ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΕ... ΣΟΥΒΛΑΤΖΗΔΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Έγραψα ένα άρθρο για τις «αρπαχτές» που αρχίζουν εντός ολίγου- όπως κάθε τέτοια εποχή – και πάλι έγιναν ένα σωρό άκυρα σχόλια και παρατηρήσεις. Θα σας εξηγήσω λοιπόν την θέση μου, μπας και κάποιοι καταλάβουν πως σκέφτομαι... 

Για μένα ένας άνθρωπος που ασχολείται με την μουσική είναι καλλιτέχνης. Κάθε καλλιτέχνης λοιπόν, οφείλει να σέβεται τον εαυτό του, την τέχνη του και το κοινό του. Και κατόπιν μπορεί να σκεφτεί και την αμοιβή του. Όταν βλέπω υποτιθέμενους καλλιτέχνες να φτιάχνουν συνεργασίες στο πόδι, ή να εμφανίζονται τσάτρα-πάτρα σε κάποια χωριά με σκοπό να τα αρπάξουν… θυμώνω. Δεν τους θεωρώ καλλιτέχνες αλλά αρπαχτικά.

• Λέει ο Κότσιρας, «Ξεκινάω Πανευρωπαϊκή περιοδεία». Και εννοεί ότι έχει φτιάξει μια ορχήστρα, ένα πρόγραμμα, έχει μια ιδέα και πηγαίνει να την παρουσιάσει σε 10-15 πόλεις στην Ευρώπη.

• Λέει ο άλλος… «κάνω συναυλίες στην Αμερική». Και διαπιστώνεις ότι πήγε και τραγούδησε ένα βράδυ σε εγκαίνια Ελληνικού σουβλατζίδικου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης.

Όσο για τα εισιτήρια, όσο πιο οικονομική είναι η παραγωγή, τόσο πιο χαμηλό θα είναι και το εισιτήριο. Θυμάμαι, όταν είχε πάει ο Νταλάρας περιοδεία στις ΗΠΑ και στον Καναδά με το Rembetiko Unplugged, και για να μην γίνει ακριβή η παραγωγή- νοίκιασε ο promoter ένα πούλμαν τελευταίας κοπής, με σαλόνι, κρεβάτια, κουζίνα, τουαλέτες κλπ. Και έτσι έκαναν όλη την περιοδεία. Ούτε ξενοδοχεία, ούτε λιμουζίνες ούτε τίποτα….. Όλοι μαζί, Νταλάρας, μουσικοί, τεχνικοί, διοργανωτές μέσα στο πούλμαν, και φύγαμε… Έτσι κατάφεραν και η περιοδεία είχε οικονομικό εισιτήριο.