα ολόκληρη έχει τώρα, σκέτη αλογουρά, όχι φαλακρός όπως είχε γίνει. Όλα, σου λέω όλα, είναι ονειρεμένα εκεί που βρίσκεται ε ο Χρήστος Σιέμπης, και στο λέω αυτό διότι ήταν άνθρωπος με καλωσύνη, με θάρρος κι είχε εύκολο το γέλιο.

Δεν υπάρχει έχθρα εκεί που πήγε ο Χρήστος. Ούτε μίσος, εμπάθεια και τέτοια. Μόνο καλό. Διαβάζει τώρα αποδυτηριάκια, μ’ αυτό που του γράφω, και σπαρταράει στο γέλιο. Αυτό είναι. Όλα είναι ωραία. Κάθε μέρα. Ακόμα και με τον Γεωργίου διασκεδάζει. Άσε που μιλάει κάθε μέρα με Καραγιαννίδη. Ωχ… Σα να μου φεύγει ένα δάκρυ. Όχι, ρε. Τίποτα δεν είναι. Και στο κάτω – κάτω εγώ συμπεριφέρομαι γήϊνα. Στον Χρήστο τώρα όλα πηγάζουν από το θείο. Ο Χρήστος δεν μπορεί να έχει παράπονα. Εκεί ψηλά δεν υπάρχει χώρος για ατέλειες.

Και στο πολύ επάνω του είναι τώρα ο Χρήστος Σιέμπης. Όλα είναι περίφημα και μαγικά. Ο Σπριντ εφ εμ έχει παγκόσμια εμβέλεια και περισσότερους από εκατό εκατομμύρια ακροατές. Να σου πω και το άλλο; Αν σκεφθεί καμιά φορά ο Χρήστος, που δεν θα το σκεφθεί, αλλά αν το σκεφθεί, το τι πέρασε σ’ αυτή την άτιμη τη ζωή, εδώ κάτω στη γη, ξέρεις τι θα πει; «Δόξα να έχεις, πλάστη μου, ξύπνησα από ένα κακό όνειρο, από έναν εφιάλτη».

Και ποιος δεν ακούει το ραδιόφωνο του Χρήστου. Μόνο στη γη, μόνο στην Ελλάδα δεν ακούγεται ο Σπριντ. Και πώς να ακουστεί, αφού δεν παίζει. Ο Χρήστος, όμως, ακούει Σπριντ με εκατομμύρια κόσμο. Ψαράδες της Μασαλίας ακούνε Σπριντ, βουτηχτές μαργαριταριών της Μαδαγασκάρης, σφουγγαράδες αιγαιοπελαγίτες, ινδιάνοι, εσκιμώοι κυκλοφορούν με τρανζιστοράκια να μάθουν πόσα έριξε η παοκάρα. Αυτό βλέπει ο Χρήστος. Τους εσκιμώους να έχουν παρατήσει το ψάρεμα στις τρύπες μέσα στον πάγο και να μετράνε τα γκολ του ΠΑΟΚ στο ντέρμπυ.

Κι αν κάποιος μαλάκας βρεθεί ξαφνικά εκεί που είναι τώρα η Χρηστάρα και του πει «Έλα να επιστρέψεις…, για όνομα του θεού, ρε, Χρήστο, σύνελθε, ρε, είσαι πεθαμένος, ρε…», τότε ο Σιέμπης θα του πει: «Τι λες, βρε κορόιδο; Εγώ είμαι πεθαμένος ή εσύ; Αυτό θα του πει του αρχικορόιδου ο Χρήστος. Εγώ είμαι πεθαμένος; Εγώ που βλέπω να κερδίζει ο ΠΑΟΚ με 6-0 και ο Σπριντ υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας και με τον Λάρυ Κιγκ. Εγώ είμαι πεθαμένος; Ε, καλά κάνω κι είμαι πεθαμένος, αν έτσι με βλέπεις. Εσύ, κορόιδο, τι κάνεις.

Ούτε που πήρε χαμπάρι ο Χρήστος ότι πέθανε. Και πώς να το πάρει, αφού δεν πέθανε, Είναι σα να ξύπνησε από ένα όνειρο. Αυτό έγινε. Δεν πεθαίνει ο άνθρωπος, ρε. Αυτό σου λέω. Το επιβεβαιώνει ο θάνατος του Χρήστου Σιέμπη. Δεν πεθαίνεις. Σα να ξυπνάς, σου λέω, από ένα εφιάλτη και κτίζεις έναν νοητικό κόσμο, όπως τον γουστάρεις εσύ. Μόνον, όμως, αν είσαι καλός άνθρωπος όπως ο Χρήστος συμβαίνει αυτό. Πεθαίνεις εσύ, ο κάθαρμας, αλλά δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα ωραία όπως ο καλός. Αρχάγγελο Γαβριήλ βλέπει ο καλός, ένας Χρήστος Σιέμπης, ενώ ο καθήκης βλέπει Βελζεβούλη, βλέπει έναν μαύρο σατανά με κέρατα και ουρά. Έτσι είναι. Το ίδιο βλέπουν και οι δυο, αλλά το βλέπουν διαφορετικά. Αρκετά. Δεν μπορώ άλλο. Φθάνει. Αυτός ζει. Βεβαίως. Και καλά κάνει και ζει ο Χρήστος. Ποιος είναι καλύτερος; Αυτός ή αυτοί που τον πίκραναν;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ 10.04.1997

Διαβάστε ακόμα:

ΚΑΙ ΜΕ ΜΠΑΜΠΑΚΙΑ ΒΟΥΛΩΝΕΙΣ ΣΤΟΜΑΤΑ