ΤΟ ΠΕΙΡΑΧΤΗΡΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ

Δεν τον ήξερα προσωπικά. Τον διάβαζα στην Ελευθεροτυπία αλλά δεν είχαμε συναντηθεί. Γνώριζα τον Κίτσο Τεγόπουλο, τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας. Αυτός μου μίλησε πρώτος για τον Θέμο. Τον λάτρευε. Πώς αλλιώς;

Όποιος τον γνώριζε από κοντά, τον γούσταρε αμέσως. Ήταν ένα πλάσμα που έλαμπε από ευφυΐα, ταλέντο, γενναιοδωρία και ειλικρινή καλοσύνη. Με περιπαικτική διάθεση για όλα. Είχε το χάρισμα να λέει σοβαρά τα ανάλαφρα και ανάλαφρα τα σοβαρά. Κι οι αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας άρχιζαν το διάβασμα απ’ το τέλος. Την τελευταία σελίδα που ενέδρευε ο Θέμος με την «Μαύρη Τρύπα».

Δεν κάναμε παρέα, αλλού εγώ, αλλού αυτός. Είχα πια ειδικευτεί σε φιλίες εξ αποστάσεως.

Όταν ξεκίνησε την πρώτη του εφημερίδα, μου ζήτησε να βρεθούμε. Είχε μια λίστα ονομάτων και ήθελε τη γνώμη μου. Διάλεξα αμέσως το «Πρωταθλητής». Κι έτσι την ονόμασε. Μάλλον αυτό ήθελε κι εκείνος.

Μου ζήτησε τα φώτα για ποιαν διαφημιστική εταιρεία να επιλέξει και τον έστειλα στην Ogilvy (Bold). Πήγε και μετά από μέρες, ήρθε πάλι με τις προτάσεις σεναρίων που του είχαν κάνει. Διαλέξαμε μαζί και όντως η εφημερίδα έγινε επιτυχία.

Όταν ετοίμαζε το «Πρώτο Θέμα» με ξαναθυμήθηκε. Ήρθε και με βρήκε με κάποιους δημοσιογράφους απ’ το επιτελείο του. Μου έδειξε τι σχεδίαζε να κάνει και μου ζήτησε να γράφω κι εγώ. Δεν μπορούσα να αναλάβω τέτοια συστηματική υποχρέωση, είχα τα δικά μου. Ο Θέμος δεν έδειξε την παραμικρή ενόχληση. Ούτε μου κάκιωσε επειδή δεν πήγαινα στην τηλεοπτική εκπομπή του. Είχαμε πάντα εκ του μακρόθεν την ίδια αγαπησιάρικη σχέση.

Ξέρω ότι ακούστηκαν πολλά. Συχνά η δημόσια εικόνα δεν αντιστοιχεί με την ιδιωτική. Άλλοτε υπερτιμά και άλλοτε αδικεί τα πρόσωπα.