Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Η πασίγνωστη γαλλική εφημερίδα “Liberation” πάντα θα απασχολεί. Ακόμα και χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Συμβαίνει. Επειδή κάποια πρόσωπα και πράγματα γεννήθηκαν για να προκαλούν. Ίσως, πάλι, επειδή ο κόσμος είναι... εύκολος στο να μαγνητίζεται από κάποια ''σημεία αναφοράς'' κι όχι από κάποια άλλα, πιθανόν περισσότερο χρήσιμα.

Η Liberation ιδρύθηκε από μαοϊκούς και τον μέγα κομουνιστή φιλόσοφο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Και ήταν ''προϊόν'' των ιστορικών επεισοδίων για την Γαλλία, κι όχι μόνο, του ''Μάη του ΄68''. Με την ευκαιρία να προσθέσω ότι η προκήρυξη της πρώτης τρομοκρατικής ενέργειας της ''17 Νοέμβρη'', της δολοφονίας του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Ουέλς, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των συντακτών της Γαλλίας. Στην Liberation, που μετά από χρόνια πέρασε στην ιδιοκτησία ενός Ρότσιλντ.

Φοβερά πράγματα. Η επαναστατική, η εκτός κόμματος, η υπεράνω και γιατί όχι ακραία αριστερή Liberation, να ανήκει σε επιχειρηματία του οποίου το όνομα αποτελεί τον εφιάλτη, τη λέπρα για κάθε αριστερό, δηλαδή το κεφάλαιο, τον καπιταλισμό.

Σα σήμερα 3 Απριλίου, πέντε χρόνια μετά τον πολυθρύλητο ''Μάη του ΄68'' πρωτοκυκλοφόρησε η Liberation. Με την κληρονομική ''αμαρτία'' έτσι κι αλλοιώς να απασχολεί το ίδιο, είτε πουλάει ένα εκατομμύριο φύλλα την ημέρα, είτε 100.000 όπως σήμερα. Για όσα γράφει και για όσα συμβαίνουν στους δημοσιογράφους της και τους μετόχους της. Είναι ισχυρό brandname και πουλάει το δικό του παραμύθι του. Εννοώ ότι δεν αλλάζει το ρου της Ιστορίας, όσο κι αν φωτίζει και ξυπνάει μυαλά αναγνωστών. Όσο κι αν ενεργεί παρεμβατικά ως μέσο.

Για παράδειγμα, άρθρο συντάκτη της εφημερίδας δεν δημοσιεύεται διότι το απορρίπτει η διευθυντική ομάδα. Τραβάνε μια απεργία διότι η εφημερίδα, σου λένε, είναι των δημοσιογράφων, όχι του διευθυντή. Ο οποίος, διευθυντής, άλλωστε εκλέγεται, τέλος πάντων έχει την παραδοχή των συντακτών.

Το άλλο. Οι δημοσιογράφοι της Liberation λένε ότι η ιδιοκτησία δεν ενδιαφέρεται για τη δημοσιογραφία, παρά μόνον για το οικονομικό κέρδος. Οι άνθρωποι, λέω για τους δημοσιογράφους, είναι για ξύλο. Γιατί; Επειδή ο δημοσιογράφος πράγματι οφείλει να ενδιαφέρεται μονάχα για τη δημοσιογραφία, αλλά και ο επιχειρηματίας μονάχα για το επιχειρηματικό κέρδος. Αν ο επιχειρηματίας έχει χασούρα τότε πως ο δημοσιογράφος θα κάνει δημοσιογραφία.

Είχαν κάνει απεργία οι δημοσιογράφοι της Liberation διότι αρνούνταν το σχέδιο για την επιβίωση της εφημερίδας που προέβλεπε μειώσεις μισθών, απολύσεις, μερική απασχόληση. Και στο πρωτοσέλιδο της ημέρας οι συντάκτες εξηγούσαν γιατί κάνουν απεργία. Ήθελαν, δηλαδή, με την απεργία να υποχρεωθεί η ιδιοκτησία να βάζει από την τσέπη της κι άλλα χρήματα προκειμένου να κυκλοφορεί μια ζημιογόνος εφημερίδα.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΟΧΙ