ΞΕΒΡΑΚΩΤΙΚΟΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ (ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ) ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Από γραπτά του Βασίλη Ραφαηλίδη:
- Η γεμάτη αίμα και δυστυχία ανθρώπινη Ιστορία μαρτυράει πως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς άνθρωπος. Πρέπει να γίνει άνθρωπος.
- Η εξουσία είναι κάτι παρά φύσιν. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία.
- Τον Σωκράτη τον σκότωσε η Δημοκρατία, με δημοκρατικές διαδικασίες.
- Ο Λένιν κέρδισε τη μάζα διότι της υποσχέθηκε φαί. Χάσανε τη μάζα οι διάδοχοι του διότι δεν κράτησαν την υπόσχεση.

Θέλεις κι άλλα; Λόγια αληθινά και γι' αυτό ανατρεπτικά. Ξεστραβωτικά. Θέλεις κι άλλες ατάκες που απομονώνω από κείμενα του Ραφαηλίδη και ανοίγουν τρύπες στο χάος και μας ρουφάνε αδιάβαστους. Να συνεχίσω, λοιπόν, και όποιον πάρει ο Χάρος:

- Την χώρα των απατεώνων αποκλείεται να μην την κυβερνάνε απατεώνες. Στην Ελλάδα η απάτη στο δημόσιο βίο έχει ιδιωτική βάση. Τη θέλει ο λαός, τη στηρίζει ο λαός.

- Το ''έπος του Πολυτεχνείου'' έγινε το ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για εκείνους που εφτά χρόνια λούφαζαν.

Αρκετά.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι σπουδαίος. Δεν λέω ότι μας λείπει. Στο φινάλε άνθρωπος ήταν, φθαρτός, άρα ό,τι πρόλαβε μέχρι να πεθάνει στα 66 του χρόνια, σα σήμερα 8 Σεπτεμβρίου, το 2000. Και πρόλαβε αρκετά να πει, και να γράψει. Αυτό, λοιπόν, που αξίζει, με αφορμή την απουσία του Ραφαηλίδη, είναι να πεις ότι λείπουν σήμερα στην Ελλάδα άνθρωποι σαν κι αυτόν. Ναι, μας λείπουν φωνές, υπογραφές.

- Μην είσαι σίγουρος, αποδυτηριάκια...
''... Ποιος είσαι εσύ;''
- Ο αντίλογος είμαι και στη βγαίνω αντιπολίτευση. Όταν λες, αποδυτηριάκια, ότι μας λείπει μια φωνή, μια σκέψη όπως εκείνη του Βασίλη Ραφαηλίδη, τότε υπονοείς ότι στην Ελλάδα παίζει η ανάγκη να ακούσουνε. Συμβαίνει κάτι τέτοιο, αποδυτηριάκια;
Συνεχίζω εγώ τον αγαπημένο μου μονόλογο, αυτόν που γεννάει τον αντίλογο, και τον διάλογο. Κριτικός κινηματογράφου ήταν η επαγγελματική ιδιότητα του Βασίλη Ραφαηλίδη. Ξεκίνησε να γίνει σκηνοθέτης, αλλά όταν γύρισε δυο ταινίες μικρού μήκους, αφού πρώτα δούλεψε βοηθός στους πετυχημένους σκηνοθέτες Νίκο Κούνδουρο και Ροβήλο Μανθούλη, κατάλαβε ότι δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά και αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία, και στο γράψιμο.

Με την εμφάνιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ο Ραφαηλίδης, επειδή «τα έλεγε», μάλιστα χωρίς κομματική ταυτότητα αυτός ο «ανεξάρτητος» κομουνιστής, πολυεμφανιζόταν στα παράθυρα. Και ο λόγος του, οξύς, αιχμηρός, πάντα με ουσία και περιεχόμενο. Να, γιατί, λέω τι είναι αυτό που λείπει. Εκείνος έχει να πει, όχι σαν κάποιους μαϊντανούς που λένε για να λένε και δικαιολογούν την ανυπαρξία τους με το να αυτοδιορίζονται αντίλογοι, αντίπαλοι της κυβέρνησης, αντίπαλοι της αντιπολίτευσης.

Έκανε κριτική για μια ταινία σε μια ολόκληρη σελίδα ο Ραφαηλίδης και οι 1.950 λέξεις από τις 2.000 του κειμένου του δεν αφορούσαν την ταινία. Αφορμή ήταν φιλμ να πει τα δικά του. Για παράδειγμα, θέμα μια ταινία γκαγκστερική. Ο Ραφαηλίδης έγραφε παπάδες για τη μαφία, όχι απαραίτητα για την υπόθεση του έργου. Είχε φανατικό, προσωπικό κοινό. Όποιος διαβάσει τα βιβλία του, βγαίνει κερδισμένος.

Καταγωγή από τα Σέρβια της Κοζάνης, έζησε χρόνια στα Εξάρχεια. Και κάτι προσωπικό του. Η μεγάλη ερωτική σχέση της ζωής του, κράτησε δυο χρόνια, ήταν με την ηθοποιό Άννα Φόνσου.

Διαβάστε ακόμα:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΕ, ΝΤΑΡΑΒΕΡΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΧΕΙΣ;