ΕΝΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΣΟ ΘΕΛΩ

Ένα κι ένα κάνουν δύο. Όχι, σου λέει ο χάλιας. Τι είναι αυτό που μας λες, ρε αποδυτηριάκια; Να κάνω τον κόπο να ρωτήσω τον χάλια πόσο κάνουν ένα κι ένα; Δεν χρειάζεται, την ξέρω την απάντησή του. Να, ποια είναι...
- Όσο και να κάνουν! Δύο, πάντως, δεν κάνουν ένα κι ένα. Γιατί, λοιπόν, παραμυθιάζεις τον κόσμο, ρε, αποδυτηριάκια, και δεν αφήνεις τα σάπια. Που, δηλαδή, το βρήκες ότι ένα κι ένα κάνουν δύο;
Αυτή είναι η απάντηση του χάλια. Γι' αυτό από την πρώτη ημέρα που έσκασε μύτη ο αποδυτηριακιας δεν απαντάει σε “σχόλια”. Είναι ελεύθερος ο καθένας να εκτεθεί, να πει τα δικά του, θα τα δει και δημοσιευμένα, όμως διάλογος δεν παίζει.

Ο διάλογος απαιτεί Λόγο. Εάν ο άλλος δεν έχει λόγο, δεν έχει λογική, δηλαδή η κουβέντα του δεν πατάει σε επιχειρήματα, είναι περιττό να συζητήσεις μαζί του.

Ένα κι ένα κάνουν δύο. Όχι, σου λέει, δεν κάνουν δύο, και μη σ’ενδιαφέρει πόσο κάνουν, περιορίσου στη δουλειά σου κι άσε μας ήσυχο. Ο ορισμός του χάλια.

Αράδες με αφορμή τον ''ΦΙΛΑΘΛΟ'', του αποδυτηριάκια το όχημα, που κυκλοφόρησε σα σήμερα 30 Νοεμβρίου, το 1982. Λοιπόν. Όταν απευθύνεσαι στον μαλάκα έχεις υποχρέωση να τον πεις μαλάκα. Σύμφωνα με τη σύγχρονη πια ιατρική αντίληψη ο γιατρός θα μιλήσει με ειλικρίνεια στον καρκινοπαθή. Αγαπητέ μου, έχετε καρκίνο.

Κάποτε δεν αναφερόταν καν η λέξη. Λέγανε «η κακιά αρρώστια». Σήμερα επιβάλλεται ο κόσμος και πολύ περισσότερο οι ασθενείς να μάθουν να ζουν παρέα με τον καρκίνο.

Ο αποδυτηριάκιας έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οι μαλάκες αποτελούν πλειοψηφία, πολύ περισσότερο όταν ο ατομικός άνθρωπος παραδίδεται στον συλλογικό άνθρωπο, από την πρώτη κιόλας ημέρα ξεκαθάρισε τα πράγματα. Αποκαλούσε μαλάκα τον αναγνώστη. Και απέδιδε τίτλο τιμής στον μαλάκα εκείνον που έχει αποφασίσει να σταματήσει να σκέπτεται σα μαλάκας, να συμπεριφέρεται σα μαλάκας.

Να γιατί τους εκπαιδευμένους αναγνώστες του ο αποδυτηριάκιας τους αποκαλούσε «κύριοι μαλάκες». Όχι σκέτοι μαλάκες. Αυτό είναι, κύριοι μαλάκες, έγραφε σ’ όσους επιθυμούσαν να αποκτήσουν ατομική συνείδηση, ατομική ελευθερία. Να ξεκοπούν από την ακατανίκητη δυναμική του όχλου, αυτή που συντρίβει το άτομο.

Γράφει ο αποδυτηριάκιας π.χ. για το θεϊκό πλάσμα Μπρους Λη, ένα αξεπέραστο σε αρετές και ικανότητες άτομο, τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά. Κι ένα σκουπίδι «σχολιάζει»: «Ποιος Μπρους Λη, της πλάκας είναι, μια μπατσιά του Κριστιάνο Ρονάλντο είναι».

Το πιο φοβερό είναι ότι το «σχόλιο» του τίποτα, του χάλια κάνει ταμείο από απαντήσεις κι αρχίζει ιντερνετικός «διάλογος». Ο χαβαλές. Που παίζεται σ’ όλους τους τόνους και σ’ όλους τους ρυθμούς στο σπορ της οπαδικής αντιπαλότητας.