ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Μαρτύριο. Ανοίγεις την τηλεόραση και σου κάνει επίθεση κατάμουτρα. Αυτά θα πληρώσουμε στους φόρους. Πέντε χρόνια τώρα το μαρτύριο. Αλλάζεις κανάλι. Οι δανειστές επιμένουν στις απολύσεις. Και σε νέα σφαγή των συντάξεων, Ξανά μανά πας σ' άλλο κανάλι. Το χρέος δεν μειώθηκε.

Είναι κατάσταση αυτή, ρωτάω. Να δέχεται ο Έλληνας στα ίσα την απειλή ότι θα πεινάσετε, θα ψοφήσετε όρθιοι. Πώς να το αντέξεις, ρε; Κι όμως, ακόμα είμαστε όρθιοι. Καθόμαστε μόνον όταν παίρνουμε θέση μπροστά στην άτιμη τηλεόραση.
Ο εντεταλμένος δούλος στο αυτί του αυτοκράτορα ψιθυρίζει: ''Μέμνησο του θανάτου''. Αυτή είναι η δουλειά του. Να υπενθυμίζει στον άλλον ότι κι εσύ, ο γαμάω, ο υπεράνω όλων, ο κρατών τον πλανήτη από τα αρχίδια του, δεν γλυτώνεις από τον θείο Χάρη. Τον παλιόπουστα Χάρο.

Και με κίνδυνο της ζωής του ο δούλος όφειλε να περνάει το μήνυμα στο αφεντικό, ότι κι εσύ είσαι θνητός. Πώς. όμως, να αντέξει τέτοια αλήθεια ο αυτοκράτωρ; Αυτός που είχε τον κόσμο στα πόδια του. Μόλις άκουγε τη γαμημένη ατάκα, που τον προσγείωνε στην πραγματικότητα, συνήθως έδινε εντολή να εκτελεστεί ο ενοχλητικός ''σύμβουλος''.

Κανέναν φόβο οι υπάλληλοι των καναλιών για όσα απειλητικά ξεφωνίζουν και σου σακατεύουν κάθε κέφι, από το πρωί κιόλας. Όχι να δουλέψεις δεν μπορείς μετά, ούτε να αναπνεύσεις από την ανασφάλεια που σου ντοπάρουν.

Διαβάστε ακόμα:

ΕΛΛΗΝΕΣ: ΚΑΜΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ