ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΠΕΘΑΜΕΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Είμαστε πολύ πίσω. Είμαστε πολύ χαμηλά. Κυκλοφορούμε γυμνοί. Δεν κουβαλάμε μνήμες περασμένων της περασμένης γενιάς, ούτε καν της δικής μας. Nα, μια πρόχειρη σκέψη με αφορμή το θάνατο του Ανδρέα Καπώνη. Η είδηση από τα ΜΜΕ δόθηκε τόσο φτωχά, τόσο ξερά. Ποια είδηση; Απλά τραβήξανε μια αγγελία θανάτου, επειδή δεν είχανε τίποτα να πούνε για το νεκρό πρωταθλητη. Και καθαρίσανε με την επίσης ξερή ανακοίνωση του Πανελληνίου.Του σωματείου του πεθαμενου.

Πέθανε, λέει, ο τάδε αθλητής του Πανελληνίου. Λες και έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία με ποια φανέλα αγωνιζόταν στον καιρό του και στις εθνικές διοργανώσεις του στίβου. Ε, αφού έδωσε το νέο ο κάποτε σύλλογος του πρωταθλητή, το ανέφερε η νεκρή δημοσιογραφία.

Ποιος ήταν ο Καπώνης; Τίποτα. Κάτιτις, ρε, παιδί μου, σχετικά με την παρουσία του στον αθλητισμό. Τίποτα. Κάτι για το χαρακτήρα του, αν άφησε πίσω του ένα βήμα, ένα στίγμα. Τίποτα. Να, γιατί λέω ότι πορευόμαστε μεσα σε κενό. Δεν ακουμπάει πουθενά η Ελλάδα του σήμερα. Ένα πράμα άδειο. Γιατί υπάρχει το μέσο, ένα κάρο άχρηστα μέσα, φυλλάδες, σάιτ, κανάλια, ραδιόφωνα. Για να πασάρουν την ανακοίνωση χωρίς να έχουν κάτι να προστέσουν.

Αυτή η καταραμένη τριετία έφαγε και τον Ανδρέα Καπώνη. Από τα 71 μέχρι τα 74 χρόνια είναι η μεγάλη φαγάνα. Οι συμπληγάδες πέτρες της ανδρικής ηλικίας. Τις προσπέρασες; Πάς παρακάτω, λες και του ξέφυγες του νεκριθάπτη, ο οποίος μάλλον θα αργήσει να σε ξαναθυμηθεί.

Ταλαιπωρημένη ψυχή τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του ο Καπώνης. Από τα ψηλά στα χαμηλά, που λένε. Έκανε δυο γάμους και τέσσερις κόρες, τις τρεις με την πρώτη γυναίκα. Μετά τον αθλητισμό το 'ριξε στις μπίζνες. Έκανε μεγάλα νούμερα με την αντιπροσωπεία της γιαπωνέζικης αθλητικής εταιρείας πούχων και παπουτσιών. Ο πρώτος που έγινε χορηγός στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου, στίβου κ.α. Μετά τον πήρε η κατηφόρα. Η περιπέτεια.

Κορυφαίος ο Καπώνης στο ακόντιο, μόνο στην Ελλάδα, αρκετά πίσω με τα διεθνή κριτήρια. Όλος, άλλωστε, ο ελληνικός αθλητισμός μέχρι και τη δεκαετία του '60, αλλά και του '70 ήταν των μικρών επιδόσεων. Μέχρι τότε η σπουδαιότερη διοργάνωση για τα μούτρα της Ελλάδος ήταν οι βαλκανικοί αγώνες στίβου. Εκει τα δίναμε όλα. Απ' εκεί τα περιμέναμε όλα. Τη διεθνή διάκριση, δηλαδή. Αργότερα μπήκε στο παιχνίδι το φάρμακο και με τις ντόπες ακούστηκε ο ελληνικός ύμνος.

Πρωτοσυνάντησα τον Καπώνη στους βαλκανικούς του 1976 στο Τσέλιε της Γιουγκοσλαβίας, σήμερα Σλοβενίας. Ο γκομενάκιας. Γλυκό παιδί, ερωτιάρικο, με φάτσα ζεν-πρεμιέ του σινεμά. Μετά από χρόνια πολλά γίναμε φίλοι. Αν τον είχα γνωρίσει ενωρίτερα θα του πρότεινα να κάνει στη φυλλάδα ''κοσμικό ρεπορτάζ'' όπως το λένε οι έτσι του λαίφστάυλ. Μόνιμος κάτοικος της πλατείας Κολονωνακίου ο Ανδρέας τα ήξερε όλα, τίποτα δεν του ξέφευγε.

Διαβάστε ακόμα:

ΡΕ, ΓΙΩΡΓΗ, ΚΑΤΕΒΑ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ